ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ - ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΧΡΗΣΤΟΥ Π. ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

«ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ»


L’ ETAT DE SIEGE

ALBERT CAMUS


Το θεατρικό αυτό έργο του φιλόσοφου Αλμπέρ Καμύ
με τον τίτλο «Κατάσταση Πολιορκίας»
(“L’ ETAT DE SIEGE”)
δημιουργήθηκε το 1948.
Αποτελεί το δεύτερο τμήμα της καλλιτεχνικής τριλογίας του συγγραφέα και πρέπει να αναγνωστεί μαζί με το μυθιστόρημα «Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ» (“LA PESTE” του 1946) και
το δοκίμιο «Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (“L’ HOMME REVOLTE” του 1951).


Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος COPYRIGHT FOR ALL THE WORLD: 2005

Α΄ ΠΡΑΞΗ

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Μουσική εισαγωγή με ένα θέμα ηχηρό που δημιουργεί ανάμνηση σειρήνας συναγερμού.
Η αυλαία ανοίγει. Η σκηνή είναι τελείως σκοτεινή.
Το μουσικό θέμα ολοκληρώνεται αλλά ο συναγερμός εξακολουθεί να ακούγεται ως μια μακρινή ηχώ.
Ξάφνου, ψηλά στο βάθος και από την πλευρά της αυλής,
ξεπροβάλλει ένας κομήτης που μετατοπίζεται αργά προς την πλευρά του κήπου.
Ο κομήτης αστράφτει πάνω στους τοίχους των οχυρώσεων μιας ισπανικής πόλης
και φωτίζει τις σιλουέττες ενός πλήθους ατόμων που έχουν τις πλάτες τους γυρισμένες προς το κοινό
και μένουν ακίνητα, με το πρόσωπο στραμμένο προς τον κομήτη.
Ακούγονται τέσσερις κτύποι ρολογιού που σημαίνουν ότι είναι 4 η ώρα.
Οι διάλογοι είναι αρκετά ανεπαίσθητοι και ακούγονται σαν ψίθυροι.


- Είναι η συντέλεια του κόσμου!
- Και βέβαια όχι, ανθρωπέ μου! Τί είναι αυτά που λες;
- Αν καταστραφεί ο κόσμος...
- Όχι, άνθρωπέ μου. Ο κόσμος μπορεί να καταστραφεί αλλά η Ισπανία ποτέ δεν πεθαίνει!
- Ακόμα και η Ισπανία μπορεί να πεθάνει...
- Προσκύνα! Πέσε στα γόνατα!
- Αυτός είναι ο κομήτης του κακού!
- Η Ισπανία ποτέ δεν καταστρέφεται, άνθρωπε! Ποτέ!

Δύο-τρία κεφάλια από το πλήθος των ατόμων αυτών γυρίζουν προς το κοινό
Ένα-δύο άτομα μετακινούνται με προφυλάξεις και μετά μένουν όλοι ακίνητοι.
Ο συναγερμός αποκτά τώρα δυνατότερο ήχο, γίνεται πιο διαπεραστικός
και εξελίσσεται -από μουσικής πλευράς- σαν να αποτελεί έναν λόγο σαφή και απειλητικό.
Την ίδια στιγμή, ο κομήτης μεγαλώνει υπέρμετρα.
Απότομα, μια τρομακτική γυναικεία κραυγή διακόπτει μεμιάς τον συναγερμ
και επαναφέρει τον κομήτη στο κανονικό του μέγεθος.
Η γυναίκα ξεφυσά λαχανιασμένη. Κινείται σαν φοβισμένη από μια απειλή πάνω στην πλατεία.
Ο διάλογος, περισσότερο οξύς –σαν σφύριγμα- γίνεται καλύτερα αντιληπτός, εν τούτοις ακόμα δεν είναι κατανοητός.

- Είναι προμήνυμα πολέμου!
- Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
- Δεν σημαίνει απολύτως τίποτε/
- Συμφωνώ!
- Αρκετά. Η ζέστη φταίει.
- Είναι ο λίβας της πόλης του Κάδιξ...
- Φτάνει πια!
- Άκου πόσο δυνατά σφυρίζει...
- Εξαπλώνεται παντού!
- Η ίδια η μοίρα πλανάται πάνω από την πόλη!
- Αχ, Κάδιξ... Έχεις εγκαταλειφθεί στην τύχη σου!
- Σιωπή! Σιωπή!

Προσηλώνουν εκ νέου το βλέμμα τους πάνω στον κομήτη ενώ ακούγεται –από μακριά αυτή την φορά- η φωνή ενός αξιωματικού της πολιτοφυλακής.

Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Γυρίστε σπίτια σας! Είδατε ό,τι είχατε να δείτε, είναι αρκετό αυτό. Πολύς θόρυβος για το τίποτα... αυτό είναι όλο! Πολύς θόρυβος και τίποτα στο κάτω-κάτω της γραφής... Στο τέλος-τέλος, το Κάδιξ είναι πάντα Κάδιξ...

- Είναι ένας οιωνός, πάντως. Δεν γίνονται για το τίποτα τα σημεία και τα τέρατα...
- Ω! Ο ύψιστος και φοβερός Θεός!
- Πλησιάζει γρήγορα πόλεμος, ορίστε τα σημάδια!
- Στην εποχή μας δεν γίνεται πια να πιστεύουμε στους οιωνούς, στα σημεία ή και στα σημάδια, βρε ψωριάρηδες! Ευτυχώς, τώρα είμαστε πανέξυπνοι!
- Ναι, κι έτσι είναι που σπάμε τα κεφάλια μας. Ανόητοι σαν τα γουρούνια, να τι είμαστε... και τα γουρούνια σφάζονται!!!

Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Επιστρέψτε σπίτια σας! Ο πόλεμος είναι δική μας υπόθεση, όχι δική σας.

ΝΑΔΑ (σημείωση του μεταφραστή: το όνομα του οποίου σημαίνει στα ισπανικά «Τίποτα» και συμβολίζει τον μηδενισμό του υπαρξισμού): Αχ και να ‘λεγες αλήθεια... Όχι όμως –οι αξιωματικοί πεθαίνουν στα κρεβάτια τους ενώ για εμάς προορίζεται η δουλεία! Εμείς γινόμαστε σκλάβοι στα κάτεργα!

- Ο ανάπηρος ο Νάδα, νάτος ο Νάδα... Ορίστε ο ηλίθιος!
- Νάδα, εσύ θα έπρεπε να ξέρεις. Τι συμβολίζουν όλα αυτά;

ΝΑΔΑ: Αυτό που έχω εγώ να πω είναι πως δεν σας αρέσει να ακούτε. Γελάτε... Ρωτήστε αυτόν εδώ τον φοιτητή που σύντομα θα έναι γιατρός... Εγώ θα μιλήσω με την μποτίλια μου... (Φέρνει ένα μπουκάλι στα χείλια του).

- Ντιέγκο, τι θέλει να πει το σημάδι;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Και τί σας ενδιαφέρει; Κρατήστε την καρδιά σας απρόσβλητη. Αυτό αρκεί.

- Ρωτήστε τον αξιωματικό της πολιτοφυλακής...

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Η πολιτοφυλακή λέει ότι διαταράσσετε την δημόσια τάξη.

ΝΑΔΑ: Η πολιτοφυλακή έχει την τύχη με το μέρος της επειδή έχει απλές ιδέες.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κοιτάτε, ξαναρχίζει...

- Αχ, ο παντοδύναμος και τρομερός Θεός...

Ο συναγερμός ξαναρχίζει. Δεύτερο πέρασμα του κομήτη.

- Αρκετά!
- Φτάνει πια!
- Κάδιξ!
- Άκου πως σφυρίζει...
- Είναι το πεπρωμένο!
- Πλανάται πάνω από την πόλη...
- Ησυχία! Ησυχία!

Το ρολόϊ σημαίνει 5 η ώρα. Ο κομήτης εξαφανίζεται. Ανατέλλει η νέα μέρα.
Μιλά ο Νάδα που κάθεται κουρνιασμένο σε μια γωνία.

ΝΑΔΑ
Να λοιπόν!
Εγώ, ο Νάδα, που λαμπρύνω την πόλη αυτή
με την καθοδήγηση που προσφέρω και με τις γνωριμίες που έχω,
μεθυσμένος από την περιφρόνηση όλων των πραγμάτων και αηδιασμένος από τις τιμές...
Εγώ, που με περιπαίζουν οι άνθρωποι επειδή διαφύλαξα την ελευθερία από το να πέσει σε περιφρόνηση,
επιμένω να σας δώσω –με αυτό το καλλιτεχνικό τέχνασμα με το βεγγαλικό- μια δωρεάν πληροφορία.
Σας ενημερώνω, άρα, ότι ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και ότι ολοένα και περισσότερο ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.
Σημειώστε καλά ότι ΥΠΗΡΞΑΜΕ ΗΔΗ...
Έπρεπε να μεθύσουμε, όμως, για να το πάρουμε είδηση!
Πού βρισκόμαστε, επομένως; Αυτό είναι δική σας δουλειά να το μαντέψετε, άνθρωποι της λογικής!
Η δική μου γνώμη διαμορφώνεται πάντοτε εκ των υστέρων κι έτσι μένω αταλάντευτα σταθερός στις αρχές μου.
Η ζωή έχει ως αντίτιμο τον θάνατο…
Ο άνθρωπος είναι το ένα δάσος από το οποίο βγαίνουν κούτσουρα…
Α, πιστέψτε με πως πρόκειται να στενοχωρηθείτε.
Τούτος εδώ ο κομήτης είναι κακό σημάδι. Σας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου!
Σας φαίνεται απίθανο να είναι αυτό αλήθεια; Προσέξτε με!
Από την στιγμή που φάγατε τρεις φορές την ημέρα, δουλέψατε το οκτάωρό σας
και συντηρήσατε τις δύο γυναίκες σας, φαντάζεστε πως όλα βρίσκονται σε τάξη!
Όχι, δεν είσαστε εν τάξει, είσαστε κάτω από έναν ζυγό!
Ωραία ευθυγραμμισμένοι στην σειρά σας, με γαλήνια όψη, νά ΄σαστε ώριμοι για την θεομηνία!
Εμπρός γενναίοι μου, η πληροφορία για να σας προειδοποιήσω δόθηκε,
εγώ είμαι εντάξει με την συνείδησή μου.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα, μην κάνετε τίποτε, είναι απασχολημένοι άλλοι εκεί ψηλά αντί για εσάς.
Και γνωρίζετε τι σας προσφέρουν, δεν είναι καθόλου βολεμένοι!

Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Μην βλασφημείς, Νάδα. Εδώ και πολύ καιρό καθιστάς ένοχες μαζί με τις δυνάμεις των ουρανών και τις ελευθερίες των ανθρώπων.

ΝΑΔΑ: Μίλησα για τους ουρανούς, κύριε δικαστά; Αποδέχομαι αυτό που συμβαίνει, όπως κι αν γίνεται. Εγώ δικάζομαι με τον δικό μου τρόπο. Διάβασα στα βιβλία πως είναι προτιμότερο να είναι κανείς συνεργάτης των ουρανών παρά θύμα τους. Έχω, εξάλλου, την εντύπωση ότι οι ουρανοί δεν έχουν καμία σχέση. Λίγο μόνο να μπερδέψουν οι άνθρωποι το σπάσιμο καθρεφτών με το σπάσιμο κεφαλιών κι αντιλαμβάνεστε, ωστόσο, ότι σε σύγκριση με αυτούς ο καλός θεούλης που γνωρίζει μουσική δεν είναι παρά ένα παιδάκι της χορωδίας.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Οι ακόλαστοι του είδους σου είναι αυτοί που προσελκύουν την μήνιν των ουρανών... Μήνιν, διότι όντως πρόκειται για ένα προμήνυμα. Αυτό, όμως, που στέλνεται σε όλους όσους έχουν διεφθαρμένη ψυχή. Να φοβάστε όλοι τις τρομερές επιπτώσεις που συνεπάγονται αυτά τα θεϊκά σημεία και να προσεύχεστε στον Θεό που συγχωρεί τις αμαρτίες σας. Προσκυνάτε, λοιπόν... Πέστε στα γόνατα, σας λέω!

Όλοι γονατίζουν εκτός από τον Νάδα.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Να τρέμεις, Νάδα, να φοβάσαι και να γονατίζεις.

ΝΑΔΑ: Δεν το μπορώ γιατί δεν λυγίζει το γονατό μου! Όσον αφορά τον φόβο, θέλω να σου πω ότι το δίδαγμα για σένα είναι πως τα έχω προβλέψει όλα, ακόμα και τα χειρότερα...

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Δεν πιστεύεις, λοιπόν, σε τίποτα, δυστυχισμένε;

ΝΑΔΑ: Σε τίποτα σε αυτόν τον κόσμο εκτός από το κρασί. Και σε τίποτα που να προέρχεται εκ των ουρανών.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Συγχώρεσέ τον, Θεέ μου, γιατί δεν γνωρίζει τι λέει –και λυπήσου τα παιδιά αυτής της πόλης...

ΝΑΔΑ: «Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών» (“ITE MISSA EST”)....Πηγαίνετε τώρα, τέλειωσε το πανηγύρι...Ντιέγκο, δώσε μου μια μποτίλια που η μάρκα να γράφει «Κομήτης» –και να μου πεις και πως πάν’ οι κατακτήσεις...

ΝΤΙΕΓΚΟ: Πρόκειται να παντρευτώ την κόρη του δικαστή, Νάδα. Και θα επιθυμούσα στο εξής να μην προσβάλεις πια τον πατέρα της. Είναι σαν να προσβάλεις και εμένα.

Τρομπέτες ηχούν. Ένας αγγελιοφόρος περιτριγυρίζει γύρω από τους φύλακες της φρουράς της πόλης.

Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
όπως αποσυρθούν όλοι και ξαναρχίσουν την δουλειά τους. Καλές κυβερνήσεις είναι οι κυβερνήσεις όπου τίποτα δεν συμβαίνει. Ε λοιπόν, τέτοια είναι η θέληση του κυβερνήτη ώστε τίποτα να μην συμβαίνει επί της κυβερνήσεώς του για να μπορεί να μένει σταθερά στην εξουσία την οποία, άλλωστε, πάντοτε κατείχε. Βεβαιώνεται, άρα, προς τους κατοίκους του Κάδιξ ότι τίποτα δεν συνέβη αυτή την ημέρα της άξιας τιμωρίας που τους κινητοποίησε και τους τάραξε. Να γιατί -ξεκινώντας από τις 6 η ώρα- όλοι θα πρέπει να προσέχετε μην γίνει λάθος και φανεί ποτέ κανάς κομήτης στον ορίζοντα. Να συμμορφωθούν όλοι με αυτή την απόφαση ώστε, όποιος πολίτης πει ότι οι κομήτες που πέρασαν και θα περάσουν δεν είναι στιγμιαία φαινόμενα, να τιμωρείται με την αυστηρότητα του νόμου.

Τρομπέτες ηχούν. Ο αγγελιοφόρος αποσύρεται.

ΝΑΔΑ: Λαμπρά! Ντιέγκο, τί λες; Είναι ένα επιτυχημένο εύρημα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μια κουταμάρα είναι! Το να λες ψέματα είναι πάντοτε μια κουταμάρα...

ΝΑΔΑ: Όχι, πρόκειται για πολιτική... και, μάλιστα, την εγκρίνω, αφού στοχεύει να τα απαγορεύσει όλα! Αχ, ο καλός κυβερνήτης που έχουμε εδώ πέρα... αν ο προϋπολογισμός του εμφανίζει έλλειμμα, αν στην ιδιωτική του ζωή διαπράττει μοιχεία, καταργεί το έλλειμμα και αρνείται τον γάμο. Κερατάδες, η σύζυγός σας είναι πιστή! Παράλυτοι, μπορείτε να περπατήσετε! Κι εσείς, τυφλοί, δείτε! Είναι η ώρα της αλήθειας!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην κηρύττεις την δυστυχία, γριά κουκουβάγια! Η ώρα της αλήθειας είναι η ώρα του θανάτου!

ΝΑΔΑ: Ακριβώς! Του θανάτου του κόσμου! Α, να μπορούσα να τον έχω ολάκερο μπροστά μου, σαν έναν ταύρο που τρέμει ολόκληρος, με τα μικρά του μάτια να καίνε από το μίσος και τον σβέρκο του να μετατρέπεται σε βρώμικη δαντέλλα από τους αφρούς του... ω, τι στιγμή! Αυτό το γέρικο χέρι δεν θα δίσταζε καθόλου, το σχοινί στον λαιμό του ζώου θα κοβόταν με ένα χτύπημα και το βαρύ κτήνος θα έπεφτε κεραυνοβολημένο έως την συντέλεια του κόσμου, σε ατέλειωτες αποστάσεις!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Περιφρονείς πάρα πολλά πράγματα, Νάδα... Κάνε οικονομία στην καταφρόνια σου, θα την χρειαστείς.

ΝΑΔΑ: Δεν έχω ανάγκη τίποτα. Έχω μίσος για τον κόσμο μέχρι θανάτου. Και τίποτα σ’ αυτή την γη, ούτε βασιλιάς ούτε κομήτης ούτε ηθική δεν θα είναι ποτέ πάνω από εμένα!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ήρεμα! Μην ανεβαίνεις τόσο ψηλά... Να αγαπάς λιγότερο τον εαυτό σου...

ΝΑΔΑ: Βρίσκομαι υπεράνω όλων, πλέον δεν επιθυμώ τίποτα!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κανείς δεν βρίσκεται υπεράνω της τιμής.

ΝΑΔΑ: Τί είναι η «τιμή», τέκνον μου;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αυτή που με κρατάει όρθιο.

ΝΑΔΑ: Η τιμή είναι ένα φαινόμενο που πέρασε ή θα έρθει μόνο για μια στιγμή. Ας την καταργήσουμε!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ωραία, Νάδα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω, με περιμένει αυτή. Να γιατί δεν πιστεύω στην συμφορά που προαναγγέλλεις. Πρέπει να με απασχολεί πώς να είμαι ευτυχισμένος. Πρόκειται για απασχόληση μακροπρόθεσμη, που απαιτεί να υπάρχει επί μακρόν ειρήνη στις πόλεις και στην ύπαιθρο.

ΝΑΔΑ: Στο είπα ήδη, τέκνον μου, εδώ είμαστε τώρα... μην ελπίζεις σε τίποτα, πρόκειται να ξεκινήσει ή κωμωδία –κι αυτό θα γίνει μόλις μου μείνει χρόνος να τρέξω τελικά στην αγορά για να πιω στην υγεία της παγκόσμιας θανάτωσης!


ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ
(Σβήνουν όλα τα φώτα)


Φώτα. Γενική κινητοποίηση. Οι χειρονομίες γίνονται περισσότερο απρόσεκτες, οι κινήσεις βιαστικές.
Μουσική.
Εμφανίζονται σκηνικά καταστημάτων και οι ιδιοκτήτες σηκώνουν τα ρολά τους,
παραμερίζοντας τα πρώτα σχέδια των ντεκόρ.
Εμφανίζεται η αγορά με την πλατεία της. Ο χορός γεμίζει βαθμηδόν την πλατεία δείχνοντας μεγάλη ικανοποίηση
ενώ προηγούνται οι ψαράδες.

ΧΟΡΟΣ
Τίποτα δεν συμβαίνει, τίποτα δεν θα συμβεί. Ζητάμε ψυχραιμία και φωνάζουμε ζήτω η δροσιά! Καμιά συμφορά δεν υπάρχει, είναι απλά ο οργασμός του θέρους! Αχ... (φωνή ανακούφισης).
Μόλις που τέλειωσε η άνοιξη και ήδη το χρυσό πορτοκάλι του καλοκαιριού -που έφτασε τόσο γοργά από τους ουρανούς- αιωρείται πάνω από την Ισπανία και, καθώς σκάει ο καρπός, οι σταγόνες των χυμών του από μέλι ρέουν στο αποκορύφωμα της ώριμης εποχής ενώ, την ίδια στιγμή, όλα τα φρούτα όλων των καλοκαιριών του κόσμου (σταφύλια που κολλάνε, πεπόνια με βουτυρήσιο χρώμα, σύκα γεμάτα αίμα, φλογισμένα βερίκοκκα) πάνε κι έρχονται στα τραπέζια της αγοράς! Αχ... (φωνή ανακούφισης).
Ω, καρποί των φρούτων! Εδώ, κάτω από την λυγαριά, τα ολοκαρπώματα φέρνουν σε πέρας την μακριά τους διαδρομή: στην εξοχή, κάτω από τον καυτό ήλιο της υπαίθρου αρχίζει να τους επικάθεται ζάχαρη, ανάμεσα στα δροσερά νερά που αναβλύζουν από χιλιάδες πηγές. Οι πηγές αυτές λούζονται στον ήλιο και επανενώνονται σε μια μόνο μάνα-πηγή με το αθάνατο νερό της νεότητας -μια νερομάνα που εμπλουτίζεται με ρίζες και κορμούς- και η ροή τους οδηγείται έως την καρδιά των φρούτων. Εκεί καταλήγει για να χυθεί αργά σαν μια ανεξάντλητη πηγή μελιού που τους ενισχύει το μέγεθος και τους δίνει όλο και περισσότερη ένταση και όγκο.
Ένταση, θέρμη και όγκος –κι όμως, κατά βάθος, χάρη στην βαρύτητα και στην ένταση είναι που το νερό των ουρανών χύνεται τελικά στους χυμούς των φρούτων οι οποίοι αρχίζουν να κυλούν μέσα από την άφθονη χλόη, ταξιδεύουν μέσα από ποτάμια, προχωρούν κατά μήκος όλων των διόδων και γίνονται δεκτοί με χαιρετισμούς αγαλλίασης από τους λαούς στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα (σύντομος ήχος τρομπέτας).
Και οι ξαστεριές του θέρους φθάνουν στις πόλεις των ανθρώπων, απόδειξη ότι η γη είναι γλυκιά και μαλακή, μαρτυρόντας ότι ο καρπός των ουρανών μένει πιστός στο ραντεβού του με την γονιμοποίησή της! Αχ... (Γενική κραυγή ανακούφισης).
Όχι, τίποτα δεν συμβαίνει. Ιδού το καλοκαίρι της προσφοράς και όχι της συμφοράς! Για αύριο, για πιο αργά, για τον χειμώνα είναι η σκληρή εργασία για να βγει το ψωμί. Σήμερα τσιπούρες, σαρδέλες, γαρίδες, ψάρι, φρέσκος ιχθύς από γαλήνιες θάλασσες, τυρί, δενδρολίβανο, το γάλα από τις κατσίκες που αφρίζει σαν την μπουγάδα, το κρέας πάνω στις μαρμάρινες πλάκες που συγκεντώνεται κάτω από δακτυλίους λευκού χαρτιού, το κρέας που μοσχοβολά, όλα αυτά προσφέρουν ταυτόχρονα αίμα, τραχύτητα και ήλιο στον αναστοχασμό του ανθρώπου.
Στην υγεία των τεμαχισμών! Στην υγεία των τεμαχισμών! Ας πιούμε υπέρ του διαμελισμού των εποχών! Ας πιούμε ώσπου να το ξεχάσουμε πως δεν θα συμβεί τίποτα...

Ζητωκραυγές. Φωνές χαράς. Τρομπέτες. Μουσική και στις τέσσερις γωνίες της αγοράς ξεδιπλώνονται τα μικρότερα σκηνικά.

ΠΡΩΤΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Ελεημοσύνη, άνθρωποι! Ελεημοσύνη, κυρίες μου!
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
ΤΡΙΤΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Σας καταλαβαίνω...
ΠΡΩΤΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Τίποτε δεν συμβαίνει από μόνο του, αυτό εννοείται...
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Θα συμβεί, όμως, κάτι ...ίσως! (κλέβει το ρολόϊ ενός διαβάτη)
ΤΡΙΤΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Πάντα κάνεις το καλό... Δύο προφυλάξεις αξίζουν περισσότερο από μία...

Στην ψαραγορά.

ΨΑΡΑΣ: Τσιπούρες φρέσκες σαν γαρούφαλλα! Ο ανθός της θάλασσας! Και σεις παραπονιέστε!
ΓΡΙΑ: Οι τσιπούρες σου είναι για τα σκυλόψαρα της θάλασσας!
ΨΑΡΑΣ: Για τα σκυλόψαρα; Μέχρι τον ερχομό σου, γριά μάγισσα, σκυλόψαρα ποτέ δεν είχαν μπει σ΄αυτό το μαγαζί!
ΓΡΙΑ: Αχ, γιε, έχεις μάνα σαν εμένα, κοίτα τ΄ άσπρα μου μαλλιά!
ΨΑΡΑΣ: Έξω! Φύγε σαν τον κομήτη, γριά! (όλοι μένουν ακίνητοι, με το δάχτυλο στο στόμα).

Στο παράθυρο του δωματίου της Βικτώρια στο σπίτι του δικαστή Κασάδο. Η Βικτώρια βρίσκεται πίσω από την πλάτη του Ντιέγκο.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Έχουμε καιρό ακόμα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Τρελέ! Σε λίγη μόλις ώρα θα βρίσκεσαι μακριά μου!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ναι αλλά πλέον υπάρχει και η θετική γνώμη του πατέρα σου.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ο πατέρας μου είπε ναι. Ήμασταν σίγουροι ότι θα έλεγε όχι.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είχα δίκιο που πήγα να τον δω απευθείας και τον κοίταξα κατά πρόσωπο.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Είχες δίκιο. Ενώ αυτός σκεφτόταν, εγώ έκλεισα τα μάτια και άκουσα μέσα μου να ανεβαίνει ένας μακρινός καλπασμός που πλησίαζε όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο έντονα, ώσπου με έκανε να τρέμω ολόκληρη. Και μετά, ο πατέρας είπε ναι. Άνοιξα, λοιπόν, τα μάτια... ήταν το πρώτο πρωϊνό του κόσμου! Σε μια γωνιά του δωματίου που βρισκόμασταν, είδα τα μαύρα άλογα του έρωτα να τα σκεπάζει ένα σύγκρυο αλλά να είναι πλέον ήρεμα. Εμάς περίμεναν!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εγώ δεν ήμουν ούτε κουφός ούτε τυφλός εκείνες τις στιγμές. Δεν άκουγα, όμως, ούτε τις γλυκές δονήσεις στο αίμα μου. Η χαρά μου υπήρξε ξαφνική, δίχως ανυπομονησία. Ω πόλη του φωτός, ορίστε τι μου παρέδωσες για όλη μου την ζωή ως την ημέρα εκείνη που θα μας καλέσει η γη στο χώμα της. Αύριο θα φύγουμε μαζί, καβάλα στο ίδιο άλογο.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ναι, μίλα την δική μας γλώσσα, αυτήν που φαίνεται παράλογη στους άλλους. Αύριο θα φιλάς τα χείλη μου. Κοιτώ τα δικά σου χείλη και τα μάγουλά μου καίγονται. Πες μου, είναι από τον νοτιά;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι από τον ίδιο νότιο άνεμο που καίει και μένα. Ποιά είναι, άραγε, η πηγή που θα με θεραπεύσει; (πλησιάζει και, περνώντας τα μπράτσα του στην πλάτη της, την σφίγγει στους ώμους).

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αχ! Είναι κακό να σ’ αγαπώ τόσο πολύ! Πλησίασε κι άλλο!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τι όμορφη που είσαι!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Πόσο δυνατός είσαι!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Με τί πλένεις αυτή την επιδερμίδα για να γίνει τόσο λευκή σαν την αμυγδαλιά;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Την καθαρίζω με νερό καθάριο, ο έρωτας ταιράζει με την χάρη του!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τα μαλλιά σου είναι δροσερά όπως η νύχτα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Επειδή κάθε νύχτα σε περιμένω στο παράθυρό μου...

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι το καθάριο νερό και η νύχτα που αφήνουν πάνω στο πρόσωπό σου την ευωδία του λεμονιού;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όχι, είναι ο άνεμος του έρωτά σου που με σκεπάζει με άνθη μέσα σε μια μόνο στιγμή!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τα άνθη πέφτουν!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Οι καρποί των φρούτων σε περιμένουν!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θά ΄ρθει κι ο χειμώνας, όμως...

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μαζί με σένα, ωστόσο... Θυμάσαι τί μου είχες τραγουδήσει την πρώτη φορά; Δεν είναι πάντοτε αληθινό;

ΝΤΙΕΓΚΟ: «Εκατό χρόνια αφού θά ‘χεις φύγει/
Η Γη θα μου γυρέψει απόκριση/
Αν τελικά σ’ έχω ξεχάσει/
Και γω θα επιμείνω: Όχι ακόμα!» (Αυτή σωπαίνει)

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν λές τίποτε;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Η ευτυχία με άρπαξε από τον λαιμό...

Κάτω από την σκηνή ενός αστρολόγου, διάλογος με μια γυναίκα.

Ο ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ: Γλυκιά μου, την στιγμή της γεννήσεώς σου ο Ήλιος διέρχεται από τον Ζυγό, ο οποίος είναι αυτός που μας δίνει το δικαίωμα να θεωρήσουμε ότι κυβερνάσαι από την Αφροδίτη ενώ το άστρο σου ανεβαίνει προς τον Ταύρο που όλοι ξέρουν ότι επίσης κυβερνάται από την Αφροδίτη. Μπορούμε, λοιπόν, να χαρακτηρίσουμε την φύση σου συναισθηματική, στοργική και ευχάριστη. Μπορείς να χαίρεσαι, αν και ο Ταύρος προδιαθέτει για αγαμία και κινδυνεύει να αφήσει εν αχρηστία αχρησιμοποίητες αυτές τις πολύτιμες ιδιότητες. Βλέπω, εξάλλου, μια συζυγία Αφροδίτης – Κρόνου που δεν είναι ευνοϊκή για γάμο και τεκνοποίηση. Αυτή η συζυγία προοιωνίζεται, επίσης, παράξενα γούστα και προκαλεί φόβο για ασθένειες που επηρεάζουν την κοιλιακή χώρα. Μην χασομεράτε ούτε στιγμή, όμως, και ψάξτε να βρείτε τον Ήλιο που θα ενισχύσει την σκέψη και την ηθική σας και που είναι κυρίαρχος όσον αφορά την διάρροια. Μικρή, διαλέξτε τους φίλους σας ανάμεσα στους Ταύρους και μην ξεχάσετε πως η θέση σας είναι σωστά προσανατολισμένη, εύκολη κι ευνοϊκή και πως μπορεί να σας επιφυλάσσει χαρές. Έξη φράγκα κάνει. (παίρνει τα χρήματα)

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ευχαριστώ... είστε σίγουρος για ό,τι μου είπατε, σωστά;

ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ: Πάντοτε, μικρούλα, πάντοτε! Προσοχή, όμως! Τίποτε δεν έγινε αυτό το πρωϊνό, ασφαλώς... αυτό που δεν έγινε, όμως, μπορεί να ανακατέψει το ωροσκόπιό μου... δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για ό,τι δεν έχει γίνει ακόμα! (αυτή φεύγει)

ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ: Ζητήστε να σας πουν το ωροσκόπιό σας! Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, όλα γκαραντί από τα σταθερά άστρα! Σταθερά κι αμετακίνητα –είπα!
(Και πηγαίνοντας πιο ξέχωρα, απευθυνόμενος προς το κοινό): Αν οι πλανήτες έρθουν τα πάνω-κάτω, η εκτέλεση αυτού του επαγγέλματος θα καταστεί αδύνατη, οπότε θα πρέπει κάποιος να αναγκάσει τον κόσμο να κυβερνηθεί και τότε εγώ θα κάνω το επάγγελμα του κυβερνήτη τους!

ΖΗΤΙΑΝΟΙ (ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ): «Ένας φίλος που σε πεθύμησε πολύ.../
Μια μελαχρινή που μύρισε το πορτοκάλι.../
Ένα μεγάλο ταξίδι στην Μαδρίτη.../
Η κληρονομιά της Αμερικής...»

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ: Ύστερα από τον θάνατο του ξανθού μας φίλου, θα λάβεις μια μελαχρινή επιστολή!

Πάνω σε ένα τρίποδο στην σκηνή, στο φόντο, ακούγονται εναλλάξ ταμπούρλα.

ΟΙ ΚΩΜΙΚΟΙ
Ανοίξτε τα όμορφά σας μάτια εσείς κεχαριτωμένες μαντάμ και οι οικοδεσπότες, χαρίστε μας τα αυτιά σας!
Ιδού, οι ηθοποιοί –οι πιο σπουδαίοι και φημισμένοι του βασιλείου της Ισπανίας...
Αποφασίσαμε, όχι δίχως κόπο, να φύγουμε από την αυλή
για χάρη αυτού εδώ του παζαριού με σκοπό να σας ψυχαγωγήσουμε.
Θα παίξουμε ένα μυστηριακό, ιερό έργο του αθάνατου Πέδρο δε Λαρίμπα: «Τα Πνεύματα».
Το θεατρικό θα σας παραξενέψει, αφού μέσω της παράστασης αυτής έφτασαν τα φτερά της μεγαλοφυϊας
με ένα μόνο χτύπημά τους στο αποκορύφωμα των παγκόσμιων αριστουργημάτων!
Θαυμάσια παράσταση, την οποία αγάπησε σε τέτοιο σημείο ο βασιλιάς μας
που διέταξε να παίζεται δύο φορές την ημέρα –και θα την παρακολουθούσε μέχρι και σήμερα ακόμα...
αν δεν του είχε βάλει αυτός ο δίχως ταίρι θίασος την ιδέα πως θα είχε ενδιαφέρον (και μάλιστα κατεπείγον)
να το καταστήσει γνωστό και σε αυτήν εδώ την αγορά
με σκοπό την διαφώτιση του λαού του Κάδιξ, του πιο υποψιασμένου απ΄ όλους τους Ισπανούς!
Πλησιάστε, λοιπόν, η παράσταση πρόκειται να ξεκινήσει!

Πράγματι, αρχίζει ...αλλά οι ηθοποιοί δεν ακούγονται επειδή οι φωνές τους καλύπτονται από τους θορύβους της αγοράς.

- Φρέσκα, όλα φρέσκα!
- Εδώ η γυναίκα-ψάρι!
- Αστακοί, καραβίδες, ψάρια, όλα μισοτιμής!
- Σαρδέλλες τηγανητές! Σαρδέλλες τηγανητές!
- Εδώ, σας παρουσιάζω τον βασιλιά των εξαφανίσεων που αποδρά απ’ όλες τις φυλακές!
- Αγοράστε τις ντομάτες μου, ωραία μου κυρία, είναι λείες και γυαλίζουν όπως η καρδιά σας!
- Δαντέλες και γαμήλια ρούχα!
- Ο Πέδρο σας βγάζει τα δόντια χωρίς πόνο!!!

ΝΑΔΑ (βγαίνοντας μεθυσμένος από μια ταβέρνα): Γκρεμίστε τα όλα! Φτιάξτε έναν πουρέ από ντομάτες και καρδιές! Βάλτε στην φυλακή τον μάγο των αποδράσεων και τα δόντια του Πέδρο ας τα σπάσουμε! Θάνατος στον αστρολόγο που δεν τα έχει προβλέψει όλα αυτά! Να την φάμε την γυναίκα-ψάρι κι όλα τα άλλα ας τα απαγορεύσουμε –εκτός από αυτά που μπορούμε να πιούμε!

Ένας ξένος έμπορος, ντυμένος πλούσια, μπαίνει στην αγορά εν μέσω μιας μεγάλης συνοδείας από κοπέλες.

ΕΜΠΟΡΟΣ: Αγοράστε την ταινία «Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΜΗΤΗ»

ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ: Σουτ! Τσιμουδιά!
(Κάποιοι πάνε να του εξηγήσουν την τρέλα που διαπράττει στο αυτί)

ΕΜΠΟΡΟΣ: Αγοράστε την εκπληκτική ταινία! Θα σας αφήσει άναυδους!

(Όλοι αγοράζουν την ταινία)

Κρίση χαράς. Ξεφωνητά. Μουσική. Ο κυβερνήτης με την συνοδεία του φθάνει στην αγορά και εγκαθίσταται πάνω σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Ο Κυβερνήτης σας σάς χαιρετά και αισθάνεται ικανοποίηση που σας βλέπει συγκεντρωμένους όπως συνήθως σε αυτόν τον τόπο, ανάμεσα στις ασχολίες εκείνες που δημιουργούν τον πλούτο και την ειρήνη του Κάδιξ. Όχι, το λέω κατηγορηματικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει, όλα είναι καλά κι ωραία. Η αλλαγή με εξοργίζει... ό,τι έχω συνηθίσει, εγώ το αγαπώ!

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: Όχι, κ. Κυβερνήτα, τίποτα δεν έχει αλλάξει στ’ αλήθεια, μπορούμε να σας το διαβεβαιώσουμε εμείς οι υπόλοιποι, οι φτωχοί. Το τέλος του μήνα μας έχει αποδώσει τα δίκαια. Μας συντηρεί το κρεμμύδι, το λάδι και το ψωμί ενώ, όσον αφορά τα πουλερικά στο τσουκάλι, είμαστε ευτυχείς που γνωρίζουμε ότι εσείς οι άλλοι τα τρώτε πάντα κάθε Κυριακή. Σήμερα το πρωϊ, προκλήθηκε θόρυβος μέσα αλλά και πάνω από την πόλη. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμαστε, φοβόμαστε πως κάτι έχει αλλάξει και από στιγμή σε στιγμή θα εξαναγκαστούν οι άθλιοι να τραφούν με σοκολάτα. Όμως, με τις φροντίδες σας, καλέ μας κυβερνήτη, θα ανακοινωθεί ότι τίποτε δεν συνέβη και πως τα αυτιά μας παράκουσαν. Από λεπτό σε λεπτό, να, θα μας έχετε καθησυχάσει.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Ο Κυβερνήτης αισθάνεται χαρά. Τίποτε το νέο δεν είναι καλό.

ΦΥΛΑΚΕΣ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Πολύ σωστά μίλησε ο Κυβερνήτης! Τίποτε το νέο δεν είναι καλό. Εμείς οι υπόλοιποι, οι Φύλακες, εντεταλμένοι από την σωφροσύνη και την χρόνια εμπειρία, επιθυμούμε ιδιαιτέρως να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο ειρωνικό ύψος στα λόγια των καλών μας φτωχικών ανθρώπων. Η ειρωνεία είναι μια αρετή που καταστρέφει. Καλός κυβερνήτης είναι αυτός που προτιμά τις φαυλότητες εκείνες που είναι εποικοδομητικές.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Προσοχή! Τίποτα να μην κινείται! Είμαι ο βασιλιάς της ακινησίας.

ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ (γύρω από τον Νάδα): Ναι, ναι, ναι! Όχι. Όχι, όχι! Τίποτα να μην κινείται, καλέ μας κυβερνήτα! Όλα γύρω μας να περιστρέφονται!....αυτό είναι το μεγάλο βάσανο! Ποθούμε την ακινησία! Κάθε κίνηση πρέπει να σταματήσει! Όλα πρέπει να απαγορευθούν –εκτός από το κρασί και την τρέλα!

ΧΟΡΟΣ
Τίποτα δεν άλλαξε! Τίποτα δεν συνέβη, τίποτα δεν συμβαίνει!
Οι εποχές γυρίζουν γύρω από τον άξονά τους
ενώ στον γλυκογάλανο ουρανό περιπολούν τα σοφά άστρα,
εκεί όπου η ήρεμη γεωμετρία καταδικάζει εκείνα τα ανισόρροπα και ασταθή αστέρια,
τους κομήτες που πυρπολούν και κάνουν στάχτη με την φλογισμένη τους κόμη τα λιβάδια τ’ ουρανού.
Με τα ουρλιαχτά τους που σημαίνουν συναγερμό, δημιουργούν προβλήματα στην ειρηνική μουσική των πλανητών, με την ορμητική τους τροχιά συνενώνουν βιαστικά τις αιώνιες έλξεις του κόσμου,
κάνουν τους αστερισμούς να τρίζουν
και προετοιμάζουν –μαζί με όλους τους δαίμονες του ουρανού- τις θανατηφόρες συγκρούσεις των άστρων.
Στ’ αλήθεια, όλα είναι σε τάξη, ο κόσμος ισορροπεί!
Είναι το μέσο της χρονιάς, η πιο μεγάλη και ακίνητη εποχή.
Ευτυχία, ευτυχία! Να το καλοκαίρι!
Όσον αφορά τα υπόλοιπα, η ευτυχία είναι η περήφανη πίστη μας.

ΦΥΛΑΚΕΣ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ: Αν οι ουρανοί έχουν συνήθειες, αυτό οφείλεται στον Κυβερνήτη που είναι ο βασιλιάς της συνήθειας και του χρωστάτε χάρη. Δεν του αρέσουν πια τα ανάκατα και τρελά μαλλιά... όλο το βασίλειό του είναι χτενισμένο ορθά!

ΧΟΡΟΣ
Σώφρονες! Θα μείνουμε σώφρονες
επειδή τίποτα ποτέ δεν θα αλλάξει.
Τί θα κάνουμε;
Θα αφήσουμε τα μαλλιά λυτά στον άνεμο, τα μάτια να καίγονται, τα στόματα να στριγγλίζουν;
Θα είμαστε περήφανοι για την ευτυχία των άλλων!

ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ (γύρω από τον Νάδα): Καταργήστε την κίνηση, απαγορέψτε κάθε κίνημα, φιμώστε, κλείστε! Μην κινείστε, δεν κινούμαστε! Ας αφήσουμε τις ώρες να κυλούν, αυτή εδώ η βασιλεία δεν θα έχει ιστορία! Η ακίνητη εποχή είναι η εποχή της καρδιάς μας επειδή είναι η σαιζόν η πιο καυτή και θα μας φέρει δίψα...Και ποτό!

Ωστόσο, το ηχητικό θέμα του συναγερμού που ακουγόταν υπόκωφα, αρχίζει κάποια στιγμή να γίνεται περισσότερο οξύ ώσπου ακούγονται δύο τρομεροί κτύποι.
Πάνω στην σκηνή βρίσκεται ένας κωμικός που προχωρά προς τον κόσμο με κινήσεις παντομίμας, τρεκλίζει
και πέφτει εν μέσω του πλήθους των υπόλοιπων ατόμων που αμέσως τον περιτριγυρίζουν.
Ούτε μια λέξη, ούτε μια χειρονομία: η σιωπή είναι απόλυτη.
Περνούν μερικά δευτερόλεπτα ακινησίας και, ξαφνικά, όλοι ξεχύνονται με βιάση.
Ο Ντιέγκο ανοίγει δρόμο στο πλήθος, το οποίο παραμερίζει αργά, και βρίσκει τον πεσμένο άνθρωπο.
Καταφθάνουν δύο γιατροί που εξετάζουν το σώμα και, πηγαίνοντας παράμερα, συζητούν σκεπτικοί
Ένας άλλος νέος ζητά εξηγήσεις από τον ένα από τους γιατρούς, ο οποίος κάνει χειρονομίες άρνησης.
Ο νέος τον πιέζει και, ενθαρρυμένος από το πλήθος, τον σπρώχνει για να του απαντήσει, τον τινάζει, κολλά πάνω του σε μια κίνηση με σκοπό να τον εκλιπαρήσει και, τελικά, βρίσκεται μια ανάσα απέναντί του.
Μεσολαβεί μια στιγμή για να πάρει αναπνοή και ύστερα, από τις εκφράσεις του προσώπου του, φαίνεται πως
ο νέος επιχειρεί να ακούσει μια λέξη από το στόμα του γιατρού.
Τον αφήνει, ανοίγει δρόμο στο κέντρο του όλου πλήθους με πολύ κόπο
(σαν να είναι πολύ βαρύ για τον ίδιο να πει την λέξη)
και, καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες για να απαλλαγεί από το βάρος και τον κόμπο στον λαιμό, αναγγέλλει:

- ΠΑΝΟΥΚΛΑ!

Ολόκληρο το συγκεντρωμένο πλήθος λυγίζει τα γόνατα
και ο κάθε ένας επαναλαμβάνει διαρκώς την λέξη πιο δυνατά και πιο γρήγορα
ενώ όλοι τους προσπαθούν να φύγουν από το σημείο εκείνο
διαγράφοντας πάνω στην σκηνή μεγάλες καμπύλες γύρω από τον κυβερνήτη,
ο οποίος ανεβαίνει ξανά πάνω στην υπερυψωμένη πλατφόρμα.
Η κίνηση επιταχύνεται, ξεχύνεται, τρελαίνεται...
ώσπου οι άνθρωποι ακινητοποιούνται και μένουν σταθεροί κατά ομάδες
την στιγμή εκείνη που ακούγεται η φωνή του πιο ηλικιωμένου, ενός ιερέα.

ΙΕΡΕΑΣ: Στην εκκλησία, στην εκκλησία! Να που φθάνει η τιμωρία. Το αρχέγονο κακό βρίσκεται πάνω από την πόλη! Είναι η κατάρα που στέλνει ανέκαθεν ο ουρανός στις διεφθαρμένες πόλεις για να τους απονείμει τον θάνατο για τα θανάσιμα αμαρτήματά τους. Οι φωνές σας θα χαθούν εξαιτίας των ψεύτικων λόγων σας και μια καυτή σφραγίδα θα χαράξει την καρδιά σας. Προσευχηθείτε αμέσως στον Θεό της Δικαιοσύνης για να ξεχάσει και να σας συγχωρέσει. Μπείτε στην εκκλησία! Μπείτε στην εκκλησία!

Ορισμένοι ξεχύνονται μέσα στην εκκλησία.
Οι υπόλοιποι στρέφονται μηχανικά προς τα δεξιά και τα αριστερά ενώ αντηχεί πένθιμα η καμπάνα.
Σε ένα τρίτο πλάνο, ο αστρολόγος μιλά με έναν τόνο πολύ φυσικό, σαν να υποβάλει αναφορά στον κυβερνήτη.

ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ: Σε αστρικό επίπεδο, ασφαλώς, επίκειται μια κακοήθης συζυγία εχθρικών πλανητών. Ο σχηματισμός αυτός σηματοδοτεί και προαναγγέλει εκάστοτε την επέλευση ξηρασίας, πείνας και πανούκλας...

Όμως, οι τρομαγμένες φωνές μιας ομάδας γυναικών καλύπτουν τα λόγια του.


- Ήταν ένα τεράστιο θηρίο στον λαιμό του και του ‘πινε το αίμα, αντλώντας το με μεγάλο θόρυβο από έναν σωλήνα!
- Ήταν μια αράχνη, μια τεράστια μαύρη αράχνη!
- Πράσινη ήταν, πράσινη!
- Όχι, ήταν μια γλιοώδης σαύρα!
- Δεν είδες τίποτα! Ήταν ένα χταπόδι, μεγάλο όσο ένα μικρό παιδάκι!
- Ο Ντιέγκο, πού είναι ο Ντιέγκο;
- Θα υπάρξουν τόσοι νεκροί που δεν θα μείνουν αρκετοί ζωντανοί για να τους θάψουν!
- Αχ, να μπορούσα να ‘φευγα!
- Να φύγουμε! Να φύγουμε!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ο Ντιέγκο, πού είναι ο Ντιέγκο;

Κατά την διάρκεια όλης αυτής της σκηνής, ο ουρανός έχει γεμίσει σύμβολα και σημεία
ενώ εξελίσσεται ταυτόχρονα και ο ήχος του συναγερμού, αυξάνοντας την γενικότερη κατατρομοκράτηση.
Ένας άνδρας με φωτισμένο πρόσωπο βγαίνει από ένα σπίτι κραυγάζοντας:

- Σε σαράντα μέρες, το τέλος του κόσμου!

Πανικός εξαπλώνεται στο πλήθος που κινείται κυκλικά ενώ ο λαός επαναλαμβάνει εκ νέου την προηγούμενη φράση.
Οι φύλακες πάνε να σταματήσουν αυτόν με την φωτισμένη όψη
αλλά, από την άλλη πλευρά, βγαίνει ένας μάγος που διανέμει γιατρικά.

ΜΑΓΟΣ: Μελισσοβότανο, μέντα, φασκόμηλο, δενδρολίβανο, θυμάρι, ζαφορά, φλούδα λεμονιού, ζύμη αμυγδάλου... Προσοχή, προσοχή, αυτά τα φάρμακα είναι αλάνθαστα!

Όμως, σηκώνεται ένα ρεύμα αέρα κατά την διάρκεια του οποίου ο ήλιος αρχίζει να γέρνει στα πλάγια,
με αποτέλεσμα όλα τα κεφάλια να υψωθούν ψηλά.

ΜΑΓΟΣ: Ο άνεμος! Δείτε τον άνεμο! Τι τρομακτικό κι ορμητικό στροβίλισμα του ανέμου! Όλα θα πάνε καλύτερα, θα το δείτε!

Ο άνεμος υποχωρεί αμέσως, ο ήχος του συναγερμού γίνεται πάλι οξύς
οι δύο δυνατοί κτύποι ακούγονται ξανά αλλά, αυτή την φορά, πιο κοντά το ένα στο άλλο.
Εν μέσω του πλήθους εμφανίζονται δύο άνδρες
που φέρουν τα σημάδια μαρκαρίσματος των μιασμένων στον λαιμό και στον ώμο.
Όλοι οι υπόλοιποι λυγίζουν τα γόνατα και αρχίζουν να παραμερίζουν οπισθοχωρώντας.
Μένει όρθιος μόνο ο μάγος και, στα πόδια του, στέκονται για λίγο οι δύο άνδρες.
Οι μιασμένοι στρίβουν τα σώματά τους σφαδάζοντας, κάνουν δυο-τρεις χειρονομίες απελπισίας και πεθαίνουν ...ενώ σταδιακά νυχτώνει.
Το όλο πλήθος κατευθύνεται έξω από την σκηνή ενώ στο κέντρο της μένουν τα πτώματα.
Σκοτάδι.
Φως στην εκκλησία. Προβολέας στο μέγαρο του βασιλιά. Φως στο σπίτι του δικαστή.
Αλλάζει το σκηνικό.


Στο παλάτι.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ: Αξιότιμε κυβερνήτα, η επιδημία εξαπολύεται με μια ταχύτητα που καταπνίγει κάθε μορφή βοήθειας. Οι συνοικίες της πόλης έχουν μολυνθεί πολύ πιο εκτεταμένα απ’ ό,τι πιστεύαμε, κάτι που με κάνει και κλίνω να σκεφτώ πως πρέπει να αποκρύψουμε την κατάσταση και να μην πούμε την αλήθεια στον κόσμο κατά κανέναν τρόπο. Κατά τα λοιπά και προς το παρόν, η ασθένεια επιτίθεται προ πάντων στις εξωτερικές συνοικίες που είναι φτωχές και πυκνοκατοικημένες. Δυστυχώς για εμάς, αυτό τουλάχιστον είναι ικανοποιητικό.

Μουρμουρίσματα επιδοκιμασίας στην Αυλή.

Στην εκκλησία.

ΙΕΡΕΑΣ: Πλησιάστε για να εξομολογηθεί ο κάθε ένας δημοσίως τις χειρότερες πράξεις του. Ανοίξτε τις καρδιές σας, καταραμένοι! Πείτε ο ένας στον άλλο τι κακό έχετε κάνει ...αλλά και αυό που έχετε σκεφτεί να κάνετε! Ειδάλλως, το φαρμάκι της αμαρτίας θα σας πνίξει και θα σας στείλει στην κόλαση, μαζί ασφαλώς με το χταπόδι της πανούκλας. Όσο για μένα, εγώ κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή συχνά παραμέλησα να είμαι περισσότερο φιλάνθρωπος.

Ακολουθούν τρεις πανομοιότυπες εξομολογήσεις ενώ στο παλάτι γίνεται ταυτόχρονα ο εξής διάλογος:

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Όλα θα τακτοποιηθούν. Κάθε ενοχλητικός πρέπει να μπει στην κάσα. Αυτά τα πράγματα επισυμβαίνουν πάντα όταν υπάρχει κάποια σπουδαία υπόθεση. Τί να κάνουμε;

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ: Μην ξεχνάτε ότι τα φέρετρα δεν θα χρησιμοποιηθούν παρά μόνο για παραδειγματισμό. Η πόλη πρέπει να ξέρει ξεκάθαρα ποιούς θα καταστήσετε υπεύθυνους για όλες τις αντιξοότητες.

Στην εκκλησία όλο το πλήθος αναφωνεί:

- Συγχώρεσέ με, Θεέ μου, για ό,τι έχουμε κάνει και για ό,τι δεν έχουμε κάνει ακόμα!

Στο σπίτι του δικαστή Κασάδο, ο οποίος διαβάζει ψαλμούς, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: «Ο Κύριός εστι καταφυγή ου μην αλλά και το πολίτευμα όπερ υποστηρίζει εμέ. Ούτος γαρ εστί ο φύλαξ από του δολώματος του κυνηγού –και από της θανατηφόρου πανούκλας!»

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Κασάδο, δεν μπορούμε να βγούμε;

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Έχεις βγει και με το παραπάνω στην ζωή σου, γυναίκα... Δεν είναι αυτό που έκανε την ευτυχία μας.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Η Βικτώρια δεν έχει επιστρέψει και φοβάμαι μήπως της συνέβη κάτι κακό.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Δεν το φοβόσουν πάντοτε το κακό ούτε καν για σένα. Και συ προσωπικά, έχεις χάσει αυτή την τιμή που θα σου έδινε το δικαίωμα να φοβάσαι. Μείνε, εν μέσω όλου αυτού του χαμού, εδώ το σπίτι είναι ήσυχο. Τα είχα προβλέψει όλα και, εφόσον θα είμαστε αμπαρωμένοι για όσο καιρό κρατήσει η πανούκλα, θα περιμένουμε να τελειώσει. Με την βοήθεια του Θεού, δεν θα πάθουμε τίποτα.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Έχεις δίκιο, Κασάδο. Δεν είμαστε, όμως, μόνοι. Οι άλλοι υποφέρουν. Ίσως η Βικτώρια να βρίσκεται σε κίνδυνο.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ: Άσε τους άλλους και κάνε τις σκέψεις σου στο σπίτι. Σκέψου τον γαμπρό σου, για παράδειγμα. Πήγαινε κάνε όλες τις προετοιμασίες που μπορείς. Πλήρωσε όσο πρέπει. Συγκεντρώσου, όμως, γυναίκα –και μείνε προστατευμένη! Ήγγικεν η ώρα! «Ο Κύριός εστι καταφυγή...» (διαβάζοντας)

Στην εκκλησία, ακούγεται διαρκώς εν χορώ:

ΧΟΡΟΣ
«Δεν πρέπει να φοβάστε/
ούτε τον τρόμο της νύχτας/
ούτε τα βέλη που εκτοξεύονται την ημέρα/
ούτε την πανούκλα που σέρνεται στην σκιά/
ούτε την επιδημία που έρπει μέρα-μεσημέρι»

- Ω, ο μέγας και τρομερός Θεός!

Φως στην πλατεία. Κόσμος παρελαύνει σε σχηματισμό, ενωμένα χέρια, με ρυθμό ενός φολκλορικού, δημοτικού τραγουδιού.

ΧΟΡΟΣ
«Έβαλες την υπογραφή σου στην άμμο/
Έγραψες πάνω στην θάλασσα/
Δεν μένει παρά το αντάλλαγμα»

Μπαίνει η Βικτώρια. Προβολέας στην πλατεία.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ο Ντιέγκο, πού είναι ο Ντιέγκο;

ΓΥΝΑΙΚΑ ΧΟΡΟΥ: Βρίσκεται κοντά στους ασθενείς. Θεραπεύει αυτούς που τον ζητούν.

Η Βικτώρια τρέχει σε μιαν άκρη της σκηνήςκαι πέφτει πάνω στον Ντιέγκο, ο οποίος φορά την ιατρική μάσκα των θεραπευτών της πανούκλας.Αυτή οπισθοχωρεί, βγάζοντας μια κραυγή.

ΝΤΙΕΓΚΟ (σιγά): Σε έκανα να φοβηθείς, Βικτώρια;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (φωνάζοντας): Α! Ντιέγκο, εσύ είσαι! Επιτέλους! Βγάλε την μάσκα και σφίξε με πάνω σου – πάνω σου – πάνω σου και θα σωθώ από το κακό αυτό!

Ο Ντιέγκο δεν κινείται.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Τί άλλαξε ανάμεσά μας, Ντιέγκο; Σε ψάχνω εδώ και ώρες, τρέχοντας σε όλη την πόλη, τρομαγμένη από την ιδέα ότι μπορεί το κακό να άγγιξε και σένα... και να ‘σαι, με αυτή την μάσκα των βασάνων και της αρρώστιας. Βγάλτην, άφησέ την σε παρακαλώ και πάρε με στην αγκαλιά σου!

Ο Ντιέγκο σηκώνει την μάσκα που φορά.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όποτε βλέπω τα γερά σου χέρια, ξηραίνεται το στόμα μου... αγκάλιασέ με!

Ο Ντιέγκο δεν κινείται.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (πιο σιγά): Αγκάλιασέ με, πεθαίνω από δίψα. Ξέχασες ότι χθες μόλις αρραβωνιαστήκαμε; Όλο το βράδυ περίμενα να ξημερώσει ώστε να με σφίξεις στα χέρια σου με όλη σου την δύναμη. Γρήγορα, γρήγορα!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Λυπάμαι, Βικτώρια, είναι κρίμα πραγματικά!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Και γω λυπάμαι ...αλλά εμάς. Να γιατί σε έψαχνα φωνάζοντας στους δρόμους και έτρεχα σε σένα με τις αγκάλες ανοιχτές για να σε συναντήσουν! (προχωρά προς το μέρος του)

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην με αγγίζεις, κάνε άκρη!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Γιατί;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν με αναγνωρίζω πια. Ποτέ κανείς δεν με έκανε να φοβηθώ αλλά τούτο δω με υπερβαίνει, η αίσθηση του καθήκοντος δεν με διαβεβαιώνει για τίποτα και νιώθω πως είμαι εγκαταλειμμένος.

Η Βικτώρια προχωρά με αποφασιστικότητα προς αυτόν.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην με αγγίζεις. Ίσως το κακό να βρίσκεται ήδη μέσα μου και γω να σου το μεταδώσω. Περίμενε λίγο. Άσε με να αναπνεύσω, μου κλείνει τον λαιμό και με στραγγαλίζει η σαστιμάρα. Δεν είμαι σε θέση πλέον και δεν ξέρω πώς να πιάσω και να γυρίσω στο κρεβάτι τους αυτούς εδώ τους ανθρώπους. Τα χέρια μου τρέμουν από φρίκη. Η λύπη κλείνει τα μάτια μου.

Από παντού ακούγονται βασανισμένες κραυγές και οδύνη.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Παρ’ όλα αυτά, με φωνάζουν, τ’ ακούς κι εσύ! Πρέπει να πηγαίνω. Όμως, φρόντισε τον εαυτό σου, φρόντισε για εμάς. Όλο αυτό θα τελειώσει, είναι σίγουρο!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μην με εγκαταλείπεις!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θα σταματήσει. Είμαι πολύ νέος και σ’ αγαπώ πολύ. Ο θάνατος μου φέρνει φρίκη.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (γέρνοντας προς αυτόν): Εγώ είμαι ζωντανή, πάντως...

ΝΤΙΕΓΚΟ (οπισθοχωρώντας): Τι ντροπή, Βικτώρια, τι ντροπή!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ντροπή; Γιατί ντροπή;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μου φαίνεται πως έχω τρομοκρατηθεί.

Ακούγονται πάλι κραυγές πόνου. Ο Ντιέγκο τρέχει προς τα εκεί. Ομάδες ανθρώπων παρελαύνουν στον ρυθμό των στίχων:

ΧΟΡΟΣ
«Ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο;
Όνειρο
πως όλα εδώ κάτω είναι ψέμα
Τίποτε δεν είν’ αληθινό παρά μόνον ο θάνατος»

Προβολέας στην εκκλησία και στο μέγαρο του βασιλιά. Ψαλμοί και προσευχές στην εκκλησία. Στο μέγαρο, ένας αξιωματικός με λευκό μουστάκι απευθύνεται προς το πλήθος.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Ξεκινώντας από σήμερα, προκειμένου να υπάρξει σωφρονισμός και μετάνοια απέναντι στην κοινή δυστυχία και προκειμένου να αποφευχθούν οι κίνδυνοι μετάδοσης, απαγορεύεται κάθε δημόσια συγκέντρωση και εκδήλωση. Επιπλέον...

Ξαφνικά, διακόπτεται από μια γυναίκα που αρχίζει να ουρλιάζει εν μέσω του πλήθους:

- Εκεί! Εκεί! Αποκρύπτουν έναν θάνατο! Δεν πρέπει να τον αφήσουν άταφο... Το πτώμα θα σκορπίσει σε όλους την σήψη... Ντροπή, ντροπή άνθρωποι! Πρέπει να θαφτεί!

Επικρατεί χάος. Δύο άνδρες πάνε να αρπάξουν την γυναίκα.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ
Επιιπλέον, ο Κυβερνήτης είναι σε θέση να καθησυχάσει τους πολίτες ενημερώνοντάς τους επί των εξελίξεων, εν σχέσει με το απροσδόκητο σύννεφο που ενέσκηψε με την μορφή γρίπης πάνω από την πόλη. Σύμφωνα με την γνώμη όλων των επιστημόνων, θα είναι αρκετό να σηκωθεί λίγο αεράκι από την θάλασσα για να υποχωρήσει η πανούκλα. Με την βοήθεια του Θεού...

Τον ξαναδιακόπτουν, όμως, δύο τρομεροί κτύποι που τους ακολουθούν δύο ακόμα.
Ταυτόχρονα, ακούγεται με πλήρη ένταση η πένθιμη καμπάνα και οι προσευχές στην εκκλησία δυναμώνουν.
Κατόπιν, ακολουθεί στο πλήθος μια τρομακτική σιωπή.
Την εμφάνισή τους στην σκηνή κάνουν δύο ξένοι (ένας άνδρας και μια γυναίκα
και όλοι τους παρακολουθούν με τα μάτια.
Ο άνδρας είναι σωματώδης, επιβλητικός, με σκληρό, ανελέητο πρόσωπο. Φορά ένα είδος στολής με μια διακόσμηση.
Η γυναίκα φορά επίσης παρόμοια στολή, ένα κολλάρο και λευκές μανσέττες Κρατά στο χέρι ένα μπλοκ σημειώσεων.
Προχωρούν μπροστά στο μέγαρο του βασιλιά και χαιρετούν.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Τί θα θέλατε να σας προσφέρουμε, ξένοι;

ΑΓΝΩΣΤΟΣ (με τόνο επίπλαστης φιλοφροσύνης και ευγένειας): Την θέση σας.

Το πλήθος όλο αντιδρά με την εξής φράση:

- Ορίστε; Τί είπε αυτός;

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Δεν κάνατε ορθή επιλογή της συγκυρίας και αυτή η ασέβεια μπορεί να σας κοστίσει ακριβά. Δεν αμφιβάλλω, όμως, ότι δεν έγινα καλά κατανοητός. Ποιοί είσαστε;

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Θα σας το ανακοινώσω αργότερα!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Δεν ξέρω ποιοί είσαστε, ξένε, αλλά ξέρω που θα καταλήξετε!

ΑΓΝΩΣΤΟΣ (πολύ ήρεμα): Με εντυπωσιάζετε! Εσείς τί σκέφτεστε, αγαπητή φίλη; Πρέπει, λοιπόν, να τους πω ποιός είμαι;

ΑΓΝΩΣΤΗ: Συνήθως, αυτή είναι η στιγμή που θέτουμε τους όρους και γίνονται οι συστάσεις.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Αυτοί οι κύριοι, ωστόσο, είναι ήδη αρκετά πιεσμένοι.

ΑΓΝΩΣΤΗ: Έχουν τα δίκια τους, το δίχως άλλο. Στο κάτω-κάτω, βρισκόμαστε σε επίσκεψη και οφείλουμε να συμμορφωθούμε με τα έθιμα αυτού του τόπου.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Σας καταλαβαίνω. Αυτό, όμως, δεν θα εισάγει κάποια αταξία στον νου αυτών των αγαθών ανθρώπων;

ΑΓΝΩΣΤΗ: Μια αταξία αξίζει περισσότερο από μια ευγένεια.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Είστε πειστική. Διατηρώ κάποιους ενδοιασμούς, ωστόσο...

ΑΓΝΩΣΤΗ: Από δύο πράγματα, το ένα πρέπει να διαλέξετε...

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Σας ακούω...

ΑΓΝΩΣΤΗ: Είτε τους λέτε ποιός είστε, είτε δεν τους το λέτε. Αν τους το πείτε, θα το μάθουν. Αν δεν τους το πείτε, θα το καταλάβουν.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ: Δεν με διαφωτίσατε ολωσδιόλου...

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Α, αρκετά, ως εδώ! Πριν λάβω τα καθορισμένα μέτρα, απαιτώ για μια τελευταία φορά να μου πείτε ποιοί είστε και τι θέλετε.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ (με φυσικό τόνο, πάντοτε): Εγώ είμαι η Πανούκλα. Εσείς;

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Η Πανούκλα;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ναι... και χρειάζομαι την θέση σας. Είμαι μόνος κι έρημος, πιστέψτε το, αλλά σύντομα θα έχω πολλά να κάνω. Αν σας έδινα δυο ώρες, ας πούμε, τί θα λέγατε; Θα σας ήταν αρκετή αυτή η προθεσμία για να μου μεταβιβάσετε τις εξουσίες σας;

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Αυτή τη φορά το πήγατε πολύ μακριά και θα τιμωρηθείτε για αυτή την απάτη. Φρουροί!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Περιμένετε! Δεν θέλω να πιέσω κανέναν. Έχω για αρχή μου την ορθότητα. Καταλαβαίνω πως η συμπεριφορά μου φαίνεται παράξενη και, εν τέλει, δεν με γνωρίζετε. Επιθυμώ πραγματικά, ωστόσο, να μου παραχωρήσετε την θέση σας δίχως να με υποχρεώσετε να παρουσιάσω τις αποδείξεις που διαθέτω. Δεν μπορείτε να με πιστέψετε με βάση τον λόγο της τιμής μου;

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Δεν έχω χρόνο για χάσιμο και αυτά τα χωρατά ήδη έχουν κρατήσει πολύ. Πιάστε αυτόν τον άνθρωπο!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πρέπει, λοιπόν, να υποταχθώ... Όλα αυτά είναι, όμως, αρκετά ενοχλητικά δα! Αγαπητή φίλη, θα θέλατε να προχωρήσετε σε μια διαγραφή με εκπομπή ραδιενέργειας;

Η Πανούκλα δείχνε με το χέρι έναν από τους φύλακες που πλησιάζουν.
Η άγνωστη γυναίκα διαγράφει επιδεικτικά κάτι στο μπλοκ σημειώσεων
Ο έντονος κτύπος αντηχεί μία φορά. Ο φύλακας πέφτει στο έδαφος.
Αυτή τον εξετάζει.

ΑΓΝΩΣΤΗ: Όλα εν τάξει, Σεβασμιότατε. Υπάρχουν και οι τρεις ενδείξεις. (Απευθύνεται ευγενικά προς όλους τους άλλους) Μια ένδειξη και είστε ύποπτοι. Δύο και μολυνθήκατε. Τρίτη, ανακοινώνεται η διαγραφή σας. Τίποτα δεν είναι πιο απλό.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Α! Ξέχασα να σας συστήσω την γραμματέα μου! Θα την γνωρίσετε, άλλωστε, από δω και πέρα. Μα, συναντά κανείς τόσους ανθρώπους καθημερινά..

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Συγχωρεμένοι! Έχουν δικαιολογία! Κι ύστερα, στο τέλος πάντα με αναγνωρίζουν.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ευτυχισμένη φύση, βλεπετε! Χαριτωμένη, καλόβολη, άψογη προσωπικότητα...

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Η αλήθεια είναι ότι δεν αξίζω τίποτε. Η δουλειά μου είναι πανεύκολη, γίνεται ανάμεσα σε φρέσκα λουλούδια και χαμόγελα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αυτός ο κανόνας είναι εξαίσιος... αλλά ας επανέλθουμε στα αρνάκια μας! Κύριε, σας έδωσα μια επαρκή απόδειξη για την σοβαρότητά μου; Δεν λέτε τίποτα; Καλά, σας τρόμαξα, αυτό είναι φυσικό, είναι όμως και το μόνο που μπορείτε να κάνετε ενάντια στην θέλησή μου, πιστέψτε με. Θα προτιμούσα να διευθετηθούν όλα αυτά με φιλικό τρόπο, να υπάρξει μια σύμβαση βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη με την εγγύηση του λόγου της τιμής μας, μια ολοκληρωμένη συμφωνία εδραιωμένη –κατά κάποιον τρόπο- στον σεβασμό. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι πολύ αργά για να τα βρούμε και να τα πάμε καλά. Δεν σας φαίνεται αρκετή η καθυστέρηση των δύο ωρών;

Ο κυβερνήτης κουνά το κεφάλι σε ένδειξη απόρριψης και άρνησης.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (προς την Γραμματέα): Πολύ δυσάρεστα το πήρε!!!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (συγκαταβατικά): Είναι πεισματάρης! Σε λάθος χρόνο!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Επιμένω, εν τούτοις, να έχω την συγκατάθεσή σας. Δεν θέλω να κάνω τίποτα χωρίς την σύμφωνη γνώμη σας, αυτό θα ήταν αντίθετο με τις αρχές μου. Η συνεργάτιδά μου θα προχωρήσει αμέσως στην διαδικασία επανάληψης της εκπομπής ραδιενεργού ακτινοβολίας, κάτι επιβεβλημένο ώστε να επιτευχθεί ελευθέρως η συναίνεσή σας στην μικρή μεταρρύθμιση που προτείνω. Είστε έτοιμη, αξιαγάπητή μου φίλη;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Μια στιγμή, να ξύσω την μύτη του μολυβιού μου και όλα θα πάν’ καλά… για έναν καλύτερο κόσμο!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (αναστενάζοντας): Δίχως την αισιοδοξία σας, αυτό το επάγγελμα θα μου ήταν ιδιαιτέρως κουραστικό.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (ξύνοντας το μολύβι της): Η τέλεια γραμματέας είναι σίγουρη ότι όλα πάντοτε μπορούν να τακτοποιηθούν, ότι δεν υπάρχει κανένα λογιστικό σφάλμα που δεν διορθώνεται για να διεκπεραιωθεί ούτε καμιά συνάντηση χαμένη που να μην μπορεί να επαναληφθεί. Είναι σημάδι ατυχίας να μην με έχει κανείς στο πλάϊ του. Ακόμα και ο ίδιος ο πόλεμος έχει τις αρετές του αφού δεν τελειώνει με τις κηδείες στα νεκροταφεία αλλά μόνον ύστερα από δέκα χρόνια που καταγγέλλονται όλες οι συμφωνίες ειρήνευσης.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τα λόγια σας αξίζουν χρυσάφι! Ξύσατε το μολύβι σας;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Το έξυσα και μπορούμε να αρχίσουμε.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πάμε!

Η Πανούκλα δείχνει τον Νάδα που προχωρά μεθυσμένος αλλά εκείνος λόγω της ευθυμίας σκάει στην Γραμματέα ένα γέλιο.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Θα μπορούσα να σας υποδείξω πως αυτός εδώ ανήκει σε εκείνο το είδος των ανθρώπων που δεν πιστεύουν σε τίποτα και πως αυτοί ακριβώς μας είναι εξαιρετικά χρήσιμοι;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πολύ σωστά, έχεις δίκιο. Ας πάρουμε τότε έναν από τους αξιωματικούς.

Στην τάξη των αξιωματικών του στρατού επικρατεί πανικός.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Σταματήστε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Καλό σημάδι αυτό, κύριε.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (με προθυμία): Μπορώ να κάνω κάτι για εσάς, κυβερνήτα;

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Αν σας παραχωρήσω την θέση μου, θα μπορέσουμε να σώσουμε την ζωή μας εγώ, οι δικοί μου και οι αξιωματικοί;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Μα φυσικά, θα το δούμε αυτό, έτσι γίνεται εθιμικά!

Ο κυβερνήτης συσκέπτεται με τους αξιωματικούς της φρουράς και ύστερα στρέφεται προς τον λαό.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ
Λαέ του Κάδιξ, καταλαβαίνετε –είμαι βέβαιος- πως τώρα όλα έχουν αλλάξει;
Για το ίδιο σας το συμφέρον, ταιριάζει ίσως στην περίσταση αυτή να αφήσω την πόλη σε μια νέα εξουσία
που πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της επί σκηνής.
Η συμφωνία στην οποία κατέληξα μαζί της θα αποτρέψει αναμφίβολα χειρότερες εξελίξεις
και έτσι θα έχετε την βεβαιότητα ότι εκτός των τειχών της πόλης
θα διατηρείτε μια κυβέρνηση που μπορεί κάποια μέρα να σας είναι χρήσιμη.
Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω ότι δεν υπακούω και δεν μιλώ με τον τρόπο αυτό
έχοντας έννοια για την προσωπική μου ασφάλεια αλλά...

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Με συγχωρείτε που διακόπτω, όμως θα είμαι ευτυχής νας σας δω να καθορίζετε με ακρίβεια και δημοσίως ότι συγκατατίθεστε και εκφράζετε την σαφή σας θέληση υπέρ αυτών των χρησίμων διακανονισμών και πως ενεργείτε –φυσικά- κάτω από μια ελεύθερη συνθήκη.

Ο κυβερνήτης στραβοκοιτά προς το μέρος του. Η Γραμματέας βάζει το μολύβι στο στόμα της.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ: Ασφαλώς, ασφαλώς, αυτή την νέα συμφωνία την έφερα σε πέρας υπό συνθήκες ελευθερίας.

Ο κυβερνήτης οπισθοχωρεί τραυλίζοντας. Αρχίζει η έξοδος της φρουράς.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (προς τον Αξιωματικό): Αν θα είχατε την ευχαρίστηση, μην φεύγετε τόσο γρήγορα... Χρειάζομαι έναν άνθρωπο που να έχει την εμπιστοσύνη του λαού για να μεσολαβήσει ώστε να μπορώ να κάνω γνωστή την θέλησή μου.

Ο Αξιωματικός διστάζει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δέχεστε, φυσικά... (και προς την Γραμματέα) Αγαπητή φίλη...

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Ασφαλώς, πρόκειται για μεγάλη τιμή που μου κάνετε.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τέλεια! Υπό τις συνθήκες αυτές, αγαπητή μου φίλη, ενημερώστε τον επικεφαλής των φυλάκων για τους περιορισμούς εκείνους για τους οποίους πρέπει να ενημερώσει όλους αυτούς τους καλοκάγαθους ανθρώπους ώστε να αρχίζουν να ζουν σύμφωνα με τους κανονισμούς.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: «Διαταγή εκτελεστέα και γνωστοποιητέα από τον επικεφαλής των φυλάκων και τους συμβούλους του»...

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Μα, ακόμα δεν την συζήτησα με κανέναν σύμβουλο...

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Πρόκειται για έναν φόρο διακανονισμού των οικονομικών. Και μου φαίνεται πως οφείλετε να νιώσετε κολακευμένος που οι υπηρεσίες μας έχουν συντάξει το κείμενο και σας κάνουν την τιμή να το υπογράψετε.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Αναμφίβολα, μα...

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: «Δια της παρούσης, εντέλλεστε τοιουτοτρόπως όπως από της εκδόσεως του παρόντος ενεργήσετε γραφειοκρατικώς, εν πλήρει υπακοή προς τας αποφάσεις της ημετέρας κυριάρχου και αξιοσεβάστου βουλήσεως, τα αναγκαία εν όψει της συμμορφώσεως και παροχής φιλανθρώπου αρωγής υπέρ των πολιτών οίτινες προσεβλήθησαν εκ του μιάσματος όπως, ένεκα του προσδιορισμού του συνόλου των διατάξεων, και των ατόμων οίτινες σαν επόπτες, φύλακες, εκτελεστές και σκαπανείς μέλλονται ορκίζεσθαι ώστε εφαρμόζειν επ’ αυστηρότητι τας διαταγάς τας οποίας θα λάβουν».

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Τί γλώσσα είναι αυτή, σας παρακαλώ;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Είναι για να τους συνηθίσουμε σε λίγη ασάφεια. Όσα λιγότερα καταλάβουν, τόσο καλύτερα θα δουλεύουν. Δεδομένου τούτου, ορίστε και οι διαταγές που πρόκειται να ανακοινώσετε στους πολίτες, την μια μετά την άλλη, ώστε να διευκολυνθεί η χώνεψή τους ακόμα και από τους πιο καθυστερημένους. Να σας παρουσιάσω και τους εκπροσώπους μας που με τα όμορφα πρόσωπά τους θα συντελέσουν στην εμπέδωση και στον αναμηρυκασμό των όσων λένε.

Εμφανίζονται στην σκηνή οι τελάληδες της Πανούκλας.

Ο ΛΑΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ
Έφυγε ο κυβερνήτης, έφυγε ο κυβερνήτης!

ΝΑΔΑ: Συμφώνως προς τα δικαιώματά του έφυγε, λαέ, συμφώνως προς τα δικαιώματά του. Αυτός είναι το Κράτος –και το Κράτος πρέπει να προστατευτεί.

Ο ΛΑΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ:
Το Κράτος ΉΤΑΝ αυτός... και τώρα, δεν είναι πια αυτός.
Αφού αυτός έφυγε, είναι η Πανούκλα που έγινε Κράτος.

ΝΑΔΑ: Και τί μπορείτε να κάνετε σεις; Πανούκλα ή Κυβέρνηση, είναι πάντα το Κράτος.

Το πλήθος διαλύεται και ψάχνει τις εξόδους. Προχωρεί εμπρός ένας τελάλης της Πανούκλας. Διαβάζει και κατόπιν αποσύρεται αμέσως,όπως κατόπιν και οι υπόλοιποι.

ΠΡΩΤΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ: Όλες οι μολυσμένες οικίες οφείλουν να σημαδευτούν στην μέση της κάθε πόρτας με ένα μαύρο άστρο ακτίνας μισού μέτρου που θα φέρει το επίγραμμα: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΔΕΡΦΙΑ». Το άστρο πρέπει να παραμείνει χαραγμένο ώσπου να ανοίξει και πάλι η οικία. Σε διαφορετική περίπτωση, η ποινή θα είναι από τις αυστηρότερες που προβλέπει ο νόμος.

- Ποιός νόμος;
- Ο καινούργιος, ασφαλώς.

ΧΟΡΟΣ
Είπανε τ’ αφεντικά μας ότι θα μας προστατέψουν/
Κι ορίστε τώρα που είμαστε εν τέλει μόνοι/
Η φριχτή ομίχλη αρχίζει να πέφτει πυκνή στις τέσσερις γωνιές της πόλης/
Σκορπίζει σιγά την ευωδιά των φρούτων και των ρόδων/
Και θαμπώνει την λάμψη της εποχής/
Πνίγοντας το εορταστικό ιωβηλαίο του θερισμού/
Αχ Κάδιξ, πόλη της θάλασσας!
Χθες ακόμη στα σοκκάκια σου έπνεε/
Ο άνεμος της ερήμου πιο καυτός από την αφρικάνικη ζούγκλα/
Κι έκανε τις κοπελιές να μαραζώνουν από πόθο/
Ο άνεμος, όμως, ξεψύχησε/
Ο μόνος που μπορεί να εξαγνίσει την πόλη/
Είπανε τ’ αφεντικά μας πως τίποτε δεν θα συμβεί ποτέ/
Και να τελικά που είχε δίκιο αυτός που είπε πως κάτι συμβαίνει/
Να που είμαστε δω κι, όμως, πρέπει να φύγουμε/
Να φύγουμε χωρίς αργοπορία/
Πριν οι πύλες κλείσουν μέσα τους την δυστυχία μας.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ: Όλα τα είδη και αγαθά πρώτης ανάγκης θα είναι στο εξής στην διάθεση της κοινότητας, δηλαδή θα διανεμηθούν σε ίσα μέρη σε όλους εκείνους που θα είναι σε θέση να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους προκειμένου να συμμετάσχουν στην νέα κοινωνία.

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΠΥΛΗ


ΤΡΙΤΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ: Όλες οι πυρκαϊές που καίνε επιβάλλεται να έχουν σβήσει ως τις 9 το βράδυ. Κανείς πολίτης δεν μπορεί να συχνάζει σε δημόσιο χώρο ή να κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης δίχως άδεια και τα απαιτούμενα έγγραφα που θα τα παραδίδει μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις και πάντοτε προαιρετικώς και κατά περίπτωσιν. Κάθε αντίσταση στις διατάξεις αυτές θα τιμωρείται με τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπονται από τον νόμο.


- Θα κλείσουν τις πύλες.
- Τις έκλεισαν ήδη.
- Όχι, δεν τις έκλεισαν όλες.


ΧΟΡΟΣ
Εε! Ας τρέξουμε προς τις πύλες που είναι ακόμα ανοιχτές/
Είμαστε οι γιοί της θάλασσας/
Εκεί, εκεί πρέπει να φτάσουμε, να πάμε/
Σε χώρες δίχως τείχη, χωρίς πύλες, σε παρθένες αμμουδιές/
Εκεί που η άμμος έχει την ίδια φρεσκάδα με τα γυναικεία χείλη/
Που το βλέμμα σε ταξιδεύει τόσο μακριά που σε εξουθενώνει/
Ας τρέξουμε στην θάλασσα να συναντήσουμε τον άνεμο/
Η θάλασσα, η ελεύθερη θάλασσα, το καθάριο θαλασσινό νερό/
Η πνοή που ελευθερώνει.

- Στην θάλασσα! Στην θάλασσα!

Μαζική έξοδος ανθρώπων .

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ: Απαγορεύεται αυστηρώς η παροχή βοήθειας σε όποιο άτομο υποφέρει από την ασθένεια, εφόσον αυτό δεν έχει γνωστοποιηθεί στις αρχές οι οποίες θα το αναλάβουν. Συνιστάται ιδιαιτέρως η κατάδοση των αρρώστων από μέλη της ιδίας του της οικογένειας η οποία θα αποζημιώνεται με την διανομή διπλής μερίδας τροφής υπό την ονομασία «Πολιτικό Συσσίτιο».

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΥΛΗ



ΧΟΡΟΣ
Στην θάλασσα, στην θάλασσα που θα μας σώσει/
Θα φύγουν οι επιδημίες και οι πόλεμοι/
Η θάλασσα έχει δει και αντιμετωπίσει τόσες κυβερνήσεις/
Χάρη σε αυτήν υπάρχουν γλυκοχαράματα και δειλινά/
Ολημερίς ξεχειλίζει η δροσιά από το αδιάκοπο πάφλασμα των κυμάτων/
Τα βράδυα πλημμυρίζει ο ουράνιος θόλος απ’ τ’ αστέρια/
Ω μοναξιά της ερήμου! βάπτισμα στο άλας/
Να είσαι μόνος μπρος στο κύμα, μέσα στον αγέρα, κατάφατσα στον Ήλιο/
Ελεύθερος τελικά από τις σαν τάφους σφραγισμένες πόλεις/
Και από των ανθρώπων τα προσωπεία τα κλειδωμένα απ’ τον φόβο/
Γρήγορα! Γρήγορα! Στην θάλασσα/
Ποιά άλλη θα μας λυτρώσει από τον άνθρωπο και τον τρόμο που αυτός δημιουργεί;/
Ήμασταν ευτυχισμένοι στο αποκορύφωμα του έτους, εγκατελειμμένοι μεσ’ στα φρούτα/
Η φύση ισότιμή μας, το καλοκαίρι ξάγρυπνο/
Αγαπούσαμε τον κόσμο επειδή περιείχε την Ισπανία κι εμάς/
Δεν ακούμε, όμως, πια αόριστους θορύβους/
Να οι θρήνοι, ο πανικός, οι προσβολές, η δειλία/
Να οι αδερφοί μας εξοντωμένοι από τον ιδρώτα και την αγωνία/
Είναι αδύνατον στο μέλλον να τα υποφέρουμε όλα αυτά/
Ποιός θα μας επιστρέψει τις θάλασσες της λήθης, τα ήρεμα νερά του πελάγους, τις θαλάσσιες διόδους;/
Στην θάλασσα, στην θάλασσα! Πριν κλείσουν οι πύλες!

- Γρήγορα! Μην αγγίζετε αυτόν εδώ που είναι στα πρόθυρα του θανάτου.
- Είναι μαρκαρισμένος!
- Κάνε άκρη! Φύγε από δω!

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΤΡΙΤΗ ΠΥΛΗ

- Αχ, παντοδύναμε και τρομερέ Θεέ!
- Γρήγορα! Πάρτε μόνο όσα χρειάζονται, το στρώμα και το κλουβί των πουλιών. Μην ξεχάσετε το κολλάρο του σκύλου! Α! Και το κουτί με την μέντα! Για να την μασάμε μέχρι την θάλασσα!
- Κλέφτης! Κλέφτης! Πήρε το κεντητό τραπεζομάντηλο του γάμου μου! Κυνηγήστε τον! Μπράβο! Τον πιάσατε! Σήκω πάνω! Φέρτο δω!

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΥΛΗ

- Κρύψε γρήγορα τα ψώνια και τις προμήθειες!
- Δεν έχω τίποτε για τον δρόμο, αδέρφι, δώσε μου λίγο ψωμί... θα σου δώσω την κιθάρα μου που έχει επένδυση από σεντέφι.
- Αυτό το ψωμί είναι για τα παιδιά μου, όχι για όσους με αποκαλούν «αδέρφι»... υπάρχουν διαβαθμίσεις στην συγγένεια.
- Λίγο ψωμί, δίνω όλα μου τα λεφτά για λίγο ψωμί!

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΕΜΠΤΗ ΠΥΛΗ



ΧΟΡΟΣ
Μένει μόνο μια πύλη ανοιχτή! Γρήγορα!
Το σύννεφο της γρίπης τρέχει πιο γρήγορα από εμάς! Μισεί την θάλασσα και δεν θέλει να φθάσουμε ως εκεί.
Η βραδιά είναι γαλήνια, τα άστρα πλέκουν δίχτυα πάνω από τα κατάρτια!
Τί θα κάνει εκεί η πανούκλα;
Θέλει να μας κρατήσει στην σκιά της, μας αγαπάει με τον τρόπο της.
Θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι όπως θέλει αυτή, όχι όπως θέλουμε μεις.
Για αυτήν, οι χαρές της ζωής επιβάλλονται με την βία και την ανάγκη: ο παγερός βίος, η διαρκής ευτυχία…
Όλα φιξαρισμένα, αμετακίνητα, χωρίς πια να αισθανόμαστε στα χείλη την αρχαία υγρασία του ανέμου!

ΦΤΩΧΟΣ: Πάτερ, μην μ’ αφήνεις, δες σε μένα τον Φτωχούλη του Θεού!

Ο ιερέας προσπαθεί να φύγει.

ΦΤΩΧΟΣ: Φεύγει! Έφυγε! Πάρε με μαζί σου! Είναι καθήκον σου να με φροντίζεις! Αν σε χάσω, θα τα έχω χάσει όλα!

Ο ιερέας ξεφεύγει και ο φτωχός πέφτει φωνάζοντας:

ΦΤΩΧΟΣ: Χριστιανοί της Ισπανίας, σας εγκατέλειψαν!

ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ (λύνει και ξεδιπλώνει τα χαρτιά με τις εντολές του): Εν τέλει, αυτές εδώ οι διαταγές τα συνοψίζουν όλα, είναι το ρεζουμέ...

Η Πανούκλα και η Γραμματέας της γελούν, αλληλοσυγχαίρονται και συγχαίρουν τον αξιωματικό του στρατού.

ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΕΛΑΛΗΣ: Για να αποφευχθεί κάθε μετάδοση του βάκιλλου της ασθένειας μέσω της επικοινωνίας δια του αέρος και επειδή η ίδια η ομιλία μπορεί να αποτελεί το όχημα της μολύνσεως από τον ιό, κάθε κάτοικος διατάσσεται να βουτά σε ξύδι και να βάζει μονίμως μέσα στο στόμα του ένα ταμπόν ως προφυλακτικό έναντι του κακού ώστε να εξασκηθούν στην διακριτικότητα και στην σιωπή ταυτοχρόνως.

Από την στιγμή αυτή και μετά, τοποθετούν όλοι ένα μαντήλι στο στόμα –έτσι, μειώνεται ο αριθμός των φωνών όπως και η ένταση του μουσικού θέματος της ορχήστρας. Ο Χορός που είχε ξεκινήσει με πολυφωνία θα καταλήξει με μια μόνο φωνή έως την τελική παντομίμα, η οποία εκτυλίσσεται μέσα σε πλήρη σιωπή ενώ τα στόματα των ανθρώπων θα είναι φουσκωμένα και κλειστά.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ, ΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΟ ΗΧΟ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, Η ΕΚΤΗ ΠΥΛΗ.

ΧΟΡΟΣ
Αλίμονο! Δυστυχία! Είμαστε μόνοι, η Πανούκλα κι εμείς!
Έκλεισε και η τελευταία πύλη!
Δεν ακούμε τίποτα πια!
Η θάλασσα θα είναι από δω και πέρα πολύ μακριά...
Τώρα, ζούμε με καημό και πρέπει να γυρίζουμε σε αυτή την ασφυκτική πόλη, δίχως δάση και νερά,
αφού έχει μπει λουκέτο σε αυτές τις γυαλιστερές, πανύψηλες πύλες.
Η πόλη είναι στεφανωμένη από ένα σωρό ουρλιαχτών,
το Κάδιξ κατήντησε μια μαύρη και κόκκινη αρένα όπου πρόκειται να εκτελούνται τελετουργικοί φόνοι.
Αδέρφια, αυτή η καταστροφή είναι πιο μεγάλη από τα λάθη μας, δεν αξίζαμε τέτοια φυλακή!
Δεν ήταν αθώα η καρδιά μας αλλά αγαπούσαμε τον κόσμο και τα καλοκαίρια του.
Αυτό θα έπρεπε να μας είχε σώσει!
Ο άνεμος είναι φυλακισμένος κι ο ουρανός άδειος..
Θα είμαστε για πάρα πολύ καιρό σιωπηλοί
αλλά για μια τελευταία φορά, πριν κλείσουν τα στόματά μας με τον ρόγχο του τρόμου,
εμείς θα βγάλουμε μια φωνή βοώντες εν τη ερήμω!

Φωνές μαρτυρίων και οδύνης. Κατόπιν, επικρατεί σιωπή.
Στην ορχήστρα της σκηνής δεν ακούγεται παρά η πένθιμη καμπάνα.
Ο ήχος του συναγερμού για την έλευση του κομήτη ακούγεται σιγανά.
Στο μέγαρο του βασιλιά όπου είχε εγκατασταθεί για καιρό ο κυβερνήτης,
εμφανίζεται τώρα η Πανούκλα
και η Γραμματέας, η οποία αρχίζει να περπατά και σε κάθε βήμα διαγράφει και ένα όνομα από το σημειωματάριό της
ενώ, σε κάθε κίνησή της, ακούγεται πλέον ένας πυροβολισμός.
Ο Νάδα κάνει μορφασμούς και γκριμάτσες συνοδευόμενες από γέλια ενώ, τρίζοντας, περνά ένα κάρο με πτώματα.
Η Πανούκλα τεντώνεται για να προετοιμαστεί να μιλήσει.
Παίρνει θέση και στήνεται στην κορυφή του ντεκόρ του μεγάρου και κάνει ένα σινιάλο.
Σταματούν όλα, κινήσεις και κάθε θόρυβος.
Μιλά η Πανούκλα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Το ότι εγώ πλέον είμαι ο βασιλιάς είναι ένα γεγονός, είναι λοιπόν ένα δικαίωμα.
Ένα δικαίωμα, όμως, που δεν αμφισβητείται: οφείλετε να προσαρμοστείτε.
Κατά τα λοιπά, μην αυταπατάσθε: αν είμαι ο βασιλιάς, αυτό γίνεται με τον δικό μου τον τρόπο,
αν και θα ήταν πιο ακριβές να έλεγα ότι ασκώ μια λειτουργία.
Εσείς οι Ισπανοί είστε λιγάκι γλαφυροί και ρομαντικοί
και θα προτιμούσατε με βλέπετε με την όψη ενός μυριτανού βασιλιά ή σαν ένα υπερμεγέθες έντομο.
Είστε ρομαντικοί και παθιασμένοι, είναι γνωστό αυτό!
Ε λοιπόν, όχι! Δεν έχω σκήπτρο εγώ κι έχω υϊοθετήσει τους τρόπους ενός κατώτατου υπαξιωματικού.
Αυτή είναι μια μέθοδος να σας προσβάλω διότι σας κάνει καλό: έχετε πολλά ακόμα να μάθετε.
Ο βασιλιάς σας έχει μαυρισμένα νύχια, φορά στολή πειθαρχημένη κι έχει αυστηρό ύφος.
Δεν κάθεται στον θρόνο, απλώς κάθεται
Το παλάτι του είναι ένας στρατώνας και δεν κυνηγά στην εξοχή αλλά μέσα στα δικαστήρια.
Έχει κηρύξει κατάσταση πολιορκίας.
Αυτός είναι και ο λόγος –σημειώστε τον καλά- που όταν έρχομαι εγώ, φεύγει το πάθος.
Απαγορεύεται κάθε είδος πάθους μαζί με μερικές άλλες κοινοτυπίες
όπως η γελοία αγωνία της ευτυχίας, η ηλίθια όψη των ερωτευμένων, η εγωϊστική ενατένιση τοπίων
ενώ η ειρωνεία καθίσταται ένοχη.
Στην θέση όλων αυτών, εγώ φέρνω την οργάνωση.
Θα ενοχληθείτε λίγο στην αρχή αλλά στο τέλος θα θα κατανοήσετε
ότι μια καλή οργάνωση είναι προτιμότερη κι αξίζει περισσότερο από ένα φθηνό πάθος.
Και για να σας εμπλουτίσω κάπως την εικόνα αυτής της όμορφης σκέψης,
ξεκινάω με το να απομακρύνω τους άνδρες από τις γυναίκες: αυτή η απόφαση έχει την ισχύ νόμου.

Πράγματι, οι φύλακες ξεχωρίζουν τους άνδρες από τις γυναίκες.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Πέρασε ο καιρός που ήσασταν διαχυτικοί, τραγουδούσατε και κάνατε καντάδες. Τώρα θα σοβαρευτείτε!
Υποθέτω πως θα το ‘χετε ήδη καταλάβει αυτό από εμένα.
Από σήμερα κιόλας, θα ξεκινήσετε να μαθαίνετε πώς να πεθαίνετε με τάξη.
Μέχρις εδώ, πεθαίνατε α λα ισπανικά, λίγο στην τύχη, χωρίς πρόγραμμα, που λέει ο λόγος…
Πεθαίνατε επειδή έκανε κρύο μετά από την ζέστη και κρυώνατε,
επειδή σκοντάφτανε τα μουλάρια σας και χτυπάγατε στο χώμα,
επειδή περνάγατε χωρίς να το ξέρετε την απαγορευμένη ζώνη στα σύνορα της οροσειράς των Πυρηναίων,
επειδή την άνοιξη ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ προσήλκυε στα νερά του τον μοναχικό που αυτοκτονούσε
ή επειδή υπήρχαν αμόρφωτοι χαζοί που σκότωναν για το κέρδος ή για την τιμή τους…
Ενώ είναι πολύ πιο πολιτισμένο να σκοτώνει κανείς για την ηδονή της λογικής.
Ναι, πεθαίνατε με άσχημο τρόπο, ορισμένοι θάνατοι δω κι εκεί…
άλλος πέθαινε στο κρεβάτι του, άλλος ταυρομαχώντας μέσα στην αρένα… Μα, αυτή ήταν πραγματική αποχαλίνωση! Ευτυχώς, όμως, αυτή η ακαταστασία θα οργανωθεί με διοικητικό τρόπο.
Ένας θάνατος για όλους και σύμφωνα με την πανέμορφη σειρά μιας λίστας.
Θα παίρνετε και σειρά προτεραιότητας με τα δελτία σας στους καταλόγους, δεν θα πεθαίνετε πλέον από καπρίτσιο.
Το πεπρωμένο και η μοίρα στο εξής θα σωφρονιστούν, απέκτησαν γραφεία.
Θα μπείτε στις στατιστικές και επιτέλους η ύπαρξή σας θα εξυπηρετήσει σε κάτι,
Διότι, ξέχασα να σας πω, θα πεθαίνετε –αυτό είναι σίγουρο, σύμφωνοι…
Αλλά θα σας αποτεφρώνουμε αμέσως μετά ...ή, το ίδιο κάνει, κι από πριν)!
Αυτό είναι πιο σωστό, μάλιστα, κι αποτελεί μέρος του όλου σχεδίου. Πρώτα η Ισπανία!
Να μπαίνετε στην σειρά για να πεθάνετε καλύτερα, να ποιά είναι η κυριότερη αρχή!
Αυτό είναι το αντίτιμο για να έχετε την εύνοιά μου αλλά...
Προσοχή στις παράλογες ιδέες…
στον –πώς τον λέτε;- αυθορμητισμό της ψυχής, στα δέκατα του πυρετού που δημιουργούν τις υψηλές εξεγέρσεις.
Εγώ τις κατήργησα όλες αυτές τις ευγένειες και έβαλα στην θέση τους στην λογική.
Την διαφορετικότητα και τον παραλογισμό τους τρέμω.
Από σήμερα, άρα, θα είσαστε λογικοί, θα έχετε δηλαδή το έμβλημά σας.
Μαρκαρισμένοι στον λαιμό, θα φοράτε δημοσίως κάτω από τον ώμο το άστρο του βουβώνα
που θα συμβολίζει προειδοποιητικά ότι έχετε μόλυνση στην βουβωνική χώρα
και θα σας κάνει στόχο για να δεχθείτε το εξοντωτικό χτύπημα.
Οι άλλοι, όσοι έχουν πειστεί ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν και παίρνουν σειρά στις γήπεδα-αρένες κάθε Κυριακή
θα απομακρύνονται από εσάς που θα είστε ύποπτοι
αλλά μην έχετε καμία πίκρα: τους αφορούν.
Είναι στην λίστα και γω δεν ξεχνώ κανέναν.
Όλοι ύποπτοι, έτσι γίνεται η καλύτερη αρχή.
Κατά τα λοιπά, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον συναισθηματισμό.
Μου αρέσουν τα πουλιά, τα πρώτα μπουμπούκια μιας βιολέττας, τα σαρκώδη χείλη στις νεαρές κοπέλες.
Μερικές φορές το θεωρώ χαριτωμένο και είναι αλήθεια πως είμαι ιδεαλιστής.
Η ψυχή μου... νιώθω, όμως, πως γίνομαι τρυφερός και δεν θέλω να πω περισσότερα.
Μόνο, ας συνοψίσουμε: σας φέρνω την σιωπή, την τάξη και την απόλυτη δικαιοσύνη.
Δεν σας ζητώ να με ευχαριστήσετε, ό,τι κάνω για εσάς ήταν πολύ φυσικό.
Απαιτώ, όμως, την ενεργό συνεργασία σας.
Το λειτούργημά μου ξεκίνησε.

ΑΥΛΑΙΑ

Β΄ ΠΡΑΞΗ


Μια πλατεία του Κάδιξ.
Δίπλα, ένας κήπος και η πύλη του νεκροταφείου. Ακόμη πιο δίπλα, μια αυλή και μετά η προκυμαία.
Ύστερα, το σπίτι του δικαστή Κασάδο.
Προς τα πίσω στο σκηνικό, σκαπανείς με στολές από αυτές που φορούν οι φυλακισμένοι στα κάτεργα
θάβουν με φτυάρια τους νεκρούς.
Απόμακρα, ακούγεται το τρίξιμο ενός κάρου να κουβαλά φέρετρα.
Ο ψυχοπομπός εισέρχεται και σταματά στην μέση της σκηνής.
Οι υπεύθυνοι φορτώνουν ξανά το κάρο με νεκρά σώματα
και ύστερα απομακρύνεται προς την κατεύθυνση του νεκροταφείου.
Όταν ο ψυχοπομπός φτάνει εκεί, ακούγεται ένα στρατιωτικό εμβατήρι
και ανοίγει η μία πόρτα της πύλης του νεκροταφείου: ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΙΣΟΔΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.


Στον θρόνο του κυβερνήτη κάθεται η Γραμματέας της Πανούκλας.
Λίγο πιο χαμηλά, υπάρχουν τραπέζια που μοιάζουν με αυτά στα οποία διανέμονται κάρτες συσσιτίου.
Πίσω τους, τριγυρίζει ο αξιωματικός και επιθεωρεί τους δημόσιους υπαλλήλους.
Δυναμώνει η μουσική του εμβατηρίου.
Στην άλλη άκρη, φρουροί κυνηγούν τον κόσμο και τους φέρνουν μπροστά στην πύλη του νεκροταφείου,
χωρίζοντας τους άνδρες από τις γυναίκες.
Φως στο κέντρο.
Ψηλά στο παλάτι, η Πανούκλα διευθύνει αόρατους εργάτες ενώ ακούγεται μια γενικότερη αναταραχή.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Εμπρός, εσείς, βιαστείτε! Τα πράγματα κινούνται πολύ αργά σε αυτή την πόλη. Τούτος ο λαός δεν είναι εργατικός. Του αρέσει να χουζουρεύει, αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Εγώ, βέβαια, δεν βλέπω την αδράνεια παρά μόνο στους στρατώνες και στα πτώματα που περιμένουν την σειρά τους. Είναι καλό αυτού του είδους το καθισιό. Ξεκουράζει και την ψυχή και τα πόδια –και δεν ενοχλεί κα κανέναν. Κάντε γρήγορα! Τελειώστε, επιτέλους, το χτίσιμο του πύργου μου, δεν έχει μπει ακόμα στην θέση του το σύστημα παρακολούθησης. Τοποθετήστε ολόγυρα αγκαθωτούς φράχτες. Ο καθένας προτιμά το δικό του είδος άνοιξης, η δική μου άνοιξη έχει τριαντάφυλλα σιδερένια. Ανάψτε τους φούρνους, δεν πρόκειται για φωτιές χαράς! Φύλακες! Χαράξτε τα αστέρια πάνω στα σπίτια των κατοίκων εκείνων με τους οποίους σκοπεύω να ασχοληθώ ιδιαιτέρως.(απευθύνεται προς την Γραμματέα)
Κι εσείς, αγαπητή φίλη μου, αρχίστε να στήνετε τις λίστες με τα ονόματα και να κατασκευάζετε τα Πτυχία Υπάρξεως.

Η Πανούκλα αποχωρεί από την άλλη πλευρά. Τον λόγο παίρνει ως κορυφαίος του Χορού ο ψαράς ενώ οι υπόλοιποι δεν μιλούν.

ΨΑΡΑΣ: Πτυχία Υπάρξεως; Τί να τα κάνουμε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τί να τα κάνετε; Πώς θα περάσετε τις εξετάσεις σας ώστε να αποκτήσετε δικαίωμα να ζείτε …χωρίς ένα Πτυχίο Υπάρξεως;

ΨΑΡΑΣ: Μέχρι τώρα τις περνούσαμε και χωρίς αυτό!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχατε κυβέρνηση …ενώ τώρα την έχετε. Και η ύψιστη αρχή της διακυβερνήσεώς μας είναι ότι πάντοτε χρειάζεται ένα πτυχίο. Μπορεί να τα καταφέρνατε στην ζωή με τον άρτο τον επιούσιο και με την γυναίκα σας αλλά εδώ πρόκειται για μια πιστοποίηση που θα σας δοθεί με τάξη και οργάνωση και θα βεβαιώνει ότι δεν στερείστε αυτό το πτυχίο που δεν ενδιαφέρει κανέναν και θα τον ενημερώνει για αυτό!

ΧΑΣΑΠΗΣ: Είμαστε χασάπηδες από τον προπάππου μου. Και για να σφάζουμε τα αρνιά, δεν μας χρειάζεται κανένα πτυχίο.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Είστε βουτηγμένοι στην αναρχία, αυτό είναι όλο! Σημειώστε, παρακαλώ, πως δεν έχουμε τίποτα κατά των χασάπηδων, αντιθέτως!!! Εισηγάγαμε, ωστόσο, τελειοποιήσεις στην λογιστική μέθοδο. Αυτή είναι η ανωτερότητά μας. Και όσον αφορά το φιλέτο, θα διαπιστώσετε ότι και μεις στο σφάξιμο αποτελούμε την ήρεμη δύναμη. Κύριε πρώτε Αξιωματικέ, θα κάνατε εσείς τις σχετικές διατυπώσεις;

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Αμέσως.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Φύλακες, θα θέλατε να βοηθήσετε τον Κύριο να προχωρήσει για να ξεκινήσει η διαδικασία;

Οι φύλακες εξαναγκάζουν τον ψαρά να προχωρήσει.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ (διαβάζοντας): Όνομα, επώνυμο, ιδιότητα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κάντε πιο γρήγορα! Ο Κύριος θα συμπληρώσει ο ίδιος τα κενά!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Κουρίκουλουμ Βίταε.

ΨΑΡΑΣ: Δεν καταλαβαίνω!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Με το Curriculum Vitae εννοεί ότι οφείλετε να καταγράψετε με σαφείς ενδείξεις τα σημαντικά γεγονότα της ζωής σας. Είναι μια μέθοδος για να κάνουμε την γνωριμία σας.

ΨΑΡΑΣ: Η ζωή μου είναι δική μου! Μου ανήκει, την έχω πριβέ, είναι προσωπική, και δεν αφορά κανέναν!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Προσωπική! Αυτές οι λέξεις δεν μας κάνουν αίσθηση. Φυσικά και πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά τον δημόσιο βίο σας. Είναι ο μόνος, άλλωστε, για τον οποίο έχετε άδεια. Κύριε Αξιωματικέ, περάστε στις λεπτομέρειες, παρακαλώ.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Έγγαμος; Αν ναι, σε ποιά ηλικία παντρευτήκατε;

ΨΑΡΑΣ: Στα 31.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Τα κίνητρα της ένωσης;

ΨΑΡΑΣ: Κίνητρα! Απλά. Είμαι θερμόαιμος!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό καταγράφεται. Και είναι ένας ωραίος τρόπος για να καταστεί δημόσιο αυτό που έπρεπε να πάψει να είναι ιδιωτικό.

ΨΑΡΑΣ: Παντρεύτηκα επειδή αυτό πρέπει να κάνει κανείς όταν είναι άντρας.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Διαζύγιο;

ΨΑΡΑΣ: Όχι, χήρεψα.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Ξαναπαντρευτήκατε;

ΨΑΡΑΣ: Όχι.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Γιατί;

ΨΑΡΑΣ (με υστερική κραυγή): Αγαπούσα την γυναίκα μου!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αλλόκοτο αυτό! Γιατί;

ΨΑΡΑΣ: Είναι δυνατόν να εξηγεί κανείς τα πάντα;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Βεβαίως, σε μια κοινωνία καλά οργανωμένη!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Γονείς;

ΨΑΡΑΣ: Έχει κι άλλα;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Έχετε καταδικαστεί για πειρατεία, φυγοδικία ή βιασμό;

ΨΑΡΑΣ: Ποτέ!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ένας τίμιος άνθρωπος; Αμφιβάλλω! Κύριε πρώτε Αξιωματικέ, γράψτε… να τεθεί υπό επιτήρηση και έχετέ τον υπ’ όψιν. Να παρακολουθείται!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Πολιτικά φρονήματα;

ΨΑΡΑΣ: Υπηρετούσα πάντοτε τους συμπολίτες μου. Ποτέ δεν άφησα κάποιον φτωχό να φύγει χωρίς να του δώσω λίγο ψάρι…

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτός ο τρόπος απαντήσεων δεν επιτρέπεται από την εξουσία.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Α! Αυτό μπορώ να του το εξηγήσω! Μα βέβαια, καλά το σκέφτεστε, τα πολιτικά φρονήματα είναι η ειδικότητά μου! Αυτό που πρόκειται να μάθουμε, γενναίε μου, είναι αν είστε από αυτούς που σέβονται την υπάρχουσα τάξη μόνο και μόνο για τον λόγο ότι υπάρχει.

ΨΑΡΑΣ: Ναι, εφόσον είναι δίκαια και λογική.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αμφίβολα! Γράψτε ότι τα πολιτικά φρονήματα είναι αμφίβολα! Και διαβάστε την τελευταία ερώτηση…

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ (διαβάζοντας με δυσκολία, για να καταλάβει): Raisons d’ etre; Α! μάλιστα… Λόγοι Ύπαρξης;

ΨΑΡΑΣ: …πως αν καταλάβω κάτι απ’ όλα αυτά και γιατί τα ρωτάτε, τότε θα ακούω συνέχεια στο μαγαζί την μάνα μου να με βρίζει από το μέρος!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σας αναγνωρίσουμε πως έχετε λόγους για να είσαστε εν ζωή;

ΨΑΡΑΣ: Λόγους; Μα, τί λόγους θέλετε να σας βρω;

Βλέπετε; Σημειώστε το καλά, κύριε πρώτε αξιωματικέ… ο κάτωθι υπογεγραμμένος αναγνωρίζει πως η ύπαρξή του είναι αδικαιολόγητη. Θα έχουμε πλέον λυτά τα χέρια όταν θα έρθει η ώρα. Κι εσείς, «κάτωθι υπογεγραμμένε», καταλαβαίνετε καλά ότι το Πτυχίο Υπάρξεώς σας που θα σας δοθεί είναι προσωρινό και υπό όρους.

ΨΑΡΑΣ: Είτε προσωρινό είτε όχι, δώστε τό μου επιτέλους για να γυρίσω σπίτι που με περιμένουν!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ασφαλέστατα! Στο εντωμεταξύ, όμως, οφείλετε να μας προμηθεύσετε με τα στοιχεία σας για ένα πιστοποιητικό υγείας το οποίο θα σας παραδοθεί κι αυτό αργότερα, ύστερα από κάποιες τυπικότητες. Στο πρώτο πάτωμα είναι η υποδιεύθυνση τρεχουσών υποθέσεων και στο βοηθητικό τμήμα το γραφείο των περιπτώσεων εκείνων που μπορούν να αναμείνουν την σειρά τους.

Ο ψαράς αποχωρεί.
Το κάρο με τους νεκρούς φτάνει την στιγμή εκείνη πάλι στην πύλη του νεκροταφείου και ξεκινά να ξεφορτώνει.
Από αυτό ξεσαλτάρει μεθυσμένος ο Νάδα, φωνάζοντας.

ΝΑΔΑ: Μα αφού σας λέω ότι δεν είμαι νεκρός!

Οι υπεύθυνοι ταφής πάνε να τον ξαναβάλουν στο κάρο αλλά ξεφεύγει και μπαίνει στο νεκροταφείο ενώ απ’ έξω πλησιάζει η Γραμματέας

ΝΑΔΑ: Επιτέλους! Αν ήμουνα νεκρός, θα το ‘ξερα! Ω, με συγχωρείτε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δεν πειράζει. Πλησιάστε.

ΝΑΔΑ: Πήγαν να με βάλουν στο κάρο. Είχα πιεί πολύ, όμως, αυτό είναι όλο! Μια ιστορία απαγόρευσης κι αυτή!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Απαγόρευσης τίνος;

ΝΑΔΑ: Όλων, ομορφούλα μου! Όσο περισσότερες απαγορεύσεις, τόσο καλύτερα θα πάνε τα πράγματα. Κι όταν απαγορευτούν όλα, να ο Παράδεισος! Πιάστε τους τους ερωτευμένους! Με γεμίζουν φρίκη! Όποτε περνούν από μπροστά μου, φτύνω πάνω τους …πίσω από την πλάτη τους, βέβαια, διότι υπάρχουν και μνησίκακοι! Και τα παιδιά, αυτή την βρωμερή γενιά! Και τα λουλούδια με την κτηνώδη μυρωδιά τους, απαγορέψτε τα όλα! Όπως και τα ποτάμια, επίσης, που είναι ανίκανα να αλλάξουν έστω και μια ιδέα. Α! Ας τα καταργήσουμε όλα, ας τα φιμώσουμε! Αυτή είναι η φιλοσοφία μου! Ο Θεός αρνείται τον κόσμο κι εγώ αρνούμαι τον Θεό! Ζητάω το Τίποτα …επειδή είναι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Και πώς να τα καταργήσουμε όλα αυτά;

ΝΑΔΑ: Με το ποτό! Πιείτε μέχρι θανάτου κι όλα θα εξαφανιστούν!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Άσχημη τεχνική… η δική μας είναι καλύτερη! Πώς λέγεσαι;

ΝΑΔΑ: Τίποτα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ορίστε; Τι είπες;

ΝΑΔΑ: Τίποτα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ζήτησα να μάθω πώς σε λένε…

ΝΑΔΑ: Αυτό είναι το όνομά μου!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Καλό κι αυτό! Με ένα τέτοιο όνομα, τα έχουμε όλα για να φτιάξουμε γερό σύνολο! Πέρασε απ΄’ αυτήν εδώ την πλευρά. Θα είσαι αποδοτικός στο βασίλειό μας.

Ο Νάδα βγαίνει από το νεκροταφείο ενώ από τα γραφεία της διοίκησης κατεβαίνει ο ψαράς.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κύριε Αξιωματικέ, ενημερώστε παρακαλώ τον φίλο μας τον Τίποτα. Στο μεταξύ, εσείς φρουροί, θα πουλάτε τα εμβλήματά μας. (προχωρά προς τον Ντιέγκο)
Καλημέρα σας! Θα θέλατε να αγοράσετε την σφραγίδα μας;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τί είδους σφραγίδα;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δείτε…ορίστε, αυτήν εδώ με το σήμα της Πανούκλας. Εξάλλου, είστε ελεύθερος να αρνηθείτε. Δεν είναι υποχρεωτικό.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αρνούμαι, άρα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Πολύ καλά.
(Γυρίζει προς την Βικτώρια) Και σεις;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Εγώ δεν σας γνωρίζω.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τέλεια. Σας υπογραμμίζω απλώς ότι αυτοί που αρνούνται να αγοράσουν αυτό το σήμα έχουν την υποχρέωση να αγοράσουν μιαν άλλη σφραγίδα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ποια;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Μα, αυτήν με το σήμα που δείχνει αυτούς που αρνούνται να φορέσουν το σήμα της Πανούκλας. Με την μέθοδο αυτή, βλέπει κανείς με μια ματιά για ποιόν δουλεύει ο καθένας.

ΨΑΡΑΣ: Σας ζητώ συγγνώμη…

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (προς Ντιέγκο και Βικτώρια): Εις το επανιδείν!
(προς τον ψαρά) Τί άλλα;

ΨΑΡΑΣ (με αυξανόμενη οργή): Έρχομαι από τον πρώτο όροφο και μου απάντησαν ότι έπρεπε να επιστρέψω εδώ για να αποκτήσω το Πτυχίο Υπάρξεως άνευ του οποίου δεν θα μου παραχωρηθεί το πιστοποιητικό υγείας.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κλασσικά!

ΨΑΡΑΣ: Δηλαδή, αυτό είναι το σύνηθες;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι, διότι αποδεικνύει ότι αυτή η πόλη αρχίζει να κυβερνάται. Πεποίθησή μας είναι ότι είστε ένοχοι. Ένοχοι, φυσικά, επειδή ακριβώς έχετε κυβέρνηση. Άλλωστε, θα πρέπει κι εσείς οι ίδιοι να το αισθάνεστε ότι εσείς είστε οι ένοχοι. Και δεν θα καταλάβετε ότι είστε ένοχοι όσο δεν θα νιώθετε κούραση. Εδώ είναι η ουσία, ότι πρέπει κανείς να σας κάνει να εξαντληθείτε. Όταν θα πεθάνετε από την κούραση, τα υπόλοιπα θα γίνουν από μόνα τους.

ΨΑΡΑΣ: Μπορώ, τουλάχιστον να έχω αυτό το ιερό «Πτυχίο Υπάρξεως»;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σύμφωνα με τους κανονισμούς, όχι …διότι πρέπει πρώτα να έχετε πιστοποιητικό υγείας προκειμένου να πάρετε «Πτυχίο Υπάρξεως». Όπως φαίνεται, δεν τίθεται θέμα διεξόδου.

ΨΑΡΑΣ: Τί θα γίνει, επομένως;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Λοιπόν, το ζήτημα επαφίεται στην καλή μας θέληση, μιας και είναι θέμα ερμηνείας …όπως, άλλωστε, και ο όρος «καλή θέληση». Επομένως, θα σας δώσουμε αυτό το πιστοποιητικό, δείχνοντάς σας ειδική εύνοια. Μόνο που θα είναι έγκυρο μετά από μια εβδομάδα. Μέσα σε αυτή την εβδομάδα, θα δούμε…

ΨΑΡΑΣ: Τί θα δούμε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Θα δούμε αν είναι ανάγκη και υπάρχει πεδίο για να σας ανανεώσουμε το πιστοποιητικό.

ΨΑΡΑΣ: Κι αν δεν το ανανεώσετε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Άνευ της ασφάλειάς της, η ύπαρξίς σας θα διεκπεραιωθεί διαδικαστικώς, πέραν κάθε αμφισβητήσεως, επί τη βάσει μιας διαγραφής ραδιενεργού δόσεως. Κύριε Αξιωματικέ, σας παρακαλώ, εκδώστε αυτό το πιστοποιητικό σε 13 αντίτυπα.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Δεκατρία;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι! Ένα για τον ενδιαφερόμενο και δώδεκα για την σωστή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.

Φως στο κέντρο όπου εμφανίζεται η Πανούκλα απευθυνόμενη προς την Γραμματέα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αρχίστε, επιτέλους, τα άχρηστα μεγάλα έργα! Εσείς, αγαπητή φίλη, έχετε έτοιμη την ζυγαριά μέτρησης των εκτοπίσεων και των στρατοπέδων. Ενεργοποιήστε την μεταμόρφωση των αθώων σε ενόχους με τρόπο τέτοιο ώστε να εκτελούνται επαρκώς οι χειρωνακτικές εργασίες. Εκτοπίστε μόνον όποιον είναι σημαντικός! Ένα πράγμα είναι σίγουρο …ότι θα χάσουμε ανθρώπους! Πώς πάει η απογραφή;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Βρίσκεται σε καλό δρόμο, όλα γίνονται σωστά και μου φαίνεται πως αυτοί εδώ οι γενναίοι άνθρωποι με έχουν καταλάβει πολύ καλά!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ελκύετε την προσοχή πολύ εύκολα, αγαπητή φίλη, και τους κάνετε να είναι πολύ πρόθυμοι. Δεν είναι, όμως, ανάγκη να γίνεστε κατανοητή! Αυτοί οι γενναίοι άνθρωποι (όπως είπατε) φυσικά και δεν έχουν καταλάβει τίποτα αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία! Το ουσιώδες δεν είναι να καταλαβαίνουν αλλά να εκτελούν! Να! Αυτή είναι μια έκφραση που έχει μια κάποια σημασία, δεν συμφωνείτε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Να εκτελούν! Εμπρός, εσείς, εκτελέστε, εκτελέστε! Αυτή είναι η σωστή φόρμουλα και συνταγή!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Μεγαλειώδης!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Μεγαλειώδης! Σε αυτό εδώ το σημείο βρίσκεται το μυστικό για όλα! Πρώτα η εικόνα της εκτέλεσης –που είναι μια εικόνα που προσελκύει την προσοχή- κι έπειτα η ιδέα σύμφωνα με την οποία ο εκτελών συνεργάζεται κι ο ίδιος στην δική του εκτέλεση! Αυτή η ιδέα είναι ο σκοπός και η εδραίωση κάθε καλής διακυβερνήσεως!

Στα παρασκήνια ακούγονται θόρυβοι από τον χορό των γυναικών και κάποια γυναίκα επιχειρεί να βγει μπροστά.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τί συμβαίνει;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Είναι οι γυναίκες. Ταράχτηκαν.

-Κάποια θέλει να σας μιλήσει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Προχώρει!

ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού είναι ο σύζυγός μου;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Έλα ντε! Ιδού η γυναικεία καρδιά σε όλο της το μεγαλείο, καλά το λένε… Τί έπαθε ο σύζυγός σου;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν έχει επιστρέψει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τρε Μπανάλ! Μην σε νοιάζει καθόλου! Έχει ήδη βρει άλλο κρεβάτι.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Είναι άντρας πραγματικός και σέβεται τον εαυτό του.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Φυσικά, έχει θαυμάσιο χαρακτήρα… Για κοιτάχτε στα χαρτιά σας, αγαπητή φίλη.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όνομα κι επώνυμο!

ΓΥΝΑΙΚΑ: Αντόνιο Γκάλβεζ.

Η Γραμματέας κοιτά στο καρνέ της και μιλά στο αυτί της Πανούκλας.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ωραία! Η ζωή του έχει σωθεί, να είσαι χαρούμενη.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Έχει σωθεί; Τί εννοείτε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ζει στον πύργο.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ναι, τον μετέφερα εκεί μαζί με μερικούς άλλους που προκαλούσαν ταραχές ούτως ώστε να κάνω οικονομία στα εργατικά.

ΓΥΝΑΙΚΑ (οπισθοχωρώντας): Τί τους κάνατε;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (με υστερική λύσσα): Τους κρατάω συγκεντρωμένους. Μέχρι τώρα, ζούσαν με ελαφρότητα και μέσ’ στις διασκεδάσεις, υπό προθεσμία σα να λέμε! Τώρα τα πράγματα σφίξανε, είναι πιο …συγκεντρωμένοι!

ΓΥΝΑΙΚΑ (φεύγοντας προς τον χορό των γυναικών που ανοίγει για να την δεχτεί με περιποιήσεις): Αχ, αλίμονο! Αλίμονο η δυστυχής!

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: Αλίμονο! Σε όλες μας η δυστυχία!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Σιωπή! Μην μένετε αδρανείς! Κάντε κάτι! Απασχοληθείτε! Δεν κατέχετε τι σας λέω;

Η Πανούκλα σταματά ξαφνικά και σκέφτεται.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Κατέχετε; Χμ… Εκτελούν, κατέχουν, συγκεντρώνονται. Μα, τι ωραίο πράγμα που είναι η γραμματική και σε πόσα μπορεί να εξυπηρετεί! Εκτέλεση, κατοχή, συγκέντρωση.

Το φως πηγαίνει γρήγορα στην πύλη του νεκροταφείου όπου σε ένα γραφείο της διοίκησης κάθεται ο Αξιωματικός.
Από τον κόσμο στην ουρά, ένας άνδρας μπροστά του μιλά με τον Νάδα που στέκεται όρθιος δίπλα στον Αξιωματικό.

ΑΝΔΡΑΣ: Οι απαιτήσεις της ζωής αυξάνονται και οι μισθοί έχουν καταντήσει ανεπαρκείς.

ΝΑΔΑ: Το ξέρουμε, και γι’ αυτό θα ληφθεί ένα καινούργιο μέτρο αύξησης των μισθών.

ΑΝΔΡΑΣ: Ποιό θα είναι το ποσοστό της αύξησης;

ΝΑΔΑ: Είναι εξαιρετικά απλό! Σου διαβάζω το άρθρο 108: «Η διακοπή επανατοκισμού των διεπαγγελματικών και συνακολούθων μισθών επιφέρει συμπίεση της βάσεως του μισθού όπως και άνευ όρων απελευθέρωση των κινητών κλιμάκων, οι οποίες συνεπώς επιδέχονται αδείας όπως συγκεραστούν σε έναν μάξιμουμ μισθό που εναπόκειται στην πρόνοια. Οι κλίμακες, ύστερα από την εικονική αφαίρεση των συμφωνηθεισών υπερεκτιμήσεων συμφώνως προς το άρθρο 107, θα εξακολουθήσουν εν τούτοις να υπολογίζονται (πλην των ιδιαιτεροτήτων εκείων που αναφέρονται στην διενεργηθείσα επανακατάταξη) επί τη βάσει του μισθού που έχει καταργηθεί α πριόρι».

ΑΝΔΡΑΣ: Ναι, αλλά πόση είναι η αύξηση;

ΝΑΔΑ: Η αύξηση είναι για αργότερα, το μέτρο είναι για σήμερα. Αυξάνουμε τα μέτρα, αυτό είναι όλο!

ΑΝΔΡΑΣ: Μα, τί είναι αυτό που θέλετε να πετύχετε με την ρύθμιση αυτή;

ΝΑΔΑ: Να την φάνε! (του κάνει μια χειρονομία να απομακρυνθεί και, κατόπιν, απευθύνεται σε έναν άλλο άνδρα) Ο επόμενος! Εσύ θέλεις να ανοίξεις εμπορικό κατάστημα. Πλούσια ιδέα, μα την πίστη μου! Ε καλά, ξεκίνα συμπληρώνοντας αυτήν εδώ την φόρμα αιτήσεως. Βάλε τα δάχτυλά σου στο μελανοδοχείο. Βάλ’ τα εδώ. Άψογα.

ΑΝΔΡΑΣ: Μπορώ να τα σκουπίσω;

ΝΑΔΑ: Αν μπορείς να τα σκουπίσεις; (Ξεφυλλίζει ένα εγχειρίδιο με οδηγίες)
Πουθενά! Δεν προβλέπεται από τον κανονισμό!

ΑΝΔΡΑΣ: Μα, δεν μπορώ να μείνω έτσι!

ΝΑΔΑ: Γιατί όχι; Άλλωστε, τί να τα κάνεις; Αφού δεν έχεις το δικαίωμα να αγγίξεις την γυναίκα σου… Εξάλλου, αυτό, στην περίπτωσή σου, είναι καλό!

ΑΝΔΡΑΣ: Ορίστε; Είναι καλό;

ΝΑΔΑ: Ναι, σε ταπεινώνει, άρα είναι καλό! Ας επιστρέψουμε, όμως, στο εμπορικό σου κατάστημα. Θα προτιμούσες να επωφεληθείς από το άρθρο 208 του κεφαλαίου 62 της 16ης εγκυκλίου που βασίζεται στον Πέμπτο Γενικό Κανονισμό ή από την παράγραφο 27 του άρθρου 207 της 15ης εγκυκλίου που βασίζεται στον Ειδικό Κανονισμό;

ΑΝΔΡΑΣ: Μα, δεν γνωρίζω ούτε το ένα κείμενο ούτε το άλλο!

ΝΑΔΑ: Ασφαλώς, άνθρωπε! Ούτε συ τα γνωρίζεις, ούτε γω! Για να είμαστε καθώς πρέπει, ωστόσο, στην απόφαση που θα ληφθεί, εμείς σε κάνουμε να επωφελείσαι και από τα δύο!

ΑΝΔΡΑΣ: Αυτό είναι πολύ καλό, Νάδα, και σε ευχαριστώ!

ΝΑΔΑ: Μην με ευχαριστείς. Διότι φαίνεται πως το ένα από τα δύο αυτά κείμενα σου δίνει το δικαίωμα να αγοράσεις μια μπουτίκ ενώ το άλλο σου υφαρπάζει το δικαίωμα να πουλάς εκεί ο,τιδήποτε.

ΑΝΔΡΑΣ: Και πού αποσκοπεί όλο αυτό το μέτρο;

ΝΑΔΑ: Στην τάξη!!!

Από την ουρά αναμονής φθάνει μπροστά ναι γυναίκα, ξέψυχη από αγωνία.

ΝΑΔΑ: Τί έχεις, γυναίκα;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Έκαναν επίταξη στο σπίτι μου.

ΝΑΔΑ: Αναμενόμενο.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Εγκαθιστούν εκεί τις διαχειριστικές υπηρεσίες.

ΝΑΔΑ: Αυτό για σένα είναι καλό.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα, έχω μείνει στον δρόμο και μου έχουν υποσχεθεί ότι θα με βοηθήσουν να μετακομίσω.

ΝΑΔΑ: Βλέπεις; Όλα τα σκέφτονται!

ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, αλλά εγώ πρέπει να υποβάλω ένα αίτημα και γι’ αυτό περιμένω στην ουρά. Όσον καιρό θα περιμένω να γίνει η μετακόμιση, τα παιδιά μου θα μένουν άστεγα.

ΝΑΔΑ: Αυτός είναι, πράγματι, ένας σπουδαίος λόγος για να υποβάλετε το αίτημά σας. Συμπληρώστε αυτό το έντυπο.

ΓΥΝΑΙΚΑ (παίρνει το έντυπο): Θα τακτοποιηθούμε γρήγορα, όμως;

ΝΑΔΑ: ίσως να προωθηθεί γρήγορα υπό την προϋπόθεση ότι θα καταθέσετε το δικαιολογητικό περί επειγούσης καταστάσεως.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Τί είναι αυτό;

ΝΑΔΑ: Ένα χαρτί που αποδεικνύει ότι είναι επείγον να μην μένετε κι άλλο στον δρόμο.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα, εδώ δεν έχουν τα παιδιά μου στέγη… υπάρχει τίποτα πιο επείγον από το να βρεθεί μια στέγη για αυτά;

ΝΑΔΑ: Το κατάλυμα δεν θα σας δοθεί επειδή τα παιδιά σας είναι στον δρόμο. Θα σας δοθεί, όμως, το κατάλυμα εάν καταθέσετε το δικαιολογητικό περί επειγούσης καταστάσεως. Δεν είναι το ίδιο πράγμα!

ΓΥΝΑΙΚΑ: Από την γλώσσα αυτή που μιλάτε, ποτέ δεν κατάλαβα τίποτα! Ο διάβολος μιλάει έτσι και δεν τον καταλαβαίνει κανείς.

ΝΑΔΑ: Δεν είναι παιχνίδι, γυναίκα. Εδώ πρόκειται για το πώς θα έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει τίποτα, αν και όλοι θα μιλούν την ίδια γλώσσα! Και είμαι, ευτυχώς, σε θέση να σας πω ότι προσεγγίζουμε την στιγμή εκείνη που ολόκληρος ο κόσμος θα μιλά χωρίς να βρίσκει ποτέ απήχηση και που οι δύο γλώσσες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τόση επιμονή στην πόλη αυτή θα καταστρέψουν η μια την άλλη. Τι καλά που θά ‘ταν να κατευθύνονταν όλα προς την έσχατη εκπλήρωση των ρητών που ισοδυναμούν με την σιωπή και τον θάνατο!

ΓΥΝΑΙΚΑ + ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Δικαιοσύνη είναι τα παιδιά να τρώνε όταν πεινούν και να μην κρυώνουν.
Δικαιοσύνη είναι να ζήσουν τα μωρά μας. Τα φέραμε στον κόσμο για να ζήσουν σε μια γη χαρούμενη.
Η θάλασσα πρόσφερε το νερό στο οποίο βαπτίστηκαν. Δεν έχουν ανάγκη τα πλούτη.
Το μόνο που ζητάμε για αυτά είναι να έχουν κάθε μέρα ψωμί και να μπορούν να κοιμούνται ήσυχα.
Αυτό δεν είναι τίποτε – κι, όμως, αυτό ακριβώς τους το αρνείστε.
Δυστυχώς, αν εσείς τους στερήσετε το ψωμί, δεν θα σας το συγχωρήσουν ποτέ,
ανεξαρτήτως της πολυτέλειας, της όμορφης γλώσσας
και των μυστηριωδών εκπληρώσεων των υποσχέσεών σας προς τον θάνατο.

ΝΑΔΑ - ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ
Διαλέγετε να ζείτε πεσμένοι στα γόνατα παρά να πεθαίνετε όρθιοι
ώστε να βρει το σύμπαν την αρμονία του που μετριέται στην άκρη της κρεμάλας.
Από δω και πέρα, ο κόσμος θα είναι διαμοιρασμένος
ανάμεσα στους ήρεμους θανάτους και στα καλοαναθρεμμένα μυρμήγκια.
ΕΝΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ, ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ,
στερημένος από τα λιβάδια και τον άρτο,
όπου αντί για τα τάγματα των αγγέλων θα κυκλοφορούν τα τάγματα των αστυνομικών
και στις φτερούγες τους θα αναγράφονται μεσαιωνικά, λατινικά γράμματα.
Οι άνθρωποι θα είναι ευδαίμονες, χορτασμένοι από χαρτί και θρεπτικές συνταγές
και θα προσκυνούν τον Θεό ως καταστροφέα των πάντων και θα τον λατρεύουν
επειδή θα είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος να απολαμβάνει το αρχέγονο ντελίριο ενός κόσμου ηδονής.

ΝΑΔΑ: Δεν γελά κανείς! Κανείς πια δεν καταλαβαίνει! Η στιγμή έφτασε, αυτή είναι η τέλεια συγκυρία!

Φως στο κέντρο.
Στο σκηνικό εγκαθίστανται στηρίγματα, εξώστης, συρματόπλεγμα και άλλα ογκώδη και ψηλά οικήματα
ώστε να φαίνονται: σύμβολα κύρους και πρεστίζ της Πανούκλας.
Σε αυτά τα προβεβλημένα μέρη υπάρχουν ουρές προθύμων να καταταχθούν στις τάξεις της Πανούκλας.
Ο Ντιέγκο, φορώντας την ιατρική μάσκα, βλέπει τα μνημεία εξουσίας, την Πανούκλα και τον κόσμο

ΝΤΙΕΓΚΟ (προς τον χορό ανδρών): Πού είναι η Ισπανία; Πού είναι το Κάδιξ; Αυτή η εικόνα δεν υπάρχει σε καμία χώρα του κόσμου! Βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει! Γιατί στέκεστε βουβοί;

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ: Είμαστε τρομοκρατημένοι! Αχ, να σηκωνόταν λίγο αεράκι…

ΝΤΙΕΓΚΟ: Και γω φοβάμαι… Θα μας κάνει καλό αν κραυγάσουμε από φόβο! Φωνάξτε, ο άνεμος θα απαντήσει.

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Ήμασταν λαός και να τώρα που γίναμε μάζα!
Πρώτα μας καλούσαν και τώρα μας «συγκεντρώνουν»!
Κάποτε ανταλλάσσαμε το ψωμί και το γάλα, τώρα μας παρέχουν συσσίτιο!
Είμαστε αξιοθρήνητοι! Ντροπή μας!
Σκύβουμε το κεφάλι ξανά και λέμε όλοι πως κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα,
πως κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον και πως ο καθένας πρέπει να κοιτάει την δουλειά του
και να περιμένει την σειρά του να πεθάνει, παραμένοντας κάτω από τον ζυγό όπου μας έχουν βάλει!
Σε ποιόν να απευθυνθούμε;
Οι γυναίκες μας δεν έχουν πλέον το ανθισμένο πρόσωπο που μας έκανε να αρρωσταίνουμε από τον πόθο,
Η Ισπανία χάθηκε!
Μας ποδοπατούν και μεις σκύβουμε το κεφάλι!
Αχ, τι καημός!
Εμείς είμαστε που σκύβουμε το κεφάλι γιατί εμείς ποδοπατούμε τον ίδιο μας τον εαυτό!
Πνιγόμαστε σ’ αυτή την κλειστή πόλη!
Αχ, αν σηκωνόταν λίγο αεράκι…

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Εδώ έγκειται όλη η σοφία. Πλησίασε, Ντιέγκο, τώρα που κατάλαβες.

Στον ουρανό, ήχος από ραδιενεργές ακτινοβολίες.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είμαστε αθώοι!

Η Πανούκλα σκάει στα γέλια.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η αθωότητα, δολοφονικέ δήμιε! Καταλαβαίνεις; Η αθωότητα!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αθωότητα; Δεν την γνωρίζω!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Πλησίασε, τότε. Ο πιο δυνατός θα σκοτώσει τον άλλο.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ο πιο δυνατός είμαι εγώ, αθώε. Κοίτα!

Η Πανούκλα κάνει σήμα στους φρουρούς που προχωρούν προς τον Ντιέγκο ο οποίος φεύγει τρέχοντας.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τρέχτε πίσω του! Μην τον αφήσετε να αποδράσει! Όποιος φεύγει, μας ανήκει! Μαρκάρετέ τον με το σύμβολό μας!

Οι φρουροί τρέχουν πίσω από τον Ντιέγκο. Η καταδίωξη γίνεται μέσα στους θεατές του θεάτρου. Σφυρίγματα αστυνομικών, Σειρήνες συναγερμού.

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Αυτός τουλάχιστον τρέχει! Φοβάται και το λέει! Δεν το κάνει με μαεστρία, είναι τρελός!
Εμείς, όμως, είμαστε σώφρονες! Εμείς έχουμε διοικητική οργάνωση!
Μέσα στην σιωπή της γραφειοκρατίας, ωστόσο,
ακούμε μια κραυγή δυνατή που περιέχει όλα όσα ανήκουν σε μια ψυχή ξεχωριστή
και που μας μιλά για την θάλασσα κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού,
για την ευωδιά των τριαντάφυλλων το δείλι, για τα δροσερά μπράτσα των γυναικών.
Τα πρόσωπά μας είναι μουντά, τα βήματά μας μετρημένα, τις ώρες μας τις περνάμε ανάλογα με τις διαταγές
αλλά η καρδιά μας αρνείται την σιωπή,
αρνείται τους καταλόγους και τα μητρώα,
αρνείται τα ατέλειωτα συρματοπλέγματα, τις μπάρες στα παράθυρα,
τις ανατολές που συνοδεύονται από εκτελέσεις,
αρνείται –όπως αρνείται κι αυτός που τρέχει για να κατορθώσει να έχει ένα σπιτικό,
για να ξεφύγει από αυτό το σκηνικό των σκιών και των αριθμών, για να βρει ένα καταφύγιο.
Το μοναδικό καταφύγιο, όμως, είναι η θάλασσα από την οποία μας χωρίζουν τα συρματοπλέγματα.
Όταν σηκωθεί το αεράκι και μπορέσουμε, επιτέλους να αναπνεύσουμε…

Ο Ντιέγκο μπαίνει τελικά στο σπίτι της οικογένειας του δικαστή που βρίσκεται συγκεντρωμένη στο επάνω όροφο. Οι φρουροί σταματούν μπροστά στην πόρτα και τοποθετούν εκεί σκοπούς.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (ουρλιάζοντας): Σημαδέψτε τον! Μαρκάρετέ τους όλους! Αν και δεν μιλάνε, μπορούν ακόμα να ακούνε! Δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν αλλά η σιωπή τους τρίζει. Βγάλτε τους τα στόματα! Συλλάβετέ τους και μάθετέ τους τις βασικές λέξεις ώστε να επαναλαμβάνουν πάντοτε το ίδιο πράγμα ώσπου να γίνουν τελικά οι καλοί πολίτες που χρειαζόμαστε να γίνουν.

Από τα μεγάφωνα που έχουν εγκατασταθεί στην πόλη, ακούγονται σλόγκαν που η έντασή τους αυξάνεται διαρκώς.
Ο χορός των ανδρών ακούει με κλειστό στόμα.

- Μια Πανούκλα, Ένας Λαός!
- Συγκεντρώστε, Εκτελέστε, Κατακτάτε!
- Καλύτερα η μία καλή πανούκλα παρά οι δύο ελευθερίες!
- Εκτοπίστε, Βασανίστε, Πάντοτε κάτι μένει!
- Συγκεντρώνεστε, Εκτελείστε,, Κατακτάστε!

Φως στο σπίτι του δικαστή Κασάδο.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όχι, πατέρα. Δεν θα παραδώσετε αυτήν την γριά υπηρέτρια υπό το πρόσχημα ότι έχει μολυνθεί. Ξεχάσατε ότι αυτή με ανέθρεψε και πως σας υπηρέτησε χωρίς ποτέ να παραπονεθεί;

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Ποιος θα τολμήσει να ανακαλέσει την απόφαση που πήρα;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Δεν μπορείτε εσείς να αποφασίζετε για όλα. Έχει και η συμπόνοια δικαιώματα.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Ρόλος μου είναι να διατηρήσω όρθιο το σπίτι αυτό και να εμποδίσω το κακό να εισχωρήσει εδώ. Εγώ…

Ξαφνικά, μπαίνει ο Ντιέγκο.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Ποιός σου επέτρεψε να μπεις εδώ;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι ο τρόμος που με έσπρωξε στο σπίτι σας! Γλίτωσα την Πανούκλα!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Δεν την γλίτωσες, την έφερες μαζί σου!
Ο δικαστής Κασάδο δείχνει με το δάχτυλο τον Ντιέγκο, ο οποίος φέρει πλέον στον λαιμό το χάραγμα της Πανούκλας. Επικρατεί σιωπή. Από μακριά, ακούγονται σφυρίγματα αστυνομικών.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Φύγε απ΄αυτό το σπίτι!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Προστατεύστε με! Αν με κυνηγήσετε, θα με βάλουν μαζί με όλους τους άλλους και αυτό θα είναι το άγγιγμα του θανάτου.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Εγώ είμαι ο υπηρέτης του νόμου, δεν μπορώ να σε δεχτώ εδώ για να σε περιποιηθώ.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Υπηρετούσες τον παλαιό νόμο. Δεν έχεις καμία υποχρέωση να υπηρετήσεις τον καινούργιο νόμο.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Δεν υπηρετώ τον νόμο για ό,τι λέει αλλά επειδή είναι ο νόμος.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αν, όμως, ο νόμος είναι το έγκλημα;

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Αν το έγκλημα γίνει νόμος, παύει να είναι έγκλημα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Και είναι η αρετή τότε που πρέπει να ποινικοποιείται!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Πράγματι, η αρετή πρέπει να τιμωρείται αν έχει την αλαζονεία να αμφισβητεί και να διαφωνεί με τον νόμο.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Κασάδο, δεν είναι ο νόμος που σε κάνει να ενεργείς έτσι, είναι ο φόβος.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Και τούτος δω, επίσης φοβάται!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αλλά ακόμα δεν έχει προδώσει τίποτε!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Θα προδώσει. Όλος ο κόσμος προδίδει επειδή είναι τρομοκρατημένος. Όλος ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος επειδή κανείς δεν είναι αγνός.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Πατέρα, αυτός ο άνδρας μου ανήκει, δώσατε την συγκατάθεσή σας. Και η γνώμη μου είναι πως δεν μπορείτε να μου αφαιρέσετε σήμερα ό,τι μου δώσατε χθες.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Δεν είπα ναι στον γάμο σου… Είπα ναι στο να φύγεις.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ήξερα ότι δεν με αγαπάτε.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ (την κοιτάει): Όλες οι γυναίκες μου φέρνουν φρίκη.

Στην πόρτα ακούγονται δυνατοί, βίαιοι κτύποι.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Τι συμβαίνει;

ΦΥΛΑΚΑΣ (η φωνή του ακούγεται απ’ έξω): Η οικία κηρύχθηκε από το δικαστήριο ένοχη διότι στεγάζει έναν ύποπτο. Όλοι οι ένοικοι τίθενται υπό παρακολούθηση.

ΝΤΙΕΓΚΟ (σκασμένος στα γέλια): Ο νόμος είναι καλός, σας τά΄μαθαν καλά! Είναι, όμως, λίγο αναθεωρημένος και δεν το γνωρίζατε καθόλου. Δικαστής, κατηγορούμενοι και μάρτυρες, να πού ‘μαστε όλοι αδέρφια!

Στο δωμάτιο μπαίνουν η σύζυγος του δικαστή, ο μικρός γιος και η μικρή κόρη του.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Αμπάρωσαν την πόρτα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Καταδικάστηκε η οικία…

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Εξαιτίας του. Και γω θα πάω να τον αποκηρύξω. Έτσι, θα ανοίξουν το σπίτι.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Πατέρα, σας το απαγορεύει η τιμή σας.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Η τιμή και το καθήκον είναι υπόθεση των ανθρώπων και δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι στην πόλη αυτή.

Ακούγονται σφυρίγματα αστυνομικών και ο ήχος ενός ανθρώπου που πλησιάζει. Ο Ντιέγκο ακούει προσεκτικά, ρίχνει ματιές προς όλες τις κατευθύνσεις και, μεμιάς, αρπάζει το μικρό παιδί.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Προσοχή, άνθρωπε του νόμου! Μια μόνο κίνηση αν κάνεις, θα βάλω στο στόμα του γιου σου πάνω στο σημάδι της Πανούκλας.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ντιέγκο, αυτό που κάνεις είναι καθαρή δειλία.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τίποτε δεν είναι δειλία στην πόλη των δειλών!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ (τρέχοντας προς τον Κασάδο): Υποσχέσου, Κασάδο! Υποσχέσου σ’ αυτόν τον τρελό πως θα κάνεις ό,τι θέλει…

ΚΟΡΗ ΔΙΚΑΣΤΗ: Όχι, μπαμπά, μην κάνεις τίποτα, Τούτο δω δεν μας νοιάζει καθόλου.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Μην την ακούς. Ξέρεις πολύ καλά ότι μισεί τον αδερφό της.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Έχει δίκιο. Δεν μας μέλλει καν.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Και συ μισείς τον γιο μου!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Τον γιο σου, καλά το είπες!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Ω! Δεν είσαι άνδρας που θα τολμήσεις να πάρεις πίσω ό,τι είχες συγχωρέσει!

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Τίποτα δεν είχα συγχωρέσει! Απλώς, ακολουθούσα τον νόμο ο οποίος, ενώπιον όλων, με καθιστούσε πατέρα αυτού του παιδιού.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μητέρα, είναι αλήθεια αυτά;

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Ακόμα και συ με περιφρονείς;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όχι… αλλά όλα καταρρέουν ταυτόχρονα! Η ψυχή αισθάνεται να παραπαίει!

Ο δικαστής Κασάδο κάνει να φύγει προς την πόρτα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η ψυχή παραπαίει αλλά ο νόμος είναι αυτός που μας στηρίζει και μας κρατά όρθιους, ε κύριε δικαστά; Όλοι αδέρφια!

Ο Ντιέγκο στήνει μπροστά του το παιδί που κρατά, λέγοντάς του:

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αδερφός μου κι εσύ που θα σου δώσω το φιλί των αδερφών!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Άκουσε, Ντιέγκο, σε ικετεύω….. Μην γίνεσαι σαν αυτόν εδώ που έχει τόσο σκληρή καρδιά…… Θα μαλακώσει κι αυτός, όμως………. (τρέχει προς την πόρτα και φράζει τον δρόμο στον δικαστή)
Θα υποχωρήσεις, έτσι δεν είναι;

ΚΟΡΗ ΔΙΚΑΣΤΗ: Να υποχωρήσει για χάρη αυτουνού του μπάσταρδου που μας πιάνει δω όλον τον χώρο;

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Βούλωστο εσύ, σε τρώει η ζήλια, έχει τρυπώσει μέσα σου σαν σκουλήκι…………
(στρέφεται στον δικαστή) αλλά εσύ, εσύ που πλησιάζεις ηλικιακά τον θάνατο, εσύ ξέρεις καλά πως δεν υπάρχει τίποτε άξιο να το ζηλεύει κανείς πάνω σ’ αυτή τη γη, εκτός από τον ύπνο και την ειρήνη. Ξέρεις καλά πως θα κοιμάσαι άσχημα μόνος σου στο κρεβάτι αν τον αφήσεις να ξεκάνει τον μικρό.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Έχω τον νόμο με το μέρος μου, αυτός θα με ησυχάζει…

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Τον φτύνω τον νόμο σου. Εγώ έχω με το μέρος μου το δίκαιο. Είναι το δίκαιο αυτών που αγαπούν να μην είναι χωρισμένοι, είναι το δικαίωμα στην συγχώρεση αυτών που είναι ένοχοι, είναι η ευκαιρία των μετανιωμένων στον σεβασμό! Ναι, τον φτύνω τον νόμο σου.. Είχες τον νόμο μαζί σου τότε που έδωσες τόσο άνανδρες δικαιολογίες σε εκείνον τον καπετάνιο που σε είχε προκαλέσει σε μονομαχία επειδή τον είχες ξεγελάσει για να γλιτώσεις την κατάταξη στο Ναυτικό; Είχες τον νόμο μαζί σου όταν είχες προτείνει σε κείνη την νεαρή δικηγόρο να πάει στο κρεβάτι με το ανάξιο αφεντικό της;

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Πάψε, γυναίκα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μητέρα!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Όχι, Βικτώρια, δεν θα σιωπήσω! Είμαι ήδη πεθαμένη, εδώ και χρόνια. Σκότωσα τον εαυτό μου εγώ… και σιωπούσα. Το έκανα για τον αυτοσεβασμό μου, την τιμή μου και για την αγάπη μου προς τον Θεό. Τιμή, όμως, δεν υπάρχει πια. Και για μένα, είναι πιο πολύτιμη μια τρίχα από τα μαλλιά αυτού του παιδιού παρά ο ουρανός ολόκληρος. Δεν θα σιωπήσω. Και θα πω, τουλάχιστον, σ’ αυτόν εδώ ότι ποτέ δεν είχε το δίκαιο με το μέρος του, διότι το δίκαιο –τα’ ακούς, Κασάδο;- είναι στο πλάϊ αυτών που πονούν, που υποφέρουν, που είναι απεγνωσμένοι κι, όμως, ελπίζουν. Δεν είναι… όχι, δεν μπορεί να είναι μ’ αυτούς που είναι υπολογιστές, εκμεταλλευτές και συσσωρεύουν χρήματα.

Ο Ντιέγκο αφήνει ελεύθερο το παιδί.

ΚΟΡΗ ΔΙΚΑΣΤΗ: Αυτό είναι το δίκαιο μιας που απάτησε τον άνδρα της!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Δεν αρνούμαι τα λάθη μου αλλά εγώ τα φωνάζω σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ξέρω, όμως, μέσα στην δυστυχία μου ότι η σάρκα έχει πράγματι τα δικά της λάθη, όπως και η ψυχή τα εγκλήματά της. Ό,τι γίνεται μέσα στο βιαστικό πάθος του έρωτα οφείλει να επιδέχεται συγγνώμης και να αντιμετωπίζεται με την συμπόνοια.

ΚΟΡΗ ΔΙΚΑΣΤΗ: Η συμπόνοια είναι για τις σκύλες!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Ναι! Γιατί αυτές την κοιλιά την έχουν για να παίζουν, να χαίρονται και να αναπαράγονται.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Γυναίκα! Η απολογία σου είναι επιβαρυντική! Εγώ θα καταδώσω τον άνθρωπο που προκάλεσε όλο αυτό το πρόβλημα! Θα το κάνω και θα είμαι διπλά ευχαριστημένος γιατί θα το κάνω εν ονόματι του νόμου και του μίσους!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Δυστυχή, μόλις είπες την αλήθεια! Ποτέ δεν δίκασες δίκαια, παρά μόνο σύμφωνα με το μίσος που το λατρεύεις με το όνομα του νόμου. Ακόμα και οι καλύτεροι νόμοι αφήνουν πικρή γεύση όταν βγαίνουν από το δικό σου στόμα γιατί είναι το βρώμικο, ξινό στόμα αυτών που ποτέ δεν αγαπούν τίποτα. Ω, με πνίγει η αηδία! Πάμε, Ντιέγκο, και άγγιξέ μας όλους στο χέρι ώστε να πεθάνουμε από την σήψη. Άσε τον, όμως, αυτόν εδώ να ζήσει… γιατί για αυτόν η ζωή είναι μια ποινική διαδικασία!

ΝΤΙΕΓΚΟ>: Άφησέ με. Ντρέπομαι που βλέπω πού καταντήσαμε…

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Και γω ντρέπομαι… Είναι ντροπή ο θάνατος.

Ο Ντιέγκο, ξαφνικά, πηδά από το παράθυρο. Ο δικαστής Κασάδο τρέχει ολόγυρα, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να βρει διέξοδο. Η Βικτώρια φεύγει από μια ανοιχτή πόρτα.

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Αυτή πρέπει να είναι η στιγμή που η πανούκλα επηρεάζει τους βουβώνες και αυτοί σκάνε. Δεν είμαστε οι μόνοι. Όλη η πόλη έχει τον ίδιο πυρετό.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΣΑΔΟ: Σκύλα!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗ: Δικαστή!

Σκοτάδι.
Φως στην πύλη του νεκροταφείου.
Ο Νάδα και ο Αξιωματικός ετοιμάζονται να φύγουν.

ΝΑΔΑ: Δόθηκε διαταγή σε όλους τους ταγματάρχες της περιοχής να αναγκάσουν τους υφισταμένους τους να ψηφίσουν υπέρ της νέας κυβέρνησης.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Αυτό δεν είναι εύκολο. Υπάρχει κίνδυνος πολλοί να ψηφίσουν κατά!

ΝΑΔΑ: Όχι, δεν υπάρχει κίνδυνος, αν ακολουθήσετε τις αρχές του ορθολογισμού!.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Τις αρχές του ορθολογισμού;

ΝΑΔΑ: Οι αρχές του ορθολογισμού λένε πως η ψήφος είναι ελεύθερη. Αυτό, δηλαδή, σημαίνει ότι οι ψήφοι που είναι υπέρ της κυβέρνησης θα θεωρηθεί πως έχουν εκφραστεί ελευθέρως ενώ οι άλλες -προκειμένου να εκμηδενιστούν τα κρυφά εμπόδια που θα μπορούσαν αναλογικά να προβληθούν στην ελευθερία επιλογής- θα υπολογιστούν σύμφωνα με την προτιμησιακή και διαιρετική εκλογική μέθοδο, ευθυγραμμισμένες με το εξειδικευμένο ψηφιακό καθεστώς διαχωρισμού των ψήφων που αφορά την διεξαγωγή και των καθημερινών μας εκλογών με βάση τις εισηγήσεις τρίτων. Και, άρα , δεν θα θεωρηθεί πως έχουν εκφραστεί ελευθέρως. Σαφές δεν είναι;

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Σαφές… Τέλος πάντων, πιστεύω ότι κατάλαβα.

ΝΑΔΑ: Σας θαυμάζω. Μα, είτε καταλάβατε είτε όχι, μην ξεχνάτε ότι το αλάνθαστο αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου οφείλει πάντα να έγκειται στο εξής – να καταμετρώνται ως άκυρες οι ψήφοι κατά της κυβερνήσεως.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Μα, δεν είπατε ότι η ψήφος είναι ελεύθερη;

ΝΑΔΑ: Είναι, πράγματι. Απλώς, εμείς ακολουθούμε την ορθολογική αρχή σύμφωνα με την οποία μια αρνητική ψήφος δεν αποτελεί ελεύθερη ψήφο. Είναι μια ψήφος συναισθηματική, η οποία –συνεπώς- βρίσκεται δέσμια του πάθους.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: Δεν το είχα σκεφτεί αυτό!

ΝΑΔΑ: Είναι επειδή δεν έχετε ιδέα για το τι είναι η ελευθερία.

Φως στο κέντρο.
Ο Ντιέγκο και η Βικτώρια φτάνουν τρέχοντας στο μπροστινό μέρος της σκηνής.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θέλω να φύγω, Βικτώρια. Δεν ξέρω πια ποιο είναι το καθήκον μου. Δεν καταλαβαίνω.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Να μην με αφήσεις. Το καθήκον είναι κοντά σε ό,τι κανείς αγαπάει. Κράτα γερά!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είμαι πολύ περήφανος, όμως, για να σε αγαπώ χωρίς να εκτιμώ τον εαυτό μου.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ποιός σε εμποδίζει να έχεις αυτοεκτίμηση;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εσύ, που σε βλέπω να μην έχεις κανένα ελάττωμα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Α, μην μιλάς έτσι για την αγάπη μας, γιατί αλλιώς θα πέσω αδύναμη στα χέρια σου και θα σου δείξω όλη μου την δειλία. Δεν είναι αλήθεια αυτό που λες. Δεν είμαι καθόλου δυνατή. Έχω ελαττώματα και γίνομαι αδύναμη όταν σκέφτομαι ότι κάποτε μπορούσαν να αφήνομαι σε σένα και να χάνομαι στα μπράτσα σου. Πού είναι ο καιρός που το αίμα ανέβαινε στην καρδιά μου όποτε άκουγα το όνομά σου; Πού είναι ο καιρός που άκουγα μια φωνή μέσα μου να φωνάζει να κρυφτώ όποτε εμφανιζόσουν; Ναι, έχω ελαττώματα, με σκοτώνει μια δειλή λύπη. Κι αν κρατιέμαι ακόμα όρθια, είναι επειδή με ρίχνει προς τα μπρος η ορμή του έρωτα. Όταν, όμως, εσύ λείπεις, τότε η ζωτική μου ορμή σταματά και πέφτω στη γη.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αχ, αν τουλάχιστον μπορούσα να δεθώ πάνω σου και, με το σώμα μου να θρέφομαι από το δικό σου, να βυθιστώ σε έναν ύπνο δίχως τέλος!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Σε περιμένω!

Προχωρούν και πλησιάζουν μεταξύ τους. Κοιτάζονται διαρκώς στα μάτια. Λίγο πριν σμίξουν, προβάλλει ανάμεσά τους η Γραμματέας.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τί κάνετε δω;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (με δυνατή φωνή): Έρωτα, βεβαίως!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σιωπή! Υπάρχουν λέξεις που δεν πρέπει να τις προφέρετε. Οφείλατε να γνωρίζετε ότι αυτή η λέξη είναι απαγορευμένη. Δείτε!

Η Γραμματέας χτυπά τον Ντιέγκο στον ώμο και τον σημαδεύει για δεύτερη φορά.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Είσασταν ύποπτος. Τώρα είσαστε μολυσμένος!... Κρίμα, ένα τόσο όμορφο παλικάρι!
(προς την Βικτώρια) Με συγχωρείτε αλλά προτιμώ τους άνδρες από τις γυναίκες, είναι εν μέρει συνδεδεμένη μαζί τους. Καλό σας βράδυ!

Ο Ντιέγκο κοιτά με φρίκη το νέο σημάδι πάνω του. Ρίχνει τρελές ματιές γύρω του και, κατόπιν, γέρνει και αγγίζει το κορμί της Βικτώρια με το χέρι.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Α, την μισώ την ομορφιά σου που με κάνει να επιβιώνω! Καταραμένος όποιος βοηθάει τους άλλους!

Ο Ντιέγκο ακουμπάει την Βικτώρια πάνω του

ΝΤΙΕΓΚΟ: Να, δεν θα είμαι μόνος! Τί με ενδιαφέρει η αγάπη σου αν δεν σαπίζει μαζί με την γάγγραινα που έχω πάνω μου;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (αγωνίζεται να του ξεφύγει): Μου κάνεις κακό! Άφησέ με!

ΝΤΙΕΓΚΟ (γελά σαν τρελός και την τραντάζει): Α! Φοβάσαι! Πού είναι τώρα οι ιππότες με τα μαύρα άλογα του έρωτα; Είσαι ερωτευμένη όταν όλα πάνε καλά κι όταν έρθει η κακιά ώρα, τότε ο ιππότης κατεβαίνει από το άλογο! Τουλάχιστον, εσύ πέθανε μαζί μου!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μαζί σου ναι, αλλά ποτέ εναντίον σου! Απεχθάνομαι αυτό το προσωπείο του τρόμου και του μίσους που φόρεσες. Άφησέ με! Ελευθέρωσέ με για να ψάξω να βρω αν έχει μείνει πάνω σου η παλιά σου τρυφερότητα… και η καρδιά μου θα μιλήσει πάλι!

ΝΤΙΕΓΚΟ(αφήνοντάς την ελαφρά): Δεν θέλω να πεθάνω μόνος! Και αυτή, η μονάκριβη κοπέλα που αγαπώ πιο πολύ στον κόσμο, με αποστρέφεται και αρνείται να με ακολουθήσει!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (ρίχνεται πάνω του): Α, Ντιέγκο, σε ακολουθώ και στον Άδη αν πρέπει! Σε ξαναβρίσκω… Τρέμουν τα γόνατά μου στην αγκαλιά σου! Αγκάλιασέ με για να πνίξω αυτή την κραυγή που ανεβαίνει από τα βάθη της ψυχής μου, που θα βγει, βγαίνει… Άχ!

Η Βικτώρια τον αγκαλιάζει κατακτητικά αλλά αυτός την απομακρύνει βίαια και την αφήνει στην μέση της σκηνής. Αυτή αρχίζει να τρέμει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κοίτα με! Όχι, όχι, εσύ δεν έχεις τίποτα! Κανένα σημάδι! Αυτή η τρέλα δεν θα έχει καμία επίπτωση πάνω σου!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Σύνελθε, είναι από το κρύο που τρέμω τώρα. Όλη αυτή την ώρα, το στέρνο σου μου έκαιγε τα χέρια, το αίμα έβραζε μέσα μου σαν λάβα! Τώρα…

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι, άφησέ με μόνο! Δεν μπορώ να αφήσω να αποσπάται η προσοχή μου από τον καημό του έρωτά σου!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Ηρέμησε! Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να αναλωθώ κι εγώ από τον ίδιο πυρετό, να υποφέρω από την ίδια πληγή, αν μονάχα μου το ζητήσεις! Με ένα σου πρόσταγμα!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι! Ανήκω στους άλλους πλέον! Είμαι μ’ αυτούς που είναι σημαδεμένοι! Μου δημιουργεί φρίκη το γεγονός ότι υποφέρουν, με γεμίζει με μια αηδία που μέχρι τώρα με είχε αποκόψει από όλα. Τώρα, όμως, βρίσκομαι κι εγώ στην ίδια δυστυχή θέση, με έχουν ανάγκη!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αν πρέπει να πεθάνεις, θα ζηλεύω αιωνίως την γη που θα σε δεχτεί μέσα της!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εσύ είσαι στην άλλη πλευρά, μαζί μ’ αυτούς που θα ζήσουν!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Μπορώ να είμαι μαζί σου, αρκεί να με αγκαλιάσεις αρκετή ώρα με αγάπη!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Την απαγόρευσαν και την λέξη «αγάπη»! Αχ, σε ποθώ με όλες μου τις δυνάμεις!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όχι, όχι, σε ικετεύω! Έχω καταλάβει τι θέλουν! Τα φτιάχνουν όλα έτσι ώστε να είναι αδύνατη η αγάπη. Εγώ, όμως, θα είμαι πιο δυνατή!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εγώ δεν είμαι πιο δυνατός. Και δεν θέλω να συμμετάσχουμε μαζί σε ένα λάθος.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αρκεί η δική μου δύναμη! Δεν ξέρω τίποτε άλλο παρά μόνο την αγάπη μου. Τίποτα δεν με κάνει να φοβάμαι πιο πολύ… κι όμως, ακόμα κι αν ο ουρανός κατέρρεε, θα πέθαινα φωνάζοντας από ευτυχία, αρκεί να κράταγα το χέρι σου!
Από τα παρασκήνια ακούγονται κραυγές

ΝΤΙΕΓΚΟ: Φωνάζουν και οι άλλοι, όμως!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ:Θα μείνω κουφή μέχρι να πεθάνω!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κοίτα!
Περνάει το κάρο του θανάτου.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Τα μάτια μου δεν βλέπουν! Τα θαμπώνει ο έρωτας!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ο πόνος, όμως, φτάνει ως τον ουρανό που πέφτει πάνω μας!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Έχω πολλά κάνει για να κρατήσω όρθια την αγάπη μου. Δεν πρόκειται να χρεωθώ πάνω μου και τον πόνο του κόσμου! Αυτό είναι δουλειά του άντρα, ένα από τα μάταια, στείρα και πεισματικά έργα που αναλαμβάνετε ώστε να σας γλιτώσουν από την μοναδική μάχη που θα είναι πραγματικά δύσκολη, από την μοναδική νίκη άρα για την οποία θα μπορούσατε να είσασταν περήφανοι.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ποιόν, λοιπόν, πρέπει να νικήσουμε στον κόσμο τούτο, αν όχι την αδικία που μας γίνεται;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Την δυστυχία που βρίσκεται μέσα σας! Και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν…

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είμαι μόνος. Η δυστυχία είναι υπερβολικά μεγάλη για μένα.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Εγώ είμαι στο πλευρό σου, το όπλο στο χέρι σου!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Πόσο καλή είσαι και πόσο θα σε αγαπούσα αν δεν φοβόμουν!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Πόσο λίγο θα φοβόσουν αν ήθελες να με αγαπήσεις!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Σ’ αγαπώ! αλλά δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αυτός που δεν φοβάται. Και η ψυχή μου δεν είναι φοβισμένη! Καίγεται από μια μόνο -ψηλή και φωτεινή- φλόγα σαν τις φωτιές αυτές με τις οποίες σε χαιρετούν οι βουνίσιοι. Ε φωνάζει και σένα από τα λιβάδια… Δες, είναι το θερινό ηλιοστάσιο!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Και μπορεί να συνοδεύονται τα λιβάδια από τις εκατόμβες και τους τάφους των θυμάτων;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Λιβάδια ή εκατόμβες, ποιά η διαφορά για την αγάπη μου; Τουλάχιστον δεν βλάπτει κανέναν, είναι γενναία! Η τρέλα σου, η στείρα σου αφοσίωση, σε ποιόν κάνουν καλό; Όχι σε μένα, πάντως, σε καμία περίπτωση, αφού σε κάθε μου λέξη με καρφώνεις!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην κλαις, γλυκιά μου! Ω απελπισία! Γιατί να έρθει αυτό το κακό; Θα πιω αυτά τα δάκρυα και, με το στόμα να φλέγεται από την πίκρα τους, θα γεμίσω το στόμα σου με φιλιά πιο πολλά από τα φύλλα μιας ελιάς!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (τείνει τα χέρια προς αυτόν): Α! Σε ξαναβρίσκω! Αυτή είναι η δική μας γλώσσα που είχες χάσει! Άφησέ με να σε ξαναγνωρίσω…

Ο Ντιέγκο οπισθοχωρεί, δείχνοντας τα σημάδια του. Αυτή πλησιάζει το χέρι αλλά διστάζει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Και συ φοβάσαι…

Η Βικτώρια βάζει το χέρι της πάνω στα σημάδια. Ο Ντιέγκο κάνει πίσω σαν χαμένος αλλά αυτή του ανοίγει την αγκαλιά της.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Έλα γρήγορα! Δεν φοβάμαι πια!

Από τα παρασκήνια ακούγονται πολύ περισσότεροι ήχοι και κατάρες από αυτούς που υποφέρουν. Πόνος και οδύνη. Αυτός κοιτάζει σαν να έχει χάσει κάθε αίσθηση χώρου και χρόνου και, ύστερα, φεύγει.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αχ, μοναξιά!

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Αυτή η ιστορία που μας υπερβαίνει, περιμένουμε να τελειώσει.
Είμαστε οι φύλακες!
Θα κρατήσουμε το μυστικό μας ως τον χειμώνα, μέχρι την ώρα της ελευθερίας,
Όταν τα ουρλιαχτά των ανδρών θα έχουν σβήσει και θα επιστρέψουν τότε σε μας
για να μας ζητήσουν αυτό που δεν μπορούν να αποκτήσουν
Την ανάμνηση της ελεύθερης θάλασσας, τον έρημο ουρανό του καλοκαιριού, την αιώνια ευωδία του έρωτα
Περιμένουμε εδώ όπως τα νεκρά φύλλα τον Σεπτέμβρη που αιωρούνται για μια στιγμή
περιμένοντας την βαρύτητα της υγρασίας για να μεταφερθούν και να αγγίξουν την πλάκα της Γης
Τώρα είμαστε και μεις στην γη
Περιμένουμε, με γυρισμένη την πλάτη, να πάψουν οι κραυγές όλων των μαχών
κι ακούμε στο βάθος το γλυκό πάφλασμα των κυμάτων της ευτυχισμένης θάλασσας
Όταν οι γυμνές αμυγδαλιές καλυφθούν από τα άνθη της πάχνης,
Θα ανασηκωθούμε λιγάκι νιώθοντας την αίσθηση της πρώτης πνοής ελπίδας
και σύντομα θα ανορθωθούμε σε αυτή την δεύτερη άνοιξη
Κι αυτοί που αγαπάμε θα έλθουν προς εμάς και, καθώς θα πλησιάζουν,
θα μοιάζουμε με κείνες τις μεγάλες, βαριές ψαρόβαρκες τις γεμάτες αλάτι, νερό και πλούσιες ευωδίες
που τις ανασηκώνει λίγο-λίγο το κύμα της παλίρροιας
μέχρι που χορεύουν πάνω στην πηχτή θάλασσα
Αχ! Όταν πνεύσει ο άνεμος, όταν πνεύσει ο άνεμος…

Σκοτάδι.
Φως στην αποβάθρα.
Ο Ντιέγκο μπαίνει και χαιρετά κάποιον που βλέπει, πολύ μακριά, στην κατεύθυνση της θάλασσας.
Πίσω, στο φόντο, διακρίνεται ο χορός των γυναικών

ΝΤΙΕΓΚΟ: Οε! Οε!

Εμφανίζεται ένας βαρκάρης. Μόνο το κεφάλι του διακρίνεται πάνω από το στρώμα της αποβάθρας.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Οε! Οε!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τί κάνεις;

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Φέρνω προμήθειες.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Στην πόλη;

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Όχι, η πόλη εφοδιάζεται κατά τεκμήριο από τις γραφειοκρατικές υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης (με δελτίο, φυσικά). Εγώ φέρνω άρτο και γάλα. Υπάρχουν αλάργα στο πέλαο αγκυροβολημένα παπόρια και οικογένειες που είναι τιμωρημένες επειδή ξέφυγαν από την μόλυνση. Εγώ μεταφέρω τα γράμματα, τους δίνω τις προμήθειες που ψωνίζω εδώ και προνοώ για ό,τι χρειάζονται.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η πρόνοια, όμως, είναι απαγορευμένη λέξη.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Απαγορεύεται από την δημόσια διοίκηση. Εγώ, όμως, δεν ξέρω να διαβάζω και ήμουν στην θάλασσα όταν οι τελάληδες ανακοίνωσαν την καινούργια νομοθεσία.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μετάφερέ με!

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Πού;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Στην θάλασσα. Στα πλοία.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Είναι που αυτό το πράμα απαγορεύεται.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εσύ δεν διάβασες ούτε άκουσες τον νόμο.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Α! Δεν απαγορεύεται από την κυβέρνηση αλλά από τους ανθρώπους του πλοίου. Δεν είστε σίγουρος.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τί εννοείς δεν είμαι σίγουρος;

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Στο κάτω-κάτω, μπορείτε να τους μεταφέρετε μαζί σας.

ΝΤΙΕΓΚΟ (κοιτάζοντας γύρω του): Να μεταφέρω ποιούς;

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Σουτ! Τους ιούς, ασφαλώς! Μπορεί να τους μεταφέρετε τους ιούς.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θα πληρώσω ό,τι πρέπει.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Μην επιμένετε. Έχω αδύναμο χαρακτήρα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όλα τα χρήματα που θα χρειαστούν.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Το παίρνετε σεις πάνω σας να βαραίνει την συνείδησή σας;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Σύμφωνοι.

ΒΑΡΚΑΡΗΣ: Μπαρκάρετε. Η θάλασσα είναι βολική

Ο Ντιέγκο πάει να σαλτάρει στην βάρκα. Πίσω του, όμως, εμφανίζεται η Γραμματέας.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όχι, δεν μπαρκάρετε.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τί;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό δεν έχει προβλεφθεί. Και ύστερα, σας ξέρω, δεν θα γίνετε λιποτάκτης.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν υπάρχει τίποτα που θα με εμποδίσει να φύγω.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αρκεί που το θέλω εγώ. Κι αν το θέλω, είναι επειδή έχω δουλειά μαζί σας. Εσείς ξέρετε ποια είμαι!

Η Γραμματέας κάνει προς τα πίσω, λες και θέλει να την ακολουθήσει. Αυτός την ακολουθεί.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ο θάνατος δεν είναι τίποτα σημαντικό, αλλά το να πεθάνω μοναχικά…

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Καταλαβαίνω. Κοιτάξτε, εγώ είμαι μια απλή εκτελεστική υπάλληλος, αλλά μου δόθηκε η εξουσία να έχω δικαιώματα πάνω σας. Το δικαίωμα του βέτο, αν προτιμάτε…

Ξεφυλλίζει το σημειωματάριό της.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Οι άνθρωποι με το δικό μου αίμα δεν ανήκουν παρά μόνο στην γη!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό είναι που ήθελα να πω. Εσείς σε μένα ανήκετε, είστε δικός μου, κατά κάποιον τρόπο ιδιαίτερο… μόνο με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο! Ίσως όχι με τον τρόπο που θα προτιμούσα …όταν σας κοιτώ. (Γίνεται πιο ανθρώπινη και μιλά απλά) Μου αρέσετε πολύ, ξέρετε… αλλά έχω διαταγές.

Παίζει με το καρνέ της

ΝΤΙΕΓΚΟ: Προτιμώ το μίσος σας από τα χαμόγελά σας. Σας περιφρονώ.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: ΄΄Όπως θέλετε. Εξάλλου, αυτή η συζήτηση που έχω μαζί σας δεν είναι και πολύ εντός των κανονισμών. Η κούραση με κάνει συναισθηματική. Με όλα αυτά τα λογιστικά, βράδυα σαν κι αυτά αφήνομαι…

Με τα δάχτυλα. Περιστρέφει το σημειωματάριο. Ξαφνικά, ο Ντιέγκο επιχειρεί να της το αρπάξει.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όχι, αλήθεια, μην επιμένετε, αγαπητέ μου. Τί υπάρχει εδώ για να δείτε, εξάλλου; Είναι ένα καρνέ, αυτό θα έπρεπε να σας αρκεί… Ένα αρχείο ταξινόμησης είναι, ατζέντα και δελτίο μαζί, συν τις εφημερίδες. (γελάει) Αυτό είναι το Θηρίο-Σκέψης μου, να τι είναι!!!

Τεντώνει το χέρι της σαν να θέλει να τον χαϊδέψει. Αυτός φεύγει προς τον βαρκάρη

ΝΤΙΕΓΚΟ: Α! Έφυγε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ιδού, λοιπόν, που είναι αλήθεια! Ακόμα ένας τύπος που πιστεύει πως είναι ελεύθερος κι, όμως, είναι δεσμευμένος και καταγράφεται όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η γλώσσα σας είναι διπλή. Γνωρίζετε καλά ότι αυτό συμβαίνει επειδή ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος. Το «Εμείς αποφασίζουμε» ισοδυναμεί με το «Ό,τι εσείς θέλετε»

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Μα είναι πάρα πολύ απλό το πώς λειτουργεί αυτό –και γω λέω την αλήθεια. Κάθε πόλη έχει το αρχείο της. Να το αρχείο ταξινόμησης του Κάδιξ. Σας διαβεβαιώ πως η οργάνωση είναι άψογη και κανέναν δεν ξεχνάμε.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κανέναν δεν ξεχνάτε αλλά όλοι σας ξεγλιστρούν.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (απαξιωτικά): Μα όχι! Χμ, για να δούμε… (σκέπτεται) …Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Αραιά και που, ξεχνάμε κάποιον. Πάντοτε, όμως, καταλήγουν να προδίδονται από μόνοι τους. Με το που θα υπερβούν την ηλικία των 100 ετών, αρχίζουν και υπερηφανεύονται οι βλάκες. Ε λοιπόν, το γράφουν οι εφημερίδες. Αρκεί να έχω υπομονή. Το πρωϊ που ελέγχω και αναλύω τα ρεπορτάζ του τύπου, σημειώνω τα ονόματά τους, κάνω «αντιπαραβολή», όπως λέμε. Δεν τους χάνω ποτέ, φυσικά.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Επί εκατό χρόνια, όμως, σας αρνούνται –όπως σας αρνείται ολόκληρη αυτή η πόλη!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Εκατό χρόνια δεν είναι τίποτα! Σας κάνει εντύπωση αυτό επειδή εσείς βλέπετε τα πράγματα από πολύ κοντά. Εγώ τους βλέπω συνολικά όλους μαζί σε σύνολα, καταλαβαίνετε…Πείτε μου, σας παρακαλώ, τί είναι
Ένας άνθρωπος μέσα σε ένα αρχείο 372 χιλιάδων ανθρώπων, ακόμα κι αν είναι πάνω από 100 ετών; Κι έπειτα, πάμε και τον βάζουμε στο διάγραμμα μαζί μ΄ αυτούς που δεν πέρασαν την ηλικία των 8 ετών, οπότε βγαίνει ένας μέσος όρος. Τους ξεγράφουμε λίγο αργότερα, αυτό είναι όλο! Έτσι!

Η Γραμματέας τραβάει μια γραμμή με το μολύβι στο καρνέ.
Από την θάλασσα, ακούγεται μια κραυγή και αμέσως μετά ο ήχος μιας πτώσης στο νερό

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (υποκριτικά): Ωχ! Το έκανα χωρίς να το σκεφτώ! Ορίστε, είναι ο βαρκάρης! Μα, τι τύχη είναι αυτή!

ΝΤΙΕΓΚΟ (κοιτώντας την με αηδία και τρόμο): Η καρδιά μου ξέρε πόσο σιχαμερή είστε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κάνω ένα άχαρο, εκτελεστικό επάγγελμα, το ξέρω! Προκαλεί κούραση, και μετά πρέπει να προσαρμόζομαι πάλι στις απαιτήσεις. Για παράδειγμα, στην αρχή δίσταζα λίγο. Τώρα, το χέρι μου είναι σταθερό.

Πλησιάζει τον Ντιέγκο.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην με πλησιάζεις.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σε λίγο, δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα λάθη. Θα σας πω ένα -πώς το λένε στα γαλλικά το μυστικό;- «UN SECRET»: θα πρόκειται για μια μηχανή τελειοποιημένη, κρυφή. Θα δείτε.

Η Γραμματέας πλησιάζει προς αυτόν, φράση με την φράση καθώς μιλάει, για να τον αγγίξει.
Ξαφνικά, αυτός την πιάνει από τον λαιμό, τρέμοντας από μανία.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τελειώνετε, λοιπόν, τελειώνετε με την βρώμικη κωμωδία σας. Τί περιμένετε; Κάντε την δουλειά σας και μην διασκεδάζετε, περνώντας τόσην ώρα μαζί μου, γιατί είμαι πιο δυνατός από εσάς. Σκοτώστε με, επομένως, είναι ο μόνος τρόπος -σας το ορκίζομαι- για να σώσετε αυτό το ωραίο σύστημα που κανέναν δεν αφήνει στην τύχη. Αχ! Δεν κρατάτε λογαριασμό παρά μόνο σε αθροίσματα για όσους είναι συγκεντρωμένοι κατά ομάδες. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι, μόνον αυτοί σας ενδιαφέρουν, γιατί τα μεγάλα σύνολα αποτελούν στατιστική και οι στατιστικές είναι βουβές! Εκεί μπορούν να γίνονται καμπύλες και γραφήματα! Εσείς δουλεύετε πάνω σε ολόκληρες γενιές κι αυτό, άρα, είναι πιο εύκολο! Και μπορεί αυτή σας η δουλειά να γίνεται μέσα στην σιωπή και κάτω από την εφησυχαστική οσμή του μελανιού αλλά σας πρόλαβα εγώ -ένας μόνο άνθρωπος, τι ενοχλητικό!- και σας προειδοποιώ μ΄ αυτή την φωνή που βοά από χαρά ή αγωνία, γιατί όσο εγώ ζω, θα συνεχίσω να ενοχλώ και να χαλάω την όμορφη τάξη σας με κραυγές που ακούγονται στην τύχη. Σας αρνούμαι, σας αρνούμαι με όλη μου την ύπαρξη!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Α, μον σερί!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Πάψτε! Ανήκω σε μια φυλή που τιμά τον θάνατο όσο και την ζωή. Για τα αφεντικά σας, όμως, και ο θάνατος και η ζωή είναι ατιμία…

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτό είναι αλήθεια…

ΝΤΙΕΓΚΟ (την τραντάζει): Το μόνο που είναι αλήθεια είναι ότι ψεύδεστε κι από δω και πέρα θα λέτε ψέματα μέχρι το τέλος του κόσμου! Ναι! Το έχω καταλάβει καλά το σύστημά σας. Τους δίνετε όλα τα βάσανα της πείνας, του αποχωρισμού και της αλλοτρίωσης προκειμένου να τους αποσπάτε από την εξέγερσή τους. Τους εξαντλείτε, τους καταβροχθίζετε τον χρόνο και τις δυνάμεις τους ώστε να μην έχουν ούτε τον καιρό, την άνεση και την ορμή της μανίας! Τους συντρίβετε και είστε ικανοποιημένοι! Αυτοί είναι μόνοι, παρά την μάζα τους, όπως είμαι και εγώ μόνος. Ο καθένας μας είναι μόνος εξαιτίας της δειλίας των υπολοίπων… αλλά εγώ, που είμαι σκλαβωμένος σαν κι αυτούς, ταπεινωμένος μαζί τους, σας αναγγέλλω παρ’ όλα αυτά πως δεν είστε παρά ένα τίποτα και πως αυτή η ισχύς (που την έχετε αναπτύξει μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο μάτι για να χαθεί η όρασή μας και να καλύψετε τον ουρανό μ’ ένα σκοτεινό νέφος) είναι μια σκιά που ρίχνετε πάνω στην γη και θα την σκορπίσει μέσα σε μια στιγμή ένας άνεμος λυσσασμένος. Λέτε ότι όλα ξεκινούν από τα ποσοστά, τους γριφώδεις μαθηματικούς τύπους και την κρυπτογραφία! Μέσα στην όμορφη νομενκλατούρα σας, όμως, ξεχάσατε το άγριο τριαντάφυλλο, τα συμβολικά σημεία πάνω στον ουρανό, τα πρόσωπα του καλοκαιριού, την τρομερή φωνή της θάλασσας, τις σπαραχτικές ώρες και την οργή των ανθρώπων!

Η Γραμματέας γελάει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην γελάς! Μην γελάς, ανόητη! Είστε χαμένοι, σας το λέω… Μέσα στις πιο προφανείς σας νίκες, είστε ήδη ηττημένοι γιατί μέσα στον άνθρωπο -κοιτάχτε με- υπάρχει μια δύναμη που δεν θα την μειώσετε, μια τρέλα διαυγής και φωτεινή, ανάμεικτη με φόβο και τόλμη, μια δύναμη που την αγνοείτε και για πάντα θα κερδίζει. Είναι αυτή η δύναμη που θα ανατείλει και τότε θα μάθετε πως η δόξα σας ήταν απλά ένας καπνός.

Η Γραμματέας γελάει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην γελάτε! Μην γελάτε, λοιπόν!

Αυτή γελάει. Αυτός την χαστουκίζει.
Ταυτόχρονα, οι άνδρεςτου χορού σπάνε την σιωπή, βγάζουν τα στουπιά από το στόμα και βγάζουν κραυγές χαράς. Μέσα στην φούρια, όμως, γίνεται αντιληπτό ότι έχει εξαφανιστεί το δεύτερο σημάδι από των ώμο του Ντιέγκο.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σε μανιφίκ! Έξοχο! Μεγαλειώδες!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τί έγινε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Είστε υπέροχος όταν θυμώνετε! Μου αρέσετε ακόμα περισσότερο.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μα, τί συνέβη;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Να, δείτε… Εξαφανίστηκε το σημάδι. Συνεχίστε, βρίσκεστε σε καλό δρόμο.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θεραπεύτηκα;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Θα σας πω ένα μυστικό… Το σύστημά τους είναι άψογο, έχετε δίκιο, αλλά υπάρχει μια δυσλειτουργία στην μηχανή τους.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν καταλαβαίνω.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Υπάρχει μια δυσλειτουργία, αγαπητέ μου. Απ΄όσο μπορώ να θυμηθώ, ήταν πάντοτε αρκετό να κατανικήσει ένας άνθρωπος τον φόβο του και να εξεγερθεί ώστε να αρχίσει ο μηχανισμός τους να τρίζει. Δεν λέω, βέβαια, ότι θα σταματήσει, πολύ απέχει απ’ αυτό… αλλά, εν τέλει, τρίζει και κάποτε καταλήγει πράγματι να καίγεται από γρίππη.

Επικρατεί σιωπή.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Γιατί μου το λέτε αυτό;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ξέρετε, ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνω, έχω και τις αδυναμίες μου. Άλλωστε, τα ανακαλύψατε όλα μόνος σας.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θα μου κάνατε αυτή την εξυπηρέτηση αν δεν σας είχα χτυπήσει;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όχι. Είχα έρθει για να σας αποτελειώσω, σύμφωνα με τους κανονισμούς.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Άρα, είμαι ο πιο δυνατός.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Φοβάστε ακόμη;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τότε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε εναντίον σας. Και αυτό είναι μέσα στους κανόνες. Μπορώ, όμως, κάλλιστα να σας το πω: είναι η πρώτη φορά που αυτός ο κανόνας έχει την επιδοκιμασία μου.

Η Γραμματέας σιγά-σιγά οπισθοχωρεί.
Ο Ντιέγκο ψηλαφεί το σώμα του, κοιτάζει το χέρι του
και στρέφεται απότομα προς την κατεύθυνση των κραυγών πόνου που ακούγονται.
Μεσολαβεί σιωπή, κατά την διάρκεια της οποίας ο Ντιέγκο πηγαίνει προς έναν άρρωστο με στουπί στο στόμα.
Η σκηνή είναι βουβή.
Ο Ντιέγκο τεντώνει το χέρι του προς το στουπί και το χαλαρώνει. Είναι ο ψαράς. Κοιτιούνται σε σιωπή και μετά:

ΨΑΡΑΣ (με προσπάθεια): Γειά σου, αδερφέ μου. Πέρασε πολύς καιρός που δεν μιλούσα.

Ο Ντιέγκο του χαμογελά

ΨΑΡΑΣ (σηκώνοντας τα μάτια στον ουρανό): Τί είναι αυτό;

Πράγματι, ο ουρανός αστράφτει με λάμψη. Σηκώνεται ένα ελαφρύ αεράκι που τραντάζει μια από τις πύλες και κάνει κάποια στουπιά στα στόματα των ανθρώπων να χαλαρώσουν. Οι άνθρωποι τα κρατούν πλέον στο χέρι και κοιτούν με τα μάτια προς τον ουρανό

ΝΤΙΕΓΚΟ: Πνέει άνεμος από την θάλασσα…

ΑΥΛΑΙΑ


Γ΄ ΠΡΑΞΗ


Οι κάτοικοι του Κάδιξ εργάζονται δραστήρια στην πλατεία
Ο Ντιέγκο, από πάνω τους, διευθύνει τις εργασίες.
Πέφτει πολύ λαμπερό φως, το οποίο κάνει τα σκηνικά με την εικόνα-σύμβολο της Πανούκλας λιγότερο εντυπωσιακά (γιατί έχουν φτιαχτεί σκηνικά ίδια αλλά μικρότερα από τον σκηνοθέτη).


ΝΤΙΕΓΚΟ: Σβήστε τα αστέρια!

Σβήνουν τα εμβλήματα με τα άστρα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ανοίξτε τα παράθυρα!

Ανοίγουν τα παράθυρα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αέρα! Αέρα! Συγκεντρώστε τους ασθενείς!

Κινήσεις.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην φοβάστε και μην τρομοκρατείστε, αυτός είναι ο όρος της συμφωνίας και ο ορός της θεραπείας. Ανασηκώστε όρθιους όσους μπορούν να το κάνουν. Γιατί κάνετε πίσω; Σηκώστε πάλι το κεφάλι ψηλά, τώρα είναι η ώρα της πίστης! Πετάξτε τα μαντήλια και φωνάξτε μαζί μου ότι δεν φοβάστε πια!

Ο Ντιέγκο υψώνει τα χέρια.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ω ιερή εξέγερση, ζωντανή άρνηση, τιμή του λαού, δώσε σε αυτούς τους βουβούς την δύναμη της κραυγής σου!

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Αδερφέ, σε ακούμε και αρχίζουμε να ελπίζουμε
Εμείς οι εξαθλιωμένοι που ζούμε με ελιές και ψωμί,
Εμείς που ως περιουσία θεωρούμε ακόμη και έναν αργαλειό,
Εμείς που το κρασί το αγγίζουμε με τα χείλια μας μόλις δυο φορές τον χρόνο
Την ημέρα της γέννησης και την ημέρα του γάμου!
Ο γερο-φόβος, όμως, δεν έχει ακόμα εγκαταλείψει τις καρδιές μας
Το έλαιο και ο άρτος δίνουν γεύση στην ζωή!
Λίγο αν μας δώσουν, φοβόμαστε να τα χάσουμε.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αν αφήσετε τα πράγματα να συνεχίσουν να πηγαίνουν όπως τώρα, χάνετε και το λάδι και το ψωμί και την ζωή. Πρέπει να νικήσετε σήμερα τον φόβο αν απλώς και μόνο θέλετε αύριο να έχετε ψωμί. Ξύπνα, Ισπανία!

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Είμαστε φτωχοί και αδαείς.
Λέγεται, όμως, ότι η πανούκλα ακολουθεί τις διακυμάνσεις των εποχών του έτους.
Έχει την άνοιξή της, οπότε βλασταίνει και ξεπροβάλλει
Έχει και το καλοκαίρι, οπότε καρποφορεί
Έρχεται χειμώνας και να που ίσως ξεψυχήσει.
Είναι αυτός ο χειμώνας της, αδερφέ, είναι σίγουρα ο χειμώνας;
Αυτό το πνεύμα του αγέρα που φυσά έρχεται πράγματι από την θάλασσα;
Εμείς πάντοτε πληρωνόμασταν για όλα με το νόμισμα της μιζέριας.
Πρέπει, αλήθεια, να πληρώσουμε το αντίτιμο με το αίμα μας;


ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Ανδρική υπόθεση είναι και αυτή.
Εμείς είμαστε δω για να σας θυμίζουμε
Την στιγμή της αναχώρησης για τον πόλεμο
Τα γαρύφαλλα που στολίζουν τις ημέρες σας
Τα μαύρα μαλλιά των γυναικών
Την ευωδιά της Ισπανίας!
Είμαστε αδύναμες, δεν μπορούμε τίποτα να κάνουμε
Ενάντια σε σας τους σκληρόκαρδους
Μα ό,τι κι αν κάνετε μέσα στην σύγχυση των σκιών σας
Μην ξεχάσετε την ανθισμένη σάρκα μας!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι η πανούκλα που σας σχίζει τις σάρκες, αυτή είναι που χωρίζει τους ερωτευμένους και μαραίνει τις ανθισμένες κοπέλες! Ενάντια σ΄ αυτήν πρέπει πρωτίστως να παλέψετε!

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Είναι, πράγματι, ο χειμώνας;
Στα δάση μας οι καρποί των βαλανιδιών καλύπτονται ακόμα από γυαλιστερές ακρόδρυες
και στον κορμό τους ρέουν δροσερές σταλαγματιές!
Όχι, δεν είναι ο χειμώνας!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Περάστε στον χειμώνα μέσα από την οργή!

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Θα βρούμε, ωστόσο, την ελπίδα στο τέλος του δρόμου;
Ή, μήπως, επιβάλλεται να πεθάνουμε απελπισμένοι;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ποιός μιλά για απελπισία; Η απελπισία είναι ένα φίμωτρο. Αντιθέτως, η βροντή της ελπίδας και η λάμψη της ευτυχίας είναι που ξεσχίζουν την σιωπή αυτής της πόλης που βρίσκεται υπό το κράτος της πολιορκίας. Σηκωθείτε όρθιοι, σας λέω! Αν θέλετε να διαφυλάξετε τον άρτο και την ελπίδα, σχίστε τα Πτυχία Υπάρξεώς σας, σπάστε τους καθρέφτες των γραφείων, λιποτακτήστε από τις τάξεις του φόβου, φωνάξτε στις τέσσερις γωνιές του κόσμου για ελευθερία!


ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Εμείς είμαστε οι πιο άθλιοι!
Η ελπίδα είναι ο μόνος μας πλούτος, πώς να την αποστερηθούμε;
Αδερφέ, πετάμε τα φίμωτρα!
Α! (Ισχυρή κραυγή λύτρωσης)
Πάνω στην ξερή γη, μέσα στην έκρηξη της έξαψης,
Να η πρώτη βροχή!
Ιδού το φθινόπωρο όπου όλα υποκλίνονται με σεβασμό,
Ο φρέσκος άνεμος της θάλασσας
Η ελπίδα μας υψώνει όπως το κύμα!

Από την άλλη άκρη και στο ίδιο επίπεδο, μπαίνει η Πανούκλα. Την ακολουθούν η Γραμματέας και ο Νάδα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τί ιστορία είναι αυτή; Φλυαρούμε τώρα; Για κάντε μου την χάρη και ξαναβάλτε τα φίμωτρά σας!

Μερικοί ξαναβάζουν τα ταμπόν αλλά οι περισσότεροι άνδρες στρέφονται προς την κατεύθυνση του Ντιέγκο που τους δίνει οδηγίες να εργάζονται.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ξεκινούν να μας κουνιούνται.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι, ως συνήθως!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ε, καλά! Πρέπει να λάβουμε πιο βαρειά μέτρα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ας τα λάβουμε, επομένως.

Ανοίγει το μπλοκάκι της και το φυλλομετρά κάπως κουρασμένη

ΝΑΔΑ: Άντε ντε! Είμαστε στον σωστό δρόμο, τώρα! Ή να έχουμε τάξη και κανόνες ή να μην έχουμε. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα και σε αυτό συνοψίζεται η φιλοσοφία ολόκληρη! Κατά την γνώμη μου, πάντως, Σεβασμιότατε, δεν λαμβάνουμε και πολλά μέτρα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πολλά λες.

ΝΑΔΑ: Είναι επειδή είμαι ενθουσιασμένος. Κι έμαθα πολλά πράγματα κοντά σε σας. Η καταπίεση, αυτό είναι το δικό μου Ευαγγέλιο. Μέχρι τώρα, όμως, δεν είχα με την πλευρά μου τον ορθολογισμό. Τώρα, έχω το Κανονιστικό Δίκαιο!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Το θεσμοθετημένο δίκαιο δεν καταπιέζει ολωσδιόλου. Το μόνο που κάνει είναι να λέει: Δεν είσαι εντός των ορίων της γραμμής, προσοχή!

ΝΑΔΑ: Έχετε υπ’ όψιν σας ότι υπήρχαν και πριν από εσάς διατάξεις δικαίου και κανονισμοί. Αυτό που έμενε, όμως, ήταν να εφευρεθεί το Γενικό Δίκαιο, η αξιωματική μέθοδος στα μαθηματικά, να γίνει ξεκαθάρισμα σε όλους τους λογιστικούς λογαριασμούς και να υπάρξει το είδος εκείνων των ανθρώπων που τα βάζουν όλα μέσα σε έναν δείκτη του Χρηματιστηρίου για να παίξουν… όλα αυτά, δηλαδή, που αντικαθιστούν ολόκληρη την ανθρώπινη ζωή με ένα βιογραφικό που μοιάζει με πίνακα περιεχομένων. Έτσι μπαίνει ολόκληρο το σύμπαν σε διαθεσιμότητα για να υποτιμηθεί τελικά και ο ουρανός και η γη…

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πίσω στην δουλειά σου, μέθυσε! Και σεις, προχωράτε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Από ποιόν να ξεκινήσουμε;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Διάλεξε στην τύχη. Προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη.

Η Γραμματέας διαγράφει δύο ονόματα στο σημειωματάριο. Ακούγονται δύο οξείς ήχοι και πέφτουν δύο άνδρες.
Ξάφνου, σε όλη την σκηνή παρατηρείται μια ακαριαία αντίδραση, αντιστροφή της ροής του χρόνου και της κίνησης.
Αυτοί που δουλεύουν με τον Ντιέγκο σταματούν πετρωμένοι.
Οι φύλακες της Πανούκλας, με ανάποδη κίνηση προς τα πίσω και με μεγάλη βιασύνη, ξανατοποθετούν σταυρούς στις πόρτες, κλείνουν τα παράθυρα, βάζουν τα πτώματα των δύο νεκρών στο κάρο του θανάτου.

ΝΤΙΕΓΚΟ (με ήσυχη φωνή): Ζήτω ο θάνατος που μας κάνει να μην φοβόμαστε!


Επιστροφή στην κανονική ροή.
Οι άνδρες του Ντιέγκο ξαναρχίζουν να εργάζονται. Οι φύλακες της Πανούκλας σταματούν αυτοί τις κινήσεις τους.
Κατά την διάρκεια των δρώμενων, γίνεται η ίδια παντομίμα όπως πριν λίγο αλλά ανάποδα.
Ο άνεμος φυσά όταν οι άνδρες του Ντιέγκο προχωρούν, σταματά όταν κινούνται οι φύλακες της Πανούκλας.


ΠΑΝΟΥΚΛΑ: ΔΙΆΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αδύνατον!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Γιατί;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αυτός δεν φοβάται πια!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Καλά τότε! Το ξέρει;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Έχει υπόνοιες.

Η Γραμματέας διαγράφει κάτι στο καρνέ. Υπόκωφοι ήχοι.
Ακαριαία αντίδραση και πάλι, αντιστροφή της ροής του χρόνου και της κίνησης, ίδια σκηνή με την προηγούμενη με τους άνδρες, τους φύλακες, τα σύμβολα και τα πτώματα.

ΝΑΔΑ: Εκπληκτικό! Πεθαίνουν σαν τις μύγες! Αχ, να μπορούσε όλη η γη να ανατραπεί!

ΝΤΙΕΓΚΟ (με ηρεμία): Βοηθήστε όλους όσους πέφτουν.

Επιστροφή στην κανονική ροή. η ίδια παντομίμα όπως πριν λίγο αλλά ανάποδα

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ετούτος δω το πάει πολύ μακριά!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Πράγματι!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Γιατί το λέτε με μελαγχολία; Δεν του δώσατε εσείς δα την πληροφορία για την αποσυμβολοποίηση;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όχι. Τα ανακάλυψε όλα μόνος του, εγκαίρως. Έχει το χάρισμα, με λίγα λόγια.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αυτός έχει την χάρη αλλά εγώ έχω τα μέσα. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Μετά από σας.

Η Πανούκλα αποχωρεί ενώ πλέον ο χορός των ανδρών βγάζει κι αυτός τα φίμωτρα με στεναγμό ανακούφισης


ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Αχ! Είναι η πρώτη απελευθέρωση, ο βρόχος ξέσφιξε, ο ουρανός ανέπνευσε και μας αερίζει.
Να που ξανακούγεται ο θόρυβος από τις πηγές των υδάτων
που είχε εξατμίσει ο μαύρος ήλιος της Πανούκλας και τώρα ρέουν.
Το καλοκαίρι πέρασε.
Δεν θα έχουμε πια σταφύλια από τις κληματαριές ούτε πεπόνια, άγουρα κουκιά και χωριάτικη σαλάτα.
Τα νάματα της ελπίδας θα περιμένουν να σκληρύνει το χώμα και μας υπόσχονται
Καταφύγιο μέσ’ στον χειμώνα,
Καυτά κάστανα, τα πρώτα καλαμπόκια με τους ανώριμους ακόμα σπόρους,
Καρύδια με στιφή γεύση, καυτό γάλα μπρος στο μαγγάλι…

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Είμαστε αγράμματες αλλά λέμε ότι τα πλούτη αυτά
δεν πρέπει να πληρώνονται τόσο ακριβά!
Σε όλα τα μέρη του κόσμου και ανεξάρτητα ποιος τα κυβερνά
θα υπάρχει πάντοτε ένας ολόδροσος καρπός φρούτου
για να σας κρατά το χέρι,
για να φέρνει το κρασί στους φτωχούς,
για να βοηθά στον τρύγο των κλημάτων,
μια γυναίκα που περιμένει όλα να περάσουν…

Από το παράθυρο του σπιτιού του δικαστή, βγαίνει η μικρή κόρη του και τρέχοντας πάει και κρύβεται μέσα στον χορό των γυναικών.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (κατεβαίνοντας προς τον λαό): Μα την πίστη μου, θα νόμιζε κανείς ότι γίνεται επανάσταση! Το ξέρετε καλά, όμως, ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό. Άλλωστε, δεν είναι πλέον στα χέρια του λαού η δυνατότητα να κάνει αυτός την επανάσταση, ελάτε τώρα, αυτό θα ήταν εντελώς ντεμοντέ! Οι επαναστάσεις πλέον δεν χρειάζονται αντάρτες… Σήμερα, αρκεί για όλα η αστυνομία, ακόμα και για την ανατροπή των κυβερνήσεων. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν θα κόστιζε και λιγότερο αυτό; Έτσι, ο λαός μπορεί να επαναπαυτεί ενώ κάποιοι καλοί πνευματικοί άνθρωποι σκέπτονται γι΄ αυτόν και αποφασίζουν στην θέση του για την ποσότητα ευτυχίας που του ταιριάζει!

ΨΑΡΑΣ: Αυτή την βρώμικη μουρούνα, θα την ξεκοιλιάσω στο λεφτό!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ελάτε, φίλοι μου καλοί, δεν αξίζει να κάθεστε εδώ! Όταν μια νέα τάξη εδραιώνεται και γίνεται κατεστημένο, κοστίζει πάντα πιο ακριβά να την αλλάξει κανείς. Ακόμα κι αν αυτή η κατάσταση σας φαίνεται απαράδεκτη, θα μπορούσαν ίσως να γίνουν κάποιες συνταγματικές προσαρμογές.

ΓΥΝΑΙΚΑ: Τί είδους προσαρμογές;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δεν το ξέρω εγώ αυτό! Εσείς οι υπόλοιπες γυναίκες, όμως, μην αγνοείτε πως κάθε αναταραχή στον κόσμο αυτό πληρώνεται και πως καμιά φορά ένας καλός συμβιβασμός αξίζει περισσότερο από μια καταστροφική νίκη.

Οι γυναίκες και μερικοί άνδρες από την ομάδα του Ντιέγκο πλησιάζουν προς την Γραμματέα και με αυτούς εξελίσσεται η δράση.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Μην ακούτε ό,τι λέει! Είναι όλα συμβατικά και εκ των προτέρων στημένα.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τί είναι αυτό που έχει προσυμφωνηθεί συμβατικά; Εγώ μιλάω με βάση την λογική και τίποτα περισσότερο δεν γνωρίζω.

ΑΝΔΡΑΣ: Σε τι είδους μεταρρυθμίσεις αναφέρεστε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Φυσικά, πρέπει να υπάρξουν διασκέψεις. Όμως, μπορούμε π.χ. να συστήσουμε μαζί σας μια επιτροπή η οποία, με την πλειοψηφία των ψήφων, θα αποφασίσει περί των διαγραφών που πρέπει να ανακοινωθούν. Αυτή η επιτροπή θα κρατήσει αυτοδικαίως στην ιδιοκτησία της αυτό το σημειωματάριο όπου και αναφέρονται οι διαγραφές αυτές. Σημειώστε το καλά ότι αυτά τα λέω χάριν παραδείγματος…

Η Γραμματέας κουνάει το σημειωματάριο στην άκρη του χεριού της .Ένας άνδρας το αρπάζει.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (απαξιωτικά): Δώστε μου πίσω αυτό το σημειωματάριο, σας παρακαλώ! Ξέρετε καλά ότι είναι πολύτιμο και πως αρκεί να διαγράψετε το όνομα ενός από τους συμπολίτες σας για να πεθάνει αμέσως.

Άνδρες και γυναίκες περιτριγυρίζουν τον κάτοχο του καρνέ. Επικρατεί ζωηρότητα.

- Το έχουμε στα χέρια μας!
- Να σκοτώσουμε κι άλλους!
- Σωθήκαμε!

Η κόρη του δικαστή Κασάδο, που κοιτάζει, ξαφνικά αρπάζει βίαια το σημειωματάριο, τρέχει και κρύβεται σε μια γωνία, φυλλομετρά βιαστικά τις σελίδες και διαγράφει κάτι. Από το σπίτι του δικαστή, ακούγεται μια κραυγή και ο γδούπος της πτώσης ενός σώματος. Άνδρες και γυναίκες τρέχουν βιαστικά προς το κορίτσι.

- Α, καταραμένη! Εσένα έπρεπε να είχαμε σταματήσει!

Ένα χέρι αρπάζει το καρνέ από το κορίτσι. Κατόπιν, το φυλλομετρούν όλοι, βρίσκουν το όνομα της κόρης του δικαστή, κάποιος το διαγράφει –και το κορίτσι πέφτει χωρίς να πει λέξη.

ΝΑΔΑ: Εμπρός, όλοι ενωμένοι υπέρ της καταπίεσης! Δεν θα μας φιμώνουν πλέον, εμείς θα φιμώνουμε! Νά ‘μαστε όλοι μαζί, καταπιεσμένοι και καταπιεστές, χέρι με χέρι! Πάμε! Εμπρός! Γενικό ξεκαθάρισμα!

Ο Νάδα προχωρά εμπρός και φεύγει.

ΑΝΔΡΑΣ (πολύ ψηλός, κρατά το σημειωματάριο): Είναι αλήθεια ότι πρέπει να ξεπαστρέψουμε αρκετούς! Και η συγκυρία είναι εξαιρετική για να φορολογήσουμε ορισμένα πλουσιόπαιδα που την περνάγανε ζάχαρη όσο εμείς λιμοκτονούσαμε!

Η Πανούκλα κάνει την επανεμφάνισή της με συνοδεία φωτός και με ένα θαυμάσιο χαμόγελο επιτυχίας.
Η Γραμματέας ξανακερδίζει την θέση της στο πλάϊ της Πανούκλας.
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος στέκεται ακίνητος, με τα μάτια ψηλά, και περιμένει στην σκηνή
ενώ οι φύλακες της Πανούκλας ξεχύνονται γύρω για να ξαναστήσουν τα σύμβολά της.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (προς τον Ντιέγκο): Για δες τους! Κάνουν τις δουλειές από μόνοι τους! Το πιστεύεις; Βλέπεις πόσο κοπιάζουν οι γενναίοι σου;

Ο Ντιέγκο και ο ψαράς, όμως, πηδάνε προς τον άνδρα με το σημειωματάριο, τον χτυπούν, τον ρίχνουν στο χώμα και ο Ντιέγκο παίρνει το σημειωματάριο και το ξεσχίζει.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ανώφελο! Το έχω εις διπλούν.

Ο Ντιέγκο αρχίζει να σπρώχνει τους άνδρες του.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Γρήγορα, πίσω στην δουλειά! Εμπαιγμός ήταν. Σας κορόϊδεψαν.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Όταν φοβούνται, ο φόβος τους είναι για τον εαυτούλη τους αλλά το μίσους τους για τους άλλους!

ΝΤΙΕΓΚΟ (γυρίζει και κοιτά την Πανούκλα κατά πρόσωπο): Ούτε φόβος ούτε μίσος, αυτή είναι η νίκη μας!

Προοδευτική αντιστροφή της ροής του χρόνου και της κίνησης, οπισθοχώρηση των φρουρών μπροστά στους άνδρες του Ντιέγκο.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Σιωπή!
Εγώ είμαι που ξινίζω το κρασί και ξηραίνω τα φρούτα,
εγώ καίω τα κλήματα που θέλουν να γεννήσουν σταφύλια,
εγώ δηλητηριάζω την χλόη που σας θρέφει.
Με γεμίζουν φρίκη οι απλές χαρές σας.
Με γεμίζει φρίκη αυτή η χώρα που προσποιείται ότι είναι ελεύθερη ενώ δεν είναι πλούσια.
Εγώ έχω φυλακές, δήμιους, ισχύ, αίμα!
Η πόλη θα κουρσευτεί και πάνω στα ερείπιά της θα δώσει εν τέλει η ιστορία τον αγώνα της
μέσα στην όμορφη σιωπή τέλειων κοινωνιών.
Σιωπή, λοιπόν, ή τα ισοπεδώνω όλα!

Φύλακες και άνδρες του Ντιέγκο επιδίδονται σε μια μίμηση πάλης, επικρατεί τρομερή αναταραχή, ακούγονται τριξίματα και ήχοι συναγερμού μαζί με κτύπους ραδιενεργών εκπομπών, κατακλυσμός από τα συνθήματα-σλόγκαν της Πανούκλας. Όσο η πάλη ευνοεί τους άνδρες του Ντιέγκο, η αναταραχή μειώνεται, επικρατεί ηρεμία και ο χορός -αν και κάπως ασαφώς- επικαλύπτει τα λόγια της Πανούκλας.


ΠΑΝΟΥΚΛΑ (με μια χειρονομία οργής): Μου μένουν οι όμηροι!


Η Πανούκλα κάνει σήμα στους φρουρούς της που φεύγουν από την σκηνή ενώ οι υπόλοιποι ανασυγκροτούνται.


ΝΑΔΑ (από το άνω μέρος του παλατιού)
Πάντα κάτι μένει. Όλα συνεχίζονται μέχρι να σταματήσουν -και η γραφειοκρατία συνεχίζεται.
Η πόλη θα καταρρέει, ο ήλιος θα σβήνει, οι άνθρωποι θα ερημώνουν την γη
αλλά και πάλι τα γραφεία θα ανοίγουν την προκαθορισμένη ώρα για να διοικούν τις ζωές των νεογέννητων!
Η αιωνιότητα είμαι εγώ,
ο Παράδεισός μου έχει τα αρχεία του και τους λογοκριτές του!

Ο Νάδα αποχωρεί.

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Φεύγουν!
Το καλοκαίρι ολοκληρώνεται με νίκη!
Να, λοιπόν, που γίνεται να θριαμβεύει ο άνθρωπος!
Και η Νίκη έχει την μορφή του σώματος των γυναικών μας κάτω από την βροχή του έρωτα.
Ιδού η χαρούμενη σάρκα, λαμπερή και ζεστή σαν τα τσαμπιά του σταφυλιού τον Σεπτέμβρη στ’ αμπέλια!
Στην φλογισμένη κοιλιά τους, στο αποκορύφωμα της μέθης, εκεί ωριμάζει καρπός, εκεί γίνεται κι ο τρύγος!
Ω αγάπη μου, ο πόθος σκάει όπως ένα ώριμο φρούτο και στο τέλος ρέει η δόξα του σώματος!
Σε όλες τις γωνιές του ορίζοντα, μυστηριακά χέρια προσφέρουν τα άνθη τους
κι ένας λευκός οίνος χύνεται από ανεξάντλητες πηγές.
Αυτές είναι οι γιορτές της νίκης!
Εμπρός να βρούμε τις γυναίκες μας…

Στην σκηνή, βυθισμένη στην σιωπή, μεταφέρεται ένα φορείο όπου είναι ξαπλωμένη η Βικτώρια, της οποίας το σώμα μοιάζει άψυχο.

ΝΤΙΕΓΚΟ (με βιασύνη ενώ φτάνει κοντά της): Αχ! Μα, τι ζήλος είναι αυτός είτε να σκοτώσει είτε να πεθάνει!
Α! Εκπληκτική, νικήτρια, άγρια σαν τον έρωτα, στρέψε λίγο το πρόσωπό σου προς εμένα! Γύρνα, Βικτώρια! Μην αφεθείς να πας σ’ αυτή την άλλη άκρη του κόσμου όπου δεν μπορώ να ανήκω! Μην με εγκαταλείπεις, η γη είναι παγωμένη. Αγάπη μου, αγάπη μου! Κράτα γερά, κράτα γερά, μείνε σ’ αυτή την πλευρά του κόσμου όπου είμαστε ακόμα ενωμένοι! Αν πεθάνεις εσύ, θα είναι μαύρες όλες οι ημέρες που απομένουν στην ζωή!

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Τώρα ζούμε στην αλήθεια!
Έως τώρα, τίποτε δεν ήταν σοβαρό.
Αυτή την στιγμή, όμως, πρόκειται για ένα σώμα που υποφέρει και σφαδάζει.
Τόσες κραυγές, η πιο όμορφη απ’ όλες τις γλώσσες και τις ομιλίες, ζήτω ο θάνατος…
Και στο τέλος, ο θάνατος στραγγαλίζει όποιον έχει αγάπη στην καρδιά!
Τότε ακριβώς επιστρέφει η αγάπη,
Όταν δεν υπάρχει πια καιρός για γλιτωμό.

Η Βικτώρια αναπνέει με δυσκολία.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Υπάρχει καιρός, θα σηκωθείς όρθια! Θα με γνωρίσεις και πάλι από την όψη, θα υψωθείς όρθια σαν δαυλός, με τις μαύρες φλόγες των μαλλιών σου και το σπινθηροβόλο βλέμμα του έρωτα που το σκοτείνιασα εγώ μέσα στον αγώνα… διότι αφού εκεί, στην μάχη, κατέκτησα την νίκη, τώρα και για τους δυο μας φτάνει η καρδιά μου για όλα!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Θα με ξεχάσεις, Ντιέγκο, αυτό είναι βέβαιο. Η καρδιά σου δεν θα είναι αρκετή όταν εγώ θα είμαι απούσα. Δεν ήταν δυνατή στην δυστυχία… Αχ, είναι φριχτό βάσανο να πεθαίνεις ξέροντας ότι θα ξεχαστείς.

Η Βικτώρια γυρίζει στην άλλη πλευρά.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν θα σε ξεχάσω. Η μνήμη μου θα είναι πιο διαρκής από την ζωή μου.

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Ω κορμί βασανισμένο, άλλοτε τόσο ποθητό,
Βασιλική ομορφιά,, αντανάκλαση της ημέρας!
Ο άνδρας κραυγάζει προς το αδύνατο, η γυναίκα υποφέρει για το δυνατό!
Σκύψε και γονάτισε, Ντιέγκο! Ζήτα την τιμωρία, κατηγόρα τον εαυτό σου, είναι η στιγμή να μετανοήσεις! Λιποτάκτη!
Το σώμα αυτό ήταν η πατρίδα σου, χωρίς την οποία είσαι πια ένα τίποτα!
Η μνήμη σου δεν εξαγοράζει τίποτα!

Η Πανούκλα φθάνει σιγά-σιγά πλάϊ στον Ντιέγκο.
Τους χωρίζει μόνο το σώμα της Βικτώρια
Ο Ντιέγκο κοιτά με απόγνωση το σώμα της.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Λοιπόν, παραιτείσαι;… Δεν έχεις την ρώμη! Τα μάτια σου είναι χαμένα στο παράλογο. Τα δικά μου μάτια κοιτούν προσηλωμένα και σταθερά στην ρώμη!

Επικρατεί σιωπή.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Άφησέ την να ζήσει και σκότωσε εμένα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τί;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Σου προτείνω ανταλλαγή.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ποιά ανταλλαγή;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Θέλω να πεθάνω εγώ στην θέση της.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αυτές τις ιδέες έχει κανείς όταν είναι κουρασμένος… Έλα τώρα, δεν είναι ευχάριστο το να πεθαίνεις. Και για αυτήν, τώρα τα πιο δύσκολα πέρασαν. Ας μείνουμε εδώ!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι μια από τις ιδέες που έχει κανείς όταν είναι ο πιο δυνατός!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Κοίταξέ με, εγώ είμαι η ίδια η προσωποποίηση της ρώμης!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Βγάλε την στολή σου!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Είσαι τρελός!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Γδύσου! Όταν οι ισχυροί άνδρες της ρώμης βγάζουν την στολή τους, δεν είναι πια ωραίοι στην όψη!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ίσως… αλλά η ισχύς τους έγκειται στο ότι έχουν εφεύρει την στολή!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η δική μου ισχύς έγκειται στην άρνηση της στολής. Η προσφορά μου ισχύει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Να σκέφτεσαι λιγότερο. Η ζωή έχει τα καλά της.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η ζωή μου δεν αξίζει τίποτα. Αυτό που μετρά είναι οι λόγοι για τους οποίους ζω. Δεν είμαι σκυλί.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δεν είναι τίποτε, λοιπόν, το πρώτο τσιγάρο; Η μυρωδιά της σκόνης το μεσημέρι, κάτω από τον ήλιο; Οι βραδινές βροχές, η άγνωστη ακόμα κοπέλα, το δεύτερο ποτηράκι κρασί, δεν είναι τίποτα;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Κάτι είναι… αλλά καλύτερα να ζήσει η νίκη μου παρά εγώ!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Όχι, εκτός κι αν παραιτηθείς από το να ασχολείσαι με τους άλλους και να τους βοηθάς.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Στον δρόμο αυτό που έχω διαλέξει, δεν είναι δυνατόν να σταματήσω ακόμα κι αν το θέλω. Δεν θα κάνω καμία έκπτωση!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (αλλάζοντας τόνο): Άκου. Αν εσύ μου προσφέρεις την ζωή σου σε αντάλλαγμα της ζωής της, εγώ έχω την υποχρέωση να το δεχθώ και να ζήσει. Σου προτείνω, όμως, μια άλλη ανταλλαγή. Σου δίνω την ζωή της και σας αφήνω να φύγετε και οι δύο, φτάνει να με αφήσετε να κανονίσω αυτήν εδώ την πόλη.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι. Γνωρίζω τα όριά μου.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Υπό τις συνθήκες αυτές, θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Πρέπει να είμαι ο κυρίαρχος όλων, ειδάλλως δεν είμαι παρά κυρίαρχος του τίποτα. Αν μου ξεφύγεις εσύ, μου ξεφεύγει και η πόλη. Αυτό είναι κανόνας. Ένας κανόνας παλιός που δεν ξέρω από πού προέρχεται.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Το ξέρω εγώ! Προέρχεται από την δημιουργία του κόσμου και του χρόνου, είναι πιο σημαντικός από εσένα, πιο ισχυρός από την γκιλοτίνα, είναι ο νόμος της φύσης. Έχουμε νικήσει!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Όχι ακόμα! Εγώ έχω αυτό το σώμα εδώ, όμηρό μου. Οι όμηροι είναι το τελευταίο μου ατού! Κοίτα το! Αν υπάρχει μια γυναίκα που έχει το πρόσωπο της ζωής, είναι αυτή εδώ. Εκτιμά την ζωή και συ θέλεις να την κάνεις να ζήσει. Εγώ, πάλι, είμαι εξαναγκασμένος να σου την επιστρέψω. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει είτε ενάντια στην δική σου ηθική ζωή είτε ενάντια στην ελευθερία της πόλης αυτής. Διάλεξε.

Ο Ντιέγκο κοιτά την Βικτώρια. Πίσω τους, επιχειρούν να μουρμουρίσουν κάτι δύο άνθρωποι φιμωμένοι από τα πανιά στο στόμα. Ο Ντιέγκο στρέφεται προς τον χορό.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι σκληρός ο θάνατος.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Σκληρός.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Για όλον τον κόσμο, όμως, είναι σκληρός.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Βλάκα! Δέκα χρόνια έρωτα με αυτή την γυναίκα αξίζουν παραπάνω από έναν αιώνα ελευθερίας αυτών των ανθρώπων!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η αγάπη της γυναίκας αυτής, αυτό είναι για μένα το δικό μου βασίλειο! Μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω… αλλά η ελευθερία αυτών των ανθρώπων, τους ανήκει. Δεν μπορώ εγώ να την δώσω σε σένα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να κάνεις κακό στους άλλους. Αυτή είναι η δικαιοσύνη σε αυτήν την γη.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Δεν γεννήθηκα για να συμφωνήσω σε αυτού του είδους την δικαιοσύνη!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ποιός σου ζήτησε να συμφωνήσεις; Η τάξη του κόσμου δεν θα αλλάξει σύμφωνα με ό,τι επιθυμείς εσύ! Αν θέλεις να την αλλάξεις, άσε τα όνειρά σου και λάβε υπόψιν αυτήν που υπάρχει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι, Την γνωρίζω την συνταγή αυτή –πρέπει να σκοτώνεις για να σταματήσεις τον θάνατο, να ασκείς βία για να πολεμήσεις την αδικία. Εδώ και αιώνες διαρκεί αυτό! Εδώ και αιώνες οι άρχοντες της δικής σου ράτσας φέρνουν την σήψη στις πληγές του κόσμου κάτω από το πρόσχημα ότι θέλουν να τις καταπολεμήσουν και συνεχίζουν, εντούτοις, να καυχιούνται για ό,τι εισπράττουν μέσω αυτής της μεθόδου επειδή κανείς δεν τους γελάει κατάφατσα!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δεν γελάει κανείς επειδή εγώ πραγματοποιώ. Είμαι αποτελεσματικός.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αποτελεσματικός, ασφαλώς! Και πρακτικός… όπως ο μπαλτάς!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αρκεί, τουλάχιστον, να ρίξεις μια ματιά στους ανθρώπους και θα καταλάβεις έτσι ότι κάθε είδους δικαιοσύνη είναι γι’ αυτούς αρκετά καλή.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Από τότε που έκλεισαν οι πύλες αυτής της πόλης, είχα όλο τον χρόνο να τους παρατηρήσω.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Τώρα, λοιπόν, ξέρεις ότι θα σε αφήνουν πάντοτε μόνο. Και ο άνθρωπος, μόνος, πρέπει να χάνεται!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι, αυτό είναι λάθος! Αν ήμουν μόνος, θα ήταν όλα εύκολα. Όμως, είναι μαζί μου η θέληση… ή η δύναμη!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ωραίο κοπάδι, μα την αλήθεια, κάνει αίσθηση!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ξέρω ότι δεν είναι απόλυτα καθαροί – ούτε κι εγώ. Άλλωστε, γεννήθηκα ανάμεσά τους. Ζω για την πολιτεία και την χρονική εποχή στην οποία ανήκω.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Η εποχή των σκλάβων!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Η εποχή των ελεύθερων ανθρώπων!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Παράξενα με ξαφνιάζεις! Έχω ψάξει πολύ για να τους βρω… Πού είναι;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Στα κάτεργα και στα λιβάδια. Οι σκλάβοι είναι στους θρόνους!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ας φορέσουν αυτοί οι ελεύθεροι άνθρωποί σου τα ράσα της αστυνομίας μου και θα δεις σε τι θα καταντήσουν.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είναι αλήθεια πως συμβαίνει μερικές φορές να είναι δειλοί και βάναυσοι. Αυτό γίνεται επειδή δεν έχουν το δικαίωμα της ισχύος παραπάνω απ’ ό,τι το έχεις εσύ. Κανένας άνθρωπος δεν έχει αρκετή αρετή όταν τον αναγκάζει να υποχωρήσει η απόλυτη εξουσία. Συμβαίνει, όμως, οι άνθρωποι αυτοί να έχουν το δικαίωμα στην συμπόνοια που εσένα θα σου στερηθεί.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δειλία είναι να ζουν έτσι, μικροί, ασήμαντοι, μισοκακόμοιροι, έχοντας διαρκώς ανάγκη από μέσα.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Εκεί είναι που είμαι αλληλέγγυος μαζί τους. Κι αν δεν είμαι πιστός εγώ στην φτωχή αλήθεια που μοιράζομαι μαζί τους, πώς θα είμαι πιστός σε ό,τι το πιο σημαντικό και μοναχικό έχω μέσα μου;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (δείχνει τον χορό που έχει σωριαστεί στην αυλή): Η μόνη πίστη που γνωρίζω εγώ είναι η περιφρόνηση. Κοίταξέ τους!

ΝΤΙΕΓΚΟ
Εγώ περιφρονώ μόνο τους δήμιους!
Ό,τι κι αν κάνεις, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πιο σημαντικοί από εσένα.
Αν τους συμβεί κάποια φορά να σκοτώσουν, είναι μέσα στην τρέλα εκείνης μόνο της στιγμής.
Εσύ, εσύ σφάζεις σύμφωνα με τον νόμο και την λογική.
Μην κοροϊδεύεις το χαμηλωμένο τους κεφάλι
γιατί οι κομήτες του τρόμου περνούν εδώ και αιώνες από πάνω τους.
Μην γελάς με το φοβισμένο τους ύφος
γιατί εδώ και αιώνες πεθαίνουν και ό,τι αγαπούν ξεσχίζεται.
Το μεγαλύτερο από τα δικά τους εγκλήματα θα έχει πάντοτε μια δικαιολογία.
Δεν βρίσκω, όμως, δικαιολογίες για το έγκλημα που διαπράττεται ανέκαθεν εναντίον τους
και που –για να τελειώνουμε- είχες την ιδέα να κωδικοποιήσεις σε αυτήν την δική σου, βρώμικη τάξη.
Δεν θα χαμηλώσω τα μάτια!


Η Πανούκλα προχωρεί προς αυτόν και του μιλά. Η τελευταία της φράση εκφέρεται με ύφος σκοτεινό.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Δεν θα τα χαμηλώσεις, αυτό είναι φανερό! Καλύτερα, τότε, να σου πω ότι μόλις τώρα κατόρθωσες να θριαμβεύσεις στην τελευταία δοκιμασία. Αν είχες αφήσει στην διάθεσή μου την πόλη αυτή, θα είχες χάσει αυτή την γυναίκα και θα χανόσουν κι εσύ μαζί της. Στο μεταξύ, η πόλη έχει κάθε ευκαιρία να απελευθερωθεί. Βλέπεις, είναι αρκετός ένας άνθρωπος παράλογος, με αντίληψη και ευαισθησία (insensé) σαν εσένα… Προφανώς, ο ανόητος (insensé) πεθαίνει. Στο τέλος, όμως –αργά ή γρήγορα- σώζονται οι υπόλοιποι!... Και οι υπόλοιποι δεν αξίζει να σωθούν.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ο παράλογος (insensé) πεθαίνει…

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Α! Δεν πάει άλλο, ε; Μα όχι, είναι κλασσικό αυτό που συμβαίνει, είναι το δευτερόλεπτο του δισταγμού! Η υπερηφάνεια θα είναι πιο δυνατή.

ΝΤΙΕΓΚΟ:Αυτό για το οποίο διψούσα ήταν ο αυτοσεβασμός. Και δεν θα ξαναβρώ σήμερα τον αυτοσεβασμό μου παρά μόνο ανάμεσα στους νεκρούς;

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Σου το είπα, η υπερηφάνεια τους σκοτώνει. Μα όλα αυτά είναι εξαιρετικά κουραστικά έτσι που γέρασα…(με σκληρή φωνή) Προετοιμάσου.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είμαι έτοιμος.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ορίστε τα σημάδια. Αυτά φέρνουν το κακό.

Ο Ντιέγκο κοιτά με τρόμο τα σημάδια που εκ νέου εμφανίζονται πάνω του.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Να! Υπόφερε λίγο πριν πεθάνεις. Αυτός, τουλάχιστον είναι ο δικός μου νόμος. Όταν με καίει το μίσος, τότε είναι που με δροσίζει ο πόνος των άλλων. Πόνα λίγο, αυτό είναι καλό. Και άσε με να σε κοιτώ που υποφέρεις, πριν φύγω από αυτή την πόλη. (κοιτά την Γραμματέα) Ελάτε σεις, εμπρός, στην δουλειά τώρα!ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναι, αν πρέπει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Κουραστήκατε από τώρα, ε;

Η Γραμματέας κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι για να συμφωνήσει
και, την ίδια στιγμή, αλλάζει απότομα εμφάνιση: είναι μια γριά με την μάσκα του θανάτου.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Πάντοτε το σκεφτόμουν ότι δεν είχατε αρκετό μίσος. Το δικό μου, όμως, μίσος χρειάζεται καινούργια θύματα. Κάντε γρήγορα, λοιπόν, Άλλωστε, θα ξαναρχίσουμε.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Πραγματικά, εμένα δεν με στηρίζει το μίσος γιατί δεν είναι μια από τις λειτουργίες μου. Αυτό, όμως, είναι λιγάκι δικό σας λάθος. Κάτω από την πίεση να δουλεύω πάνω από τα χαρτιά, ξέχασα να παθιάζομαι.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Αυτές είναι απλώς λέξεις. Νομίζω ότι αν βρείτε ένα διάφανο νεγκλιζέ… (δείχνει τον Ντιέγκο, ο οποίος πέφτει στα γόνατα) Παρασύρτε τον στην απόλαυση της καταστροφής! Αυτή είναι η δική σας η λειτουργία.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ας καταστραφούμε, λοιπόν. Δεν νιώθω άνετα, ωστόσο.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Στο όνομα τίνος αμφισβητείτε τις διαταγές μου;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Στο όνομα της μνήμης. Διατηρώ κάποιες παλιές αναμνήσεις. Ήμουν ελεύθερη πριν από εσάς, όταν με συνέδεαν με την τύχη. Κανείς δεν με απεχθανόταν τότε. Ήμουν αυτή που τα καθόριζε όλα, που κανόνιζε τους έρωτες, που έδινε μορφή σε κάθε πεπρωμένο. Ήμουν ακλόνητη. Εσείς, όμως, με θέσατε στην υπηρεσία της λογικής και του κανόνα. Το χέρι μου, που κάποτε ήταν πρόθυμο να βοηθήσει, σάπισε!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Ποιός σας ζητά βοήθεια και συνδρομή;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Όσοι είναι λιγότερο σπουδαίοι από την δυστυχία… δηλαδή, σχεδόν όλοι. Όταν ήμουν ανάμεσα σ’ αυτούς και δουλεύαμε, συνέβαινε να συμφωνούμε κι έτσι, με το δικό μου τρόπο, αποκτούσα ύπαρξη. Σήμερα τους ασκώ βία και με αρνούνται όλοι ως και την τελευταία τους πνοή. Αυτός είναι, ίσως, ο λόγος που πάντοτε τον αγαπούσα αυτόν εδώ που με διατάζετε να τον σκοτώσω. Αυτός με είχε διαλέξει ελεύθερα. Με τον τρόπο του, μου έδειχνε οίκτο. Μου αρέσουν αυτοί που μου κλείνουν ραντεβού!

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Να την φοβάστε την οργή μου! Τον οίκτο δεν τον χρειαζόμαστε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Αντιθέτως, τον οίκτο τον έχουν ανάγκη αυτοί που σε κανέναν δεν δείχνουν συμπόνοια! Όταν λέω ότι τον αγαπώ αυτόν εδώ, εννοώ ότι τον ζηλεύω. Σε μας τους άλλους κατακτημένους, αυτή η ζήλια είναι η άθλια μορφή που παίρνει η αγάπη. Το ξέρετε καλά, όπως ξέρετε ότι αυτές οι αξίες του είναι που σας λυπούν λίγο.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Σας διατάζω να σωπάσετε!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Το ξέρετε καλά. Και, επίσης, γνωρίζετε ότι όποιος έχει την ισχύ να σκοτώνει, αρχίζει να ζηλεύει την αθωότητα όσων σκοτώνει. Αχ! Αφήστε με -για ένα δευτερόλεπτο, τουλάχιστον- να αναστείλω αυτήν την απεριόριστη λογική και να ονειρευτώ ότι στηρίζομαι τελικά σε ένα σώμα! Μόνο την αίσθηση των σκιών έχω! Και ναι, ζηλεύω όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους, μέχρι και αυτήν εδώ την γυναίκα (δείχνει την Βικτώρια) που δεν θα ξαναεπιστρέψει στην ζωή παρά για να κραυγάσει σαν θηρίο! Τουλάχιστον, αυτή θα έχει στήριγμα στον πόνο της.

Ο Ντιέγκο έχει σχεδόν πέσει στο έδαφος. Η Πανούκλα τον ανασηκώνει.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ: Άνθρωπε, ορθώσου! Το τέλος δεν μπορεί να έρθει αν αυτή εδώ δεν κάνει ό,τι πρέπει. Βλέπεις ότι προς στιγμήν δείχνει να έχει συναίσθημα. Δεν την φοβάμαι καθόλου, όμως! Θα κάνει ό,τι πρέπει, προβλέπεται από τον κανονισμό και την υπηρεσία. Η μηχανή τρίζει λίγο, αυτό είναι όλο! Πριν πιάσει εντελώς γρίπη, σε αφήνω -ανόητε- να χαρείς, σου την δίνω πίσω αυτήν την πόλη!


Κραυγές χαράς από τον χορό. Η Πανούκλα στρέφεται προς αυτούς.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Ναι, φεύγω… αλλά δεν κερδίσατε.
Είμαι ικανοποιημένος, ακόμα κι εδώ τα πήγαμε καλά από πλευράς δουλειάς.
Μου αρέσει να γίνεται θόρυβος γύρω από το όνομά μου
και τώρα ξέρω πως δεν θα με ξεχάσετε.
Δείτε με! Δείτε για τελευταία φορά την μοναδική εξουσία του κόσμου τούτου!
Αναγνωρίστε τον αληθινό σας κυρίαρχο βασιλιά και γνωρίστε τι είναι τρομοκρατία. (γελάει)
Πίσω από τα παρασκήνια, υποκρίνεστε ότι φοβάστε τον Θεό και την τύχη…
αλλά ο Θεός σας ήταν ένας αναρχικός που είχε μπερδέψει τις έννοιες και τα γένη:
Νόμιζε ότι μπορεί κανείς να είναι ταυτόχρονα παντοδύναμος και αγαθός!
Αυτό -πρέπει να πω- στερείτο ειρμού και ειλικρίνειας.
Εγώ επέλεξα μόνο την ισχύ!
Επέλεξα την επικράτηση, κάτι που τώρα ξέρετε ότι είναι πολύ πιο σοβαρό κι από την Κόλαση!
Εδώ και χιλιετίες οι αρμάδες μου έχουν καλύψει με φλόγες τις πόλεις και τα χωράφια σας.
Οι νεκροί μου έχουν γονιμοποιήσει τις όχθες της Λιβύης και της μαύρης Αιθιοπίας.
Η γη της Περσίας ακόμη και σήμερα κατακλύζεται από τον ιδρώτα των πτωμάτων μου.
Έχω γεμίσει την Αθήνα με πυρκαϊές κάθαρσης,
αναμμένες στις αμμουδιές της από χιλιάδες επισήμους χασάπηδες και νεκροθάφτες
κι έχω σκεπάσει την ελληνική θάλασσα με ανθρώπινες στάχτες για να την κάνω να αποκτήσει φαιό χρώμα.
Ακόμα και οι ίδιοι οι θεοί, αυτοί οι άθλιοι θεοί, αηδίασαν βαθειά στην καρδιά τους για τον λόγο αυτό.
Κι όταν οι καθεδρικοί διαδέχτηκαν τους ναούς,
οι μαύροι καβαλάρηδές μου τους γέμισαν με σώματα που ούρλιαζαν.
Στο διάβα των αιώνων, σκότωνα στις πέντε ηπείρους ακατάπαυστα, δίχως εκνευρισμό.
Αυτό δεν ήταν καθόλου κακό, ασφαλώς…
και υπήρχε εκεί και η ιδεολογία. Όχι, όμως, ολόκληρη η ιδεολογία…
Αν θέλετε την γνώμη μου, ένας θάνατος είναι ανανεωτικός, δροσίζει αλλά δεν είναι ανταποδοτικός.
Για να τελειώνουμε, ένας νεκρός δεν αξίζει όσο ένας σκλάβος!
Το ιδανικό είναι να αποκτήσουμε μια πλειοψηφία σκλάβων
με την βοήθεια μιας μειοψηφίας καλά επιλεγμένων νεκρών!
Σήμερα, η τεχνική είναι προηγμένη και ακριβής, τεχνολογία αιχμής και ψηφιακή!
Να γιατί, αφού έχουμε σκοτώσει ή δυσφημίσει την ποσότητα των ανθρώπων που έπρεπε,
Ρίχνουμε λαούς ολόκληρους στα γόνατα.
Καμιά ομορφιά, κανένα μεγαλείο δεν θα μας αντισταθεί!
Θα θριαμβεύσουμε επί των πάντων!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Θα θριαμβεύσουμε επί των πάντων, εκτός της παράλογης πίστης.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Η παράλογη πίστη ίσως να εξαντληθεί…
Ο άνθρωπος είναι περισσότερο έξυπνος όταν δεν πιστεύει.

Από μακριά, ακούγονται φασαρίες στα σπίτια και τρομπέτες.


ΠΑΝΟΥΚΛΑ
Ακούστε! Να που επανέρχεται η ευκαιρία μου…
Να και πάλι που κάνουν την εμφάνισή τους τα αφεντικά που είχατε παλιά
και που θα τα ξαναβρείτε να μένουν τυφλά απέναντι στις πληγές των άλλων,
μεθυσμένα από την αδράνεια και την λήθη.
Και θα κουραστείτε να βλέπετε την κτηνώδη κουταμάρα να θριαμβεύει χωρίς μάχη…
Η βαρβαρότητα θα σας ξυπνά αλλά η ανοησία θα σας αποθαρρύνει!
Τιμή στους ηλιθίους γιατί αυτοί προετοιμάζουν τον δρόμο μου!
Αυτοί αποτελούν την ισχύ και την ελπίδα μου!
Θα ‘ρθει ίσως μια μέρα όπου κάθε θυσία θα σας φαίνεται μάταιη,
όπου η ατελείωτη κραυγή των βρώμικων εξεγέρσεών σας τελικά θα ξεψυχήσει.
Εκείνη την ημέρα, εγώ θα βασιλεύσω στ’ αλήθεια, μέσα στην οριστική σιωπή της δουλείας. (γελάει)
Είναι ζήτημα επιμονής, δεν συμφωνείτε;
Μείνετε ήσυχοι, όμως, εγώ πείσμα δεν έχω καθόλου.

Η Πανούκλα προχωρά προς τα παρασκήνια.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Εγώ είμαι μεγαλύτερη από εσάς και γνωρίζω πως και η αγάπη έχει το δικό της πείσμα.

ΠΑΝΟΥΚΛΑ (αποχωρώντας): Η αγάπη; Τί είναι αυτό;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Γυναίκα, σήκω! Κουράστηκα. Πρέπει να φθάσουμε στο τέλος.

Η Βικτώρια σηκώνεται αλλά ταυτόχρονα πέφτει τελείως κάτω ο Ντιέγκο.
Η Γραμματέας οπισθοχωρεί λίγο μέσα στην σκιά.
Η Βικτώρια τρέχει προς τον Ντιέγκο.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Αχ, Ντιέγκο, τί έκανες την ευτυχία μας;

ΝΤΙΕΓΚΟ: Αντίο, Βικτώρια. Είμαι ικανοποιημένος.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (κλαίγοντας) : Μην το λες αυτό, αγάπη μου. Είναι λέξη των ανδρών, μια τρομαχτική λέξη των ανδρών. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να είναι ικανοποιημένος που πεθαίνει.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Είμαι ικανοποιημένος, Βικτώρια. Έκανα ό,τι έπρεπε.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Όχι. Αυτό που έπρεπε ήταν -ενάντια σε όλον τον ουρανό- να διαλέξεις εμένα. Εμένα έπρεπε να προτιμήσεις από την γη ολόκληρη.

ΝΤΙΕΓΚΟ: Τα έχω κανονίσει, είμαι εντάξει και έχω συμφωνήσει με τον θάνατο, αυτή είναι η δική μου δύναμη. Είναι, όμως, μια δύναμη που τα απορροφά όλα, η ευτυχία δεν έχει εκεί θέση.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Τί να μου κάνει η δύναμή σου; Εγώ έναν άνθρωπο αγαπούσα!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Ο αγώνας αυτός με αποστέγνωσε.. Δεν είμαι πλέον άνθρωπος και είναι δίκαιο που πεθαίνω.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (ορμώντας πάνω του): Πάρε με μαζί σου, τότε!

ΝΤΙΕΓΚΟ: Όχι, ο κόσμος αυτός σε έχει ανάγκη. Χρειάζεται τις γυναίκες μας για να μάθει να ζει. Εμείς, εμείς δεν ήμασταν ποτέ ικανοί για τίποτε άλλο από το να πεθαίνουμε.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ: Α, ήταν πάρα πολύ απλό, δεν ήταν; Να σε αγαπώ μέσα στην σιωπή και να υποφέρω όσα έπρεπε να υποφέρω; Θα προτιμούσα να σε φοβάμαι.

ΝΤΙΕΓΚΟ (κοιτώντας την Βικτώρια): Εγώ σε αγάπησα με όλη μου την ψυχή!

ΒΙΚΤΩΡΙΑ (φωνάζοντας): Αυτό δεν ήταν αρκετό! Ω, όχι! Δεν ήταν αρκετό πλέον! Τί δουλειά είχα εγώ με την μοναχική ψυχή σου;

Η Γραμματέας πλησιάζει το χέρι της στον Ντιέγκο. Ξεκινά μια μιμητική αγωνιώδης. Οι γυναίκες τρέχουν προς την Βικτώρια και την απομακρύνουν.


ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Αλίμονό του! Αλίμονο σε όλους αυτούς που λιποτακτούν από τα κορμιά μας!
Δυστυχισμένες όλες εμείς, προ πάντων, οι εγκατελειμμένες
στο διάβα του χρόνου που στηρίζουμε τον κόσμο αυτό
που η υπερηφάνεια των ανδρών υποκρίνεται ότι μεταμορφώνει.
Αχ, αφού τίποτε δεν μπορεί να σωθεί,
ας μάθουμε τουλάχιστον να διατηρούμε την εστία στον οίκο του έρωτα!
Δεν πά’ να ‘ρθ’ η Πανούκλα, δεν πά’ να ‘ρθ’ ο Πόλεμος και να κλείσουν οι πύλες όλες!
Αν μας έχετε στο πλάϊ σας, εμείς θα σας υπερασπιστούμε ως το τέλος.
Τότε, λοιπόν, αντί γι’ αυτόν τον μοναχικό θάνατο που αποτελείται από ιδέες και θρέφεται από λέξεις,
Θα γνωρίσετε την συλλογική ολοκλήρωση
όταν και μεις και σεις θα έχουμε σμίξει μέσα στο τρομερό αγκάλιασμα του έρωτα!
Οι άνδρες, όμως, προτιμούν τις ιδεολογίες…
φεύγουν από την μητέρα τους, απομακρύνονται από την ερωμένη και νά τους που τρέχουν προς την περιπέτεια,
λαβωμένοι χωρίς πληγή, νεκροί ακρωτηριασμένοι, κυνηγοί σκιών,
τροβαδούροι μοναχικοί που καλούν επικλήσεις κάτω από έναν βουβό ουρανό για μιαν αδύνατη επανένωση
και προχωρούν από την μοναξιά σε μοναξιά προς την τελευταία απομόνωση,
τον θάνατο μέσα στην έρημο!

Ο Ντιέγκο πεθαίνει.
Οι γυναίκες θρηνούν ενώ ο άνεμος πνέει λίγο πιο δυνατά.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Γυναίκες, μην κλαίτε! Η γη είναι γλυκιά γι’ αυτούς που την αγάπησαν πολύ!

Η Γραμματέας εξέρχεται.
Η Βικτώρια και οι γυναίκες πάνε σε μια γωνία, μεταφέροντας τον Ντιέγκο.
Από μακριά, ενισχύονται οι ήχοι από τις τρομπέτες και ακούγονται πιο καθαροί.
Ξαφνικά, αντηχεί μια καινούργια μουσική.
Από τα οχυρά χαρακώματα της πόλης, ακούγεται η φωνή του Νάδα.

ΝΑΔΑ: Νάτοι! Έρχονται και πάλι τα παλιά σας τα αφεντικά, αυτοί που -προηγουμένως αλλά και ανέκαθεν- κάθονται, ευημερούν και είναι χορτάτοι! Αυτοί που είναι παγωμένοι σαν πέτρες, που σας καθησυχάζουν, οι άνετοι και συμβιβασμένοι, αυτοί που σας οδηγούν σε αδιέξοδο, οι σφουγγοκωλάριοι, οι κουρσάροι, οι γλύφτες… με μια λέξη, η παράδοση. Υπάρχει μια γενική ανακούφιση, τώρα έχουμε την εξουσία να ξεκινήσουμε εκ νέου. Από το σημείο μηδέν, φυσικά! Να και οι ράφτες, θα ντύσουν τα νεογέννητά σας με το μέτρο! Μην ταράζεστε, όμως. Η μέθοδός τους είναι η καλύτερη. Αντί να κλείσουν τα στόματα αυτών που φωνασκούν για την δυστυχία τους, αυτοί κλείνουν τα δικά τους αυτά. Ήμασταν βουβοί, τώρα θα γίνουμε κουφοί!

Τα λόγια του συνοδεύονται από φανφάρες, επίσημα εμβατήρια τρομπέτας.

ΝΑΔΑ: Προσοχή, ξαναεπιστρέφουν αυτοί που γράφουν την ιστορία! Θα βρουν δουλειά και στους ήρωες! Θα τους πάρουνε και πάλι… για πλάκα. Θα τους φτιάξουνε και τιμητική πλάκα. Και θα τους βάλουνε μαρμάρινη πλάκα στον τάφο! Μην σας συγχύζει αυτό! Έξω από την πλάκα, υπάρχει ήδη αρκετή σύγχυση στην κοινωνία…

Στο πίσω τμήμα των σκηνικών, γίνεται μίμηση επισήμων τελετών.

ΝΑΔΑ: Κοιτάξτε, λοιπόν! Τί νομίζετε ότι κάνουν ήδη; Αλλάζουν τα ντεκόρ! Οι τελετές του μίσους είναι πάντα ανοιχτές, η γη εξαντλημένη καλύπτεται από τον νεκρό ξύλο των ικριωμάτων, το αίμα αυτών που αποκαλείτε «δίκαιους» εξακολουθεί να φωτίζει τα τείχη του κόσμου –και αυτοί, τί κάνουν; Αλληλοσυγχαίρονται και απονέμουν μετάλλια και βραβεία! Απολαύστε το, θα ακούσετε κι εσείς τιμητικούς λόγους κι αγορεύσεις. Πριν, όμως, ξεκινήσει η εξόδιος ακολουθία,, θέλω να σας συνοψίσω την δική μου γνώμη. Αυτός εδώ -που δεν τον αγαπούσα και ιδιαιτέρως- πέθανε με την θέλησή του, συμβολικά.

Ο ψαράς τρέχει προς τον Νάδα. Οι φρουροί τον σταματούν.

ΝΑΔΑ: Βλέπεις, ψαρά, οι κυβερνήσεις αλλάζουνε αλλά η αστυνομία μένει. Άρα, υπάρχει δικαιοσύνη.

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ
Όχι, δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά υπάρχουν όρια.
Τα όρια τα υπερβαίνουν εξίσου
και αυτοί που υποκρίνονται ότι δεν θέλουν να βάλουν κανένα όριο και αυτοί που θέλουν να βάλουν όρια στα πάντα.
Ανοίξτε τις πύλες να περάσει ο αγέρας και τ’ αλάτι για να θεραπεύσουν αυτή την πόλη!

Από τις πύλες που ανοίγουν, ο άνεμος πνέει ολοένα και πιο δυνατά.

ΝΑΔΑ: Μόνο μια δικαιοσύνη υπάρχει, αυτή που μου γουστάρει. Ναι, εσείς θα ξαναρχίσετε αλλά αυτό εμένα πλέον δεν με ενδιαφέρει. Μην υπολογίζετε πάνω μου ώστε να αποτελέσω εγώ για σας τον τέλειο ένοχο, δεν έχω παρά μια μόνο αρετή -την μελαγχολία. Ω παλιόκοσμε, πρέπει να φύγω, οι δήμιοι σου κουράστηκαν, το μίσος τους πάγωσε πια! Γνωρίζω πολλά… και η περιφρόνηση έκανε τον κύκλο της. Αντίο, γενναίοι μου, εσείς οι άνθρωποι μια μέρα που δεν θα μπορείτε να ζείτε μέσα στον βόλεψη θα μάθετε ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα και ότι το πρόσωπο του Θεού είναι φοβερό.

Ο άνεμος φυσά πλέον σαν καταιγίδα.
Ο Νάδα τρέχει πάνω στην εξέδρα και ρίχνεται στην θάλασσα.
Ο ψαράς τρέχει πίσω του, χωρίς να τον προλάβει.

ΨΑΡΑΣ
Έπεσε και χάθηκε!
Τον χτύπησαν τα κύματα που ήρθαν και τον έπνιξαν οι παλίρροιες τους.
Το στόμα αυτού του ψεύτη γέμισε αλάτι και, επιτέλους, θα πάψει.
Δείτε την ορμητική θάλασσα με το χρώμα της ανεμώνας!
Μας εκδικείται! Η οργή της είναι για εμάς!
Κραυγάζει υπέρ της σύναξης όλων των ανθρώπων της θάλασσας, υπέρ της επανένωσης των μοναχικών.
Ω κύμα, ω θάλασσα,
πατρίδα των επαναστατημένων,
Ιδού ο λαός σου που ποτέ δεν θα υποχωρήσει.
Το μεγάλο κύμα των βυθών,
Θρεμμένο από την πίκρα και την αλμύρα των υδάτων,
θα σας αποδώσει ελεύθερες τις τρομοκρατημένες σας πόλεις!

                                                                          ΑΥΛΑΙΑ